روز جهانی کارگر نخست در ۱۸۸۲ در امریکا و کانادا توسط کارگری پیشنهاد شد و در ۱۸۸۶ پس از یک درگیری تلخ کارگران با پلیس نیویورک رسمی شد و تا کنون در همه جهان برگزار میشود. ما این روز را به هم میهنان کارگر شادباش می گوییم؛ هرچند که روز کارگر در جمهوری اسلامی توأم با درد است، روز یادآوری هر آنچه بد است که بر سر کارگران زحمتکش و ستمدیده ما می آید. روز کارگر در ایران تنها روزیست که جمهوری اسلامی به یاد کارگران میافتد تا وعده های توخالی خود را سالانه تحویلشان بدهد، و آنان را که باور نمیکنند کتک بزند، تهدید کند و به زندان بیاندازد.
روز جهانی کارگر روز همبستگی جهانی کارگران است، روزی که همه کارگران سر می افرازند که ما هستیم و باید به ما گوش فرا دهید. ما که نیروی پیشرانه تولید و توسعه صنعتی و کشاورزی هستیم، نباید در فقر و محرومیت بسر بریم. روز جهانی کارگر یادآور تلاش بخشی از جامعه است که همواره حقوقشان از سوی دولتها، قدرتمداران و سرمایه داران، به ویژه در کشورهای استبدادی که کارگران حق گردهمایی و سازماندهی و همبستگی ندارند، نادیده گرفته میشود.
ما به حاکمیت جمهوری اسلامی که با بی توجهی به نیازها و حقوق قانونی و جهانی کارگران، و نیز با نابود کردن صنعت و کشاورزی و جانشین کردن آن با واردات کالاهای قابل تولید در داخل کشور از کشورهای درجه سه، جامعه کارگری ما را به بیکاری و فقر و ناامیدی کشانده هشدار میدهیم که اگر کارگران برخیزند شما فرو خواهید خزید.
ازسوی دیگر، سیاستهای غلط اقتصادی جمهوری اسلامی، توسعه اقتصاد دلالی و ضدتولید، گسترش فرهنگ و حجم قاچاق، فساد حیرت انگیز، بذل و بخششهای بی دلیل به خارجیان، تنش آفرینی های بی مورد در فرامرز، انحصارگری دراقتصاد و کنترل منابع مالی کشور و بی اعتنایی به نیازهای تولیدگران، باعث ورشکست و یا تعطیل شدن دائمی و مستمر کارخانه ها و کارگاههای تولیدی، ابداع و رشد قراردادهای موقت خدمات انسانی و درنتیجه کاهش کیفیت وامنیت شغلی شده است. ما از حاکمیت جمهوری اسلامی میخواهیم که هرچه زودتر به خواستهای زیر که کمینه نیازهای کارگر ایرانی است تن در دهد:
– آزادی سازماندهی و همبستگی صنفی، اعم از اتحادیه، سندیکا یا فدراسیون برابر با اصل ۲۶ قانون اساسی.
– آزادی گردهمایی برای اعتصاب و اعتراض به شرایط کار، دستمزد و خدمات رفاهی برابر با اصل ۲۷ قانون اساسی.
– برخورداری از حداقل دستمزد و مزایا برای یک زندگی آبرومند، برخورداری از تعداد ساعات کار برابر با استانداردهای جهانی.
– برخورداری از بیمه تامین اجتماعی، بیمه های درمانی و بیمه بیکاری برای خود و خانواده.
– برخورداری از امنیت شغلی، و مزایای طبقه بندی مشاغل.
– برخوداری از محیط و لوازم ایمنی در محل کار.
– برخورداری از امکانات سوادآموزی و بهبود و روزآمدسازی مهارت های فنی و حرفه ای رایگان و نیز فرصت ادامه تحصیلات.
– برابری مرد و زن در محیط کار، برابری دستمزد و مزایا، و توجه به حقوق و مزایای افزوده زنان باردار و شیرده و مرخصی با حقوق برای آنان، همانگونه که در فرهنگ ایرانی هزاران سال پیش از اسلام اجرا میشده است.
– ممنوعیت کار کودکان برابر با قانونهای بین المللی، و اجبار به تامین امکانات آموزش اجباری و تغذیه رایگان برای آنان.
– برخورداری کارگران و خانواده های آنان از حقوق بازنشستگی، و فراهم آوری مشارکت کارگران در سود کارخانه ها، برابر با اصل ۲۹ قانون اساسی و قانونهای بین المللی.
– آزادی بی قید و شرط کارگرانی که به جرم اعتراض و اعتصاب و سازماندهی بازداشت و زندانی شده اند.
– جلوگیری از واردات و قاچاق بی رویه و نابودساز صنعت و کشاورزی کشور که تشدید کننده بیکاری و فقر در جامعه است.
ما انتظار معجزه از جمهوری اسلامی نداریم، ولی نظام آینده کشور ملزم به رعایت این اصول برای تامین نیازها و رفاه و خرسندی کارگران، که از مهتمرین پایه‌های اقتصاد کشور هستند، خواهد بود.
جبهه ملی ایران – سامان ششم
تهران – ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۸خ – ۱ مه ۲۰۱۹م