دخترم از درد سر و دندان لقی که از صبح در مدرسه کلافه اش کرده بود و با هربار دیدن قطره خون در دهانش آخش را بلند می‌کرد کلافه بود. بی حال پرسید پس درد کی تمام می‌شود؟ روز می‌خواست و تاریخ دقیق. می‌خواست بداند فردا حالش خوب خواهد شد یا نه. می‌خواست بداند کی می‌تواند بی درد و بی دغدغه بپرد و بدود و بازی کند. کی درد و مریضی و سختی برای همیشه خواهد رفت؟ کی همه چیز آسان خواهد شد؟
گفتم تبت سرد خواهد شد. گفتم دردت آرام خواهد گرفت. گفتم دندان لقت خواهد افتاد و دندانی جدید جوانه خواهد زد. گفتم بهتر خواهی شد. لبخند زدم و گفتم همه چیز بهتر خواهد شد.
چیزهای زیادی را نگفتم. نگفتم چون گفتن نداشت. هیچ کس به ما هم نگفت و خودمان با چشم‌هایمان دیدیم و با پوستمان، با گوشتمان، با تک تک عصب‌هایمان حسش کردیم.
نگفتم که هیچ وقت چیزی آسان تر نمی‌شود؛ هر آنچه در پیش روست سختی است و سختی. ما فقط جان‌های بیشتری به دست می‌آوریم و تلاش می‌کنیم کمتر بمیریم.
دو به اضافه دو تبدیل می‌شود به تقسیم اعداد سه رقمی، تقسیم تبدیل می‌شود به معادلات چند مجهولی. «چرا سقف خانه ها را شیروانی می‌سازند؟» تبدیل می‌شود به چرا به وجود آمده‌ام؟ پیدا کردن دوست تبدیل به می‌شود به پیدا کردن نیمه گمشده. خط کشیدن وسط میز و نیمکت مدرسه در زمان قهر، تبدیل می‌شود به مرز کشیدن وسط خانه و زندگی و خاطرات مشترک. این خاطرات برای من و این خاطرات برای تو؛ بردار و برو.
درد دندان لق تبدیل می‌شود به درد عصب کشی و آبسه. «چرا بلد نیستم بلند بپرم؟» تبدیل می‌شود به چرا به اندازه کافی خوب نیستم و چرا به اندازه کافی پولدار نیستم و چرا به اندازه کافی زیبا نیستم.
نگفتم که با بزرگتر شدن ما، دنیا هم بزرگتر می شود. نگفتم که با بزرگتر شدن دنیا، مشکلات هم باد می‌کنند و می‌ترکند و تکثیر می‌شوند. نگفتم که زندگیِ هر روزِ تک تک آدم‌هایی که در شهر می‌بینیم، پر است از مشکلات خرد و کلان.
زندگی آشنا و غریبه‌ها پر است از دردهای مزمن و گلوهای چرک کرده و سردردهای میگرنی و افسردگی‌های فصلی و سقف‌های چکه کرده و چاه‌های گرفته و چک‌های پاس نشده و قسط‌های نداده و اجاره‌های نپرداخته و عزیزانِ تازه مرده و سپرهای فرو رفته و امتحان‌های قبول نشده و دست‌های ردِ به سینه خورده و تکست های سین نشده و مسافرهای بلیت یک طرفه در دست و آرزوهای کمتر برآورده شده.
لبخند زدم و گفتم همه چیز بهتر خواهد شد. دروغ گفتم. هیچ چیز بهتر نخواهد شد؛ این فقط ماییم که بهتر می‌شویم. ماییم که یاد می‌گیریم تن شل و ول‌مان را سفت کنیم و محکم روی پاهایمان بایستیم و چشم‌های خیس‌مان را پاک کنیم و مثل شیری پشت میله های قفسِ باغ وحش نعره بکشیم و به جنگ سختی های ریز و درشتمان برویم و شب، پیروز
یا دریده به خانه برگردیم.
این ماییم که با مشکلاتمان قد خواهیم کشید و هر روز کمتر از قبل از درون خواهیم لرزید و کمتر از ترس شلوارمان را خیس خواهیم کرد.
هیچ چیز آسان تر نخواهد شد. این ماییم که بالاخره یاد می‌گیریم یا مشکلاتمان را حل کنیم یا استادانه پا به فرار بگذاریم و دکمه فراموشی و بی خیالی را فشار دهیم و پشت دیواری امن پناه بگیریم.
هیچکس این ها را به من نگفت فرزندکم. من هم نخواهم گفت. می خواهم تا جایی که می شود باور کنی به دنیا آمده ای که رویاهایت را زندگی کنی؛ بی درد، بی تب، بدون دغدغه و کلافگی…