برای جداسازی بحرین از ایران هیچ همه پرسی ای از مردم بحرین انجام نشد، بلکه این جدایی با گزارش تشریفاتی یک مأمور سازمان ملل، پذیرش جدایی بحرین از سوی دولت ایران و اعلام استقلال شیخ بحرین صورت گرفت….محمدرضاشاه، به خواست دولت بریتانیا، با جدایی رسمی بحرین از ایران اعلام موافقت کرد و با این کار حق مسلم ملت ایران بر این بخش از خاک خود را از میان برد
سرزمین بحرین، در ۲۳ مرداد ۱۳۵۰، رسماً از ایران جدا شد و اعلام استقلال کرد.
هرچند بحرین، که از هزاران سال پیش بخشی از خاک ایران بود، در سال ۱۸۲۰ به اشغال بریتانیا درآمد و تحت الحمایه ی این دولت گردید، اما از نظر حقوقی تا زمان اعلام استقلال همچنان بخشی از ایران بود و حق رجوع دولت ایران به مراجع بین المللی برای درخواست خروج بریتانیا و برپایی دوباره ی حاکمیت ایران بر این سرزمین برجا بود.
از زمان خروج بحرین از کنترل دولت ایران، ایران بارها بر مالکیت خود بر بحرین تأکید کرده بود و از جمله مجلس ایران در سال ۱۳۳۶ بحرین را «جزء لاینفک ایران و استان چهاردهم کشور» شناخته و از سوی دولت ایران «مهدی فرخ» به استانداری بحرین منصوب شده بود.
با این حال، محمدرضاشاه، به خواست دولت بریتانیا، در سال ۱۹۶۹ با جدایی رسمی بحرین از ایران اعلام موافقت کرد و با این کار حق مسلم ملت ایران بر این بخش از خاک خود را از میان برد.
استدلال برخی از نویسندگان طرفدار رژیم محمدرضاشاه، که از جداسازی بحرین از ایران، به عنوان سیاستی برای دستیابی به سه جزیره ی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، جانبداری می کنند، پایه ی حقوقی، سیاسی و منطقی ندارد. زیرا:
۱ ــ مساحت بحرین بیش از ۳۰ برابر مساحت مجموع سه جزیره ی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک است [۱] و از نظر منابع اقتصادی و وضعیت زمین ــ راهبردی (ژئواستراتژیک) نیز بحرین ارزش و اهمیت بسیار بیشتری از مجموع سه جزیره ی نامبرده داراست.
۲ ــ سه جزیره ی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک نیز از دیرباز بخشی از سرزمین ایران بوده اند و گرفتن یک حق مسلم، هرگز مستلزم از دست دادن یک حق مسلم دیگر نیست.
برای جداسازی بحرین از ایران هیچ همه پرسی ای از مردم بحرین انجام نشد، بلکه این جدایی با گزارش تشریفاتی یک مأمور سازمان ملل، پذیرش جدایی بحرین از سوی دولت ایران [۲] و اعلام استقلال شیخ بحرین صورت گرفت و دولت ایران نخستین دولتی شد که استقلال بحرین را به رسمیت شناخت!