پیام سی و دوم به یاران و رزمندگان درون مرز
clickبنا به گزارش رسانه های درون و برون مرزی، در چارچوب زد و بندهای اقتصادی قابل پیش بینی میان دولت «تدبیر و امید» در یک سوی، و بانک جهانی و صندوق بین المللی پول و کنسرن های فراملی در دیگرسو، «خط لوله صلح» برای صدور گاز ایران، نه به سوی هندوستان، بلکه به طرف عمان – همانجایی که رایزنی های پنهان از پیش از انتخابات ریاست جمهوری کنونی جریان داشته و توافق های آغازین برای بسته شدن قراردادهای نفتی-گازی «مجهول و طولانی» صورت گرفته – کشیده خواهد شد. این رویکرد باج دهی اشکاری است به «مستکبران جهانی»، و اقدامی است در راستای دنبال گیری ریزه خواری های پیشین ولاییان با اتکا به اقتصاد تک محصولی-نفتی کنونی
انتقال گاز ایران از راه عمان به زیان منافع ملی-منطقه ای ماست، چرا که جایگاه کنسرن های اروپایی-امریکایی را در منطقه ی نفت خیز خاورمیانه بیش از پیش محکم می کند. به زیان همگرایی اقتصادهای کلان آسیاست (که در کوران سیاست های استعماری پنج سده ی گذشته، و از جمله جاسازی کشور پاکستان از سوی انگلیس، بویژه میان ایران و هندوستان آسیب سترگ دیده است)، چرا که به جای انتقال انرژی و گاز از راه دریا به بازار هندوستان و زمینه سازی برای گسترش همکاری های همه سویه با این شریک بزرگ و تاریخی کشورمان، به سیاست های ورشکسته ی دوران صفوی نگریسته است. در ستیز است با منافع کشورهای رو به رشد، چرا که از امکانات کشورهای «بریکس» (دربرگیرنده ی چین، هندوستان، برزیل، افریقای جنوبی و روسیه) برای مقابله با فشارهای روزافزون بانک جهانی و صندوق بین المللی پول و کنسرن های نفتی-نظامی-مالی جهانی به گونه ی چشمگیری می کاهد. انتقال گاز ایران به هند، با توجه به انباشته های گازی روسیه و پیمان نامه های بسته شده میان چین و روسیه در زمینهٔ گاز و نیز سیاست های نوین چین برای سرمایه گذاری های گسترده تر در کشورهای آسیایی و بازسازی جاده ی ابریشم، می تواند کشورهای “بریکس“ را در موقعیت برتری در رده آرایی های جهانی، بویژه در زمینه ی دسترسی و بهره گیری از اندوخته های انرژی جای دهد، و عرصه را برای رشد اقتصادی شتابان تر کشورهای رو به رشد در گستره جهانی فراهم سازد
رویکردهای کنونی ولاییان در زمینه ی توان دهی به شرکت های فراملی اروپایی-امریکایی در یکی از برجسته ترین رشته های اقتصاد جهان، همانا بخش انرژی و گذرگاه های وابسته بدان، همکاری تنگاتنگی است میان زراندوزان ایران و جهان برای یورش های گسترده تر به جنبش های کارگری-توده ای فرازمند، چه در کشورهای رو به رشد و غیرصنعتی، و چه در کشورهای پیشرفته و صنعتی. بیهوده نیست که همزمان با برنامه ریزی برای تحمیل قراردادهای بازرگانی بیداگرانه به کشورهای اروپای باختری، آسیای جنوب شرقی، امریکای لاتین، افریقا، و کشورهای نفت خیز – زیر نام های گوناگونی چون «پیمان نامه های آزاد بازرگانی» – یورش به جنبش جهانی کارگری، از حق اعتصاب گرفته تا خدمات گوناگون اجتماعی، بسابیشتر رو به فزونی نهاده است. تاخت و تازهای سازمان یافته ای که، ترفندهای پایان دهه ی هشتاد میلادی را که به فروپاشاندن جنبش کارگری کشورهای اروپای خاوری انجامید، در یادها زنده می کنند