سلامت تلاشگرانی چون نسرین ستوده، تضمینی ست بر تداوم مبارزه مدنی
نسرین ستوده مدافع حقوق بشرو وکیل دادگستری که تلاش های او در جهت احقاق حقوق زنان، احقاق حقوق کودکان و لغو مجازات اعدام به ویژه لغو اعدام کودکان زیر هیجده سال ازجمله افتخارهای خانواده حقوق بشرایران است، از تاریخ بیست و سوم خرداد سال جاری در زندان اوین به سر میبرد.
آنچه از سوی دستگاه قضایی و امنیتی به عنوان اتهام به او نسبت داده شده است، از عضویت در کارزار لغو گام به گام اعدام تا اعتراض به حجاب اجباری، نه تنها جرم نیست که از هدفهای والای مبارزه مدنی و خشونت پرهیز جامعه ما است.
نسرین ستوده از تاریخ سوم شهریور در اعتراض به بالا گرفتن رفتار خشونت بار مأموران امنیتی نسبت به خانواده و نزدیکانش و نیز نسبت به فعالان مدنی که دوشادوش او در راه دفاع از حق انتخاب پوشش و دیگر حقوق شهروندی گام برداشته اند، دست به اعتصاب غذا زده است.
بر اساس خبرهای رسیده از درون زندانهای ایران، هم اینک علاوه بر نسرین ستوده تعداد زیادی از زندانیان سیاسی و عقیدتی در اعتراض به نقض حقوق خود در اعتصاب غذا به سر میبرند. مسئولیت حفظ سلامتی و جان یکایک این زندانیان متوجه دستگاه قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی است. از سوی دیگر مسئولیت ما مدافعان حقوق بشر ضمن فشار بر دستگاه قضایی برای برآوردن خواست های به حق زندانیان، تلاش برای حفظ سلامتی یکایک آنهاست.
در دومین هفته اعتصاب غذای نسرین ستوده آنگاه که نشانه هایی از پاسخگویی به خواسته های او از سوی مقامهای مسئول دیده میشد، بازداشت خودسرانه رضا خندان، همسر نسرین ستوده، و شدت گرفتن تعرض به دیگر تلاشگران مدنی سبب شد که او همچنان به اعتصاب غذای خود را ادامه دهد. وی پس از بازداشت همسرش اعلام کرد که از رفتن به درمانگاه و تزریق سرم خودداری خواهد کرد. بر اساس خبرهایی که از نزدیکان او رسیده است، او در این مدت چندین بار دچار ضعف عمومی شده و حتی یک بار از پله های بند سقوط کرده است.
با وجود احترام عمیق به حق نسرین ستوده در انتخاب شیوه اعتراض، اینک با گذشت سه هفته از اعتصاب غذای او و به خطر افتادن سلامتی وی، دو فرزند او، خانواده، دوستان و همراهانش به شدت نگران سلامتی او هستند.
ما، گروهی از تلاشگران مدنی، شهروندان، دوستان وهمراهان نسرین ستوده ضمن ادای احترام به تلاش واستقامت او، نظر به اهمیت حفظ سلامت مبارزان راه آزادی و عدالت در برهه خطیر کنونی، از او تقاضا میکنیم که به اعتصاب غذای خود پایان دهد. باشد تا اطمینان از تندرستی او نگرانی و اضطراب را بدل به شور و امید برای ادامه پایداری و مبارزه کند.