۴۵ سال پیش در چنین روزی انقلاب عظیم و شکوهمند ایران به پیروزی رسید.
انقلابی که نتیجه یک قرن مبارزه پیگیر ملت بزرگ ایران و ادامه انقلاب مشروطیت و نهضت ملی ایران بود که طی سالیان سال با خون جوانان برومند این سرزمین آبیاری شد. این انقلاب آسان بدست نیامده که این چنین آسان از دست برود.
با تاسف امروز گروهی از افراد ظاهر بین نسبت به اصالت انقلاب تردید کردند و آنرا به نقد میکشند و چنین نتیجه گیری میکنند که انقلاب کاری عبث بوده است، ولی هرگز نباید به این طرز تفکر صحه گذاشت، به طوریقین باریشه یابی تاریخی و نگاهی به گذشته و مبارزات یکصد ساله ملت ایران برای کسب آزادی به این نتیجه خواهیم رسید که ایران در بستر انقلاب قرار گرفته بود و گزینه ای غیر از آن نداشت. انقلاب ایران یکی از اصیل ترین و ریشه دارترین و مردمی ترین انقلابهای جهان بود با آرمانهایی بزرگ و عالی بنابراین نباید مصائب و درگیریهای امروز سبب شود که انقلاب شکوهمند ایران و مردم رشید و به پاخواسته و شهیدان در خون خفته آن را مقصر بدانیم. البته بر این باوریم که انقلاب از مسیر اصلی خود منحرف شده ولی انقلاب را تقصیری برگردن و تاوانی بر عهده نیست.
رمز پیروزی انقلاب در آن برهه از زمان اتحاد و همبستگی همه ملت ایران با این شعار نهادینه شده بود همه باهم همه با هم تمام گروهها و طبقات و احزاب سیاسی و روحانیون و روشنفکران، مسلمان و غیر مسلمان بدون در نظر گرفتن اختلافات مسلکی و سیاسی و عقیدتی در کنار هم و باهم موفق شدند رژیم استبدادی را سرنگون کنند. در آن ایام زنان و مردان و جوانان پرشور انقلابی سینه های خود را در برابر مسلسل ها قرار دادند و بر لوله تفنگها که به قلب آنان نشانه گرفته شده بود شاخه های گل نشاندند و بی پروا سربازانی را که قصد جان آنان را داشتند در آغوش گرفتند و گفتند: ” برادر، چرا برادر کشی” درب زندانها را گشودند و زندانیان سیاسی راچون قهرمانهای ملی بردوش گرفتند و سرود آزادی سردادند به این امید که دیگر جرم سیاسی و زندان سیاسی نخواهند داشت. انقلابیون مجسمه های میادین را که نمادی از استبداد و حکومت مطلقه بود به زیر کشیده و بر این باور بودند که دیگر در برابر بتی سر فرود نخواهند آورد. چه زیبا و دلنشین و بیاد ماندنی بود صحنه های انقلاب میدیدیم که دختران و پسران آزادانه با یک دنیا شور و احساس جوانی در کنار هم روی تانک ها با مشت های گره کرده سرود پیروز میخواندند.
امروز که به پیرامون خودمینگریم از آن امال و ارزوها چه بجای مانده…؟ هیچ ….. درست مانند خاکستری باقی مانده از کاروانی که نشان دهنده انست که زمانی در این بیابان سوت و کور، آتشی به پا بوده، گرمی ونوری داشته حال از انهمه شور و هیجان و امید تنها خاکستری سرد و مرده بجای مانده است.گذر زمان و ۴۵ سال حوادث گوناگون و رویدادهای سهمگین چنان گردو غباری بر پیکر انقلاب نشانده که دیگر اثری از آن دیده نمیشود. با تاسف امروز ملت بزرگ ایران پس از یک قرن مبارزه در راه آزادی در همان نقطه ای قرارگرفته که قرار داشت و انقلاب شکوهمند ایران به افسانه ها پیوست و قصه غصه ها شد.
متاسفانه امروز در جایگاه آن زنان و مردان شجاع و آزاده انقلابی که تنها و تنها درد وطن داشتند و هدفشان سربلندی و افتخار ایران بود گروهی از جوانان ناآگاه و متعصب جایگزین آنان شده اند. در حالیکه کوچکترین اطلاعی از انقلاب و اهداف آن ندارند و با تاریخ مبارزات ملت ایران بیگانه اندو فلسفه و رخدادهای بزرگ تاریخی و سیاسی و اجتماعی ایران و علل جنبشهای مردمی و عناصر تکوین دهنده آن ناآشنا هستند خود را وارث انقلاب و نگهدارنده و حافظ آن میدانند و با خشونت هر چه تمامتر به انقلابیون دیروز میتازند.
امروز مردان، زنان ،کارگران معلمان دانشجویان گروههای سیاسی اجازه برگذاری یک راهپیمائی مسالمت آمیز در راستای احقاق حقوق قانونی خود را ندارند و حتی شیفتگان راه مصدق نمیتوانند طبق سنت دیرین در آرامگاه آن بزرگ مرد تاریخ ایران حضور پیدا کرده و با نثار شاخه گلی ادای احترام کنند.
سوال اینجاست که رهبر واقعی آن انقلاب چه کسی بود؟ آیا میتوانست کسی غیر از محمدرضاشاه که با ۳۷ سال سلطنت مطلقه و استبدادی ملت را به سوی انقلاب کشانده باشد. او در آخرین روزهای حکومت خود چنین گفت: ” شما ملت ایران علیه ظلم وستم بپاخواستید انقلاب ملت ایران نمیتواند مورد تایید من به عنوان پادشاه ایران و به عنوان یک فرد ایرانی نباشد … ”
پاینده ایران
۲۱ بهمن ۱۴۰۲