تشریحی مجدد– آیا میتوان بازهم امید به تغییر آرام با حداقل هزینه داشت؟ ضیاء مصباح

کمتر از یک سال از دولت دوازدهم می‌گذرد که در آغاز آ ن وعده « توسعه اقتصادی » داده می‌شد و جایزه معتبر جهانی بنیاد « لی کوان یو » در سنگاپور به وزیر پیشین اقتصاد دولت روحانی « اقتصاد دانی صادق، کم ادعا، پر کار و متخصص  دکتر طبیب نیا» تعلق گرفت.
تعجب نفر مایید چنین چهره هایی در درون حکومت به ندرت داشته ایم و داریم واحتمالا ایشان به ریاست بانک مرکزی خواهد رفت و اینکه چگونه با میراث رسیده به خود برخورد کند نگارنده خوشبین نیست.
دولت فعلی بنمایندگی حکومت در مانده درمیراث ۳۵ ساله خود به مصداق « بجز از کشته ندروی و از آغاز اقتصاد را برای خران میدانست» و از آن مهمتر چگونگی توانمندی و برنامه های اقتصادی ۵ ساله خود که نهایتا منجر به پیمان برجام گردید، و ترس از تکرار شرایط سال ۹۱ که رئیس وقت آن به « قطع نامه دان ها !» اشارت داشت … سراغ فعالان اقتصادی رفته است.
افزایش ‏ناگهانی قیمت‌ها و نگرانی آنانکه با در آ مد ثابت « یعنی اکثریت ایرانیان » روزگار میگذرانند ، سقوط ۳۰۰ در صدی ارزش پول ملی در برابر پول خارجی و افزایش ارزش مسکوکات طلا در مقایسه با ۴ ماه قبل واعتراضات شدید رنگ و بوی سیاسی گرفته و…
را آیا باید تماما به خاطر فشار خارجی به اقتصاد ایران و تمهیدات جناب ترامپ دانست؟
تا انجا که رئیس مجلس کنونی «با طول و عرض فعلی » وهمه توهم، ویژگیها و سر سپردگی میگوید : هجوم برای خرید ارز و طلا و دوری از نقدینگی ریالی – در این روزها کاذب ، موقت و روانی نیست و مردم هر لحظه شاهد بی ارزش شدن مستمر سرمایه اندک خود و…
در دنیای پر مراوده و بدون مرز امروز « در حکم دهکده جهانی » که برپایه های علمی استوار است اگر قبول نکنیم ‏که: سوءمدیریت‌ها و نا هماهنگی های حکومت خود کامه با عملکردی که عارف و عامی برآ نند در این موضوع تاثیرگذار بوده اند، عین ساده اندیشی میباشد.
یک سال پیش موضوع داشتن فرمانده ‏واحد اقتصادی، تمرکز و وحدت رویه، پاسخگویی در قبال اختیارات و عدم دخالت سپاه و بیت در مسایل اقتصادی مطرح بود – که می‌توانست شرایط کنونی را باعث نشود، نه تنها پیشنهاد محقق نشده، بلکه تعداد فرماندهان نیز افزایش ‏یافت؛ از وزیر اقتصاد و رییس بانک مرکزی و معاون برنامه ریزی دولت گرفته تا معاون اقتصادی و مشاور ویژه رییس ‏جمهور در امور اقتصادی …
در این وادی به نظرات داهیانه بیت نشینان، اهالی صاحب نظر در همه امور حتی جماعت ائمه جماعات و مداحان!! نمی پردازم که داستان پر آب و چشم دیگری دارد. ‏
بیقین و با تاسف فراوان باید گفت شرایط امروز به گونه‌ای است که حتی بازگشت به نقطه ابتدایی سال ۹۶ یعنی پایان دولت یازدهم هم، دیگر کار ساده‌ای نیست. چه رسد ‏به وعده‌های دهان پرکن و پرطمطراق انتخاباتی در همان ایام و فرمایشات نسبتا مفصل بغض آلود و مضطرب گونه امروز« ۵ شنبه ششم تیر ماه» روحانی.
بیقین محصول تدابیر جنابان از راس تا ذیل طی ۴ دهه بخوبی نمایانگر توانمندی حکومت داران حا کم بر کشورمان میباشد که دشمن پنداری، طرد افکار ملی گرایی و میهن دوستی اغلب دلسوزان ملک و ملت، انحصار طلبی، سیستم مبتنی بر رانت و خودی پروری، عدم اعتماد به متخصصین ملی مردم خواه و صاحبان اندیشه، قطع ارتباطات بین المللی با تصور سوء نیت آنان، دخالت در کشورهای منطقه با قصد صدور انقلاب با بهانه پیش گیری از هجوم طالبان ها وگروه داعش که خود عین آنان می اندیشند و ایرانیان فرصت خیانت بیشتر را به آنان نداد ند، اختصاص بودجه های کلان برای رفع فتنه در لبنان و سوریه که شعار این روزها و دیماه گذشته جان به لب رسید گان میباشد و… چنین وضعیتی را بدنبال آورده و بر جماعت آن خواهد گذشت که بردولتهای متعدد منصوب شاه و نهایتا بختیار نا فرمان از دستورات جبهه ملی و رهبران جو زده آ ن روزگار این تشکیلات ریشه دار در عمق تاریخ معاصر کشورمان با رهبری فرزانه و مبرا از هر گونه پیرایه … که هر کدامشان با تصمیمات اطاق فکر به نوفل لوشاتو مسافرتها داشتند – با تصور خدمت در ان شرایط خطیر که غلبه احساسات مذهبی مانع ایجاد نظامی مردمی برآمده از خواست مردم شد و «دیکتاتور» را اخراج و« منش دیکتا توری» را بیشتر تقویت نمودند.
چنانچه رفتار و برنامه حکومت رو به زوال… چنین نبود واشغال سفارت بوسیله رهبران و تئوریسین های اصلاح طلب که کماکان امید فرج دارند و به آ نا ن میتوان توابین حکومت نام نهاد و دگر اندیشان را برانداز میشمارند، موشک پرانی ها و مقاصد سیاسی و توسعه شیعه‌گری با این تعریف و مفاهیم، حضور بسیار قوی و تغذیه هواداران در دمشق، بیروت، یمن – برنامه سرنگون ساختن اسراییل و تعین روز شمار پایان این کشور عضو سازمان ملل بر هرکوی و برزن، چگونگی رعایت حقوق انسانها که رفتار با بانوی بزرگوار«خانم ستوده » این زن با شهامت و الگوی وکلائ با وجدان و بیدار، نمونه بسیار بارز آن بشمار میرود، اقتدار شوراهائی مشابه شورای نگهبان در حکم دایه های مهر بانتر از مادر، محدودیتهای انتشاراتی و مطبوعاتی و… ادامه نمی یافت، عواقبی چنین در انتظار نبود.
آنچه طی سالیان بر ایرانیان گذشت در حد انتظار برنامه ریزان اصلی نبود که با قصد اختلاف، در صدد فروش بیشتر اسلحه به دولتهای جهان سوم مستقر در منطقه پر آ شوب خاور میانه – که گویا قراری بر آ رامش این خطه نیست و افتادن به جان هم که « ز هر طرف که شود کشته سود اسلام است» و اینکه در گوادلپ چنان اندیشیدند و روزگاری چنین با تاسف از لحاظ افت اخلاق، کردار و گفتار و از همه دردناکتر سقوط وحشتناک پندار نیک – در انتظار کشورمان نمی بود.
بیایید با توجه به شعارها و باورهای متحجرانه خود – با همه تردیدها و نگرانی از موقعیت ها و مطامع با رفراندمی آرام و قانونمند با نظارت مجامع بین المللی وبا حد اقل هزینه بدون نابودی سر مایه های ملی به خواست جامعه تن دهید و با آرامش – صحنه دولت مندی و حکومت مداری را به اهلش که در جامعه ساکت ، آرام و نگران شاهد وضعیت درد ناک ارتزاق مردمانند که شرف و عزت خود را در خطر میبینند ، بسپرید و از عاقبت خود و عواقب نا کار آمدی هایتان – نگران نباشید که شرایط امروز مام میهن و تمدن ایران ، حضور امثال خلخالی ها ی دیگری را بر نمی تابد.