همین دیروز با یکى از دگر اندیشان که او نیز مانند من و شما و میلیون ها ایرانى دیگر ، نگران تاراج دارائى هاى کشور و سیه روزى ملت ایران است که در چنگال استبداد دینى و حکومت فقیهان گرفتار آمده و در حال شکستن و نابودى است، تماس تلفنى داشتم. من سر رشته سخن را با ایشان در مورد ایران و اهمیت ایجاد یک جبهه فراگیر از دموکرات هاى ایرانى گشودم و ادامه دادم که در زمانه کنونى که ایران از هر سو در تیر رس دشمنان داخلى و خارجى است و حکومت اسلامى کشور و ملت ایران را به لبه پرتگاه نیستى سوق داده است، زمان آن رسیده است تا هر ایرانى از هر قوم، نژاد، ایدئولوژى و آئین که هست و براى برکنارى رژیم غیر دموکراتیک و مردم ستیز در ایران از راه (مبارزه مدنى) و بدون رویکرد به خشونت آماده همکارى و فداکارى است و نمى خواهد ملت ایران به سرنوشت ملت هاى افغانستان، عراق، یمن و سوریه گرفتار آید و کشورى با تمدن چند هزار ساله جولانگاه چکمه پوشان سر تا پا مسلح بیگانه و داعشیان خودى و غیر خودى گردد و خواهان آن است که مردم ایران براى پایریزى یک پلا تفورم ملى سیاسى که در برگیرنده اکثریت پیشگامان آزادى و دموکرات هاى ملى از چپ، راست و میانه باشد که بدنبال پیدا کردن راه کار هاى نوین براى بر پائى یک دولت گذار در فرداى کنار زدن کامل حکومت اسلامى در ایران است، آستین ها را بالا بزند و با همدوشى با دیگر آزادگان و با پیروى از حافظ شیرازى که او نیز در دوران حکومت داعشى ” امیر مبارز الدین ” براى تشویق آزادى خواهان و براى کنار زدن حکومت شریعتمداران که نفس ها را در سینه ها زندانى کرده بودند و حکم ارتداد و شلاق زدن در کوچه و بازار کار روز مره گزمه هاى حکومتى بود، در آن زمان، گوئى شرح حال امروز ما مردم ایران را پیش بینى مى کرده است که چنین مى سراید:
بیا تا گل بر افشا نیم و مى در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحى نو در اندازیم
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقى به هم سازیم و بنیادش بر اندازیم
هم اندیش ما از آنسوى خط تلفنى گفت آخر چگونه مى شود به این پلا تفورم فراگیر دموکراتیک و ملى دست یافت ؟ و گرانیگاه این مبارزه ملى در کجاست و چه کسانى به گفته شما مى توانند در این راستا هم داستان و هماهنگ شوند؟؟؟
به دوست هم اندیشم که او نیز چون من و شما دل در گرو آزادى دارد و درد میهن گرفتار دراستبداد دینى بند بند استخوان هاى او را نیز به فریاد در آورده است، پاسخ دادم مگر ما همان ملتى نیستیم که درست ١١١ سال پیش یعنى در سال ١٩٠۶ میلادى آن کار بزرگ و رونسانس دموکراتیک و ملى را بنام ” انقلاب مخملین مشروطه ” در ایران پایه نهادیم و این در حالتى بود که تمام کشور هاى آفریقا مستعمره انگلستان ، فرانسه ، بلژیک و پرتقال بودند و تمام آسیا در زیر چکمه استعمار انگلستان ، فرانسه ، هلند و پرتقال بود و تنها ژاپن از استقلال نسبى برخوردار بود ؟ مگر تمام کشور هاى آمریکاى لاتین نیز مستعمره کشور هاى اروپائى نبودند؟ و حالا در دوران مدرنیته و جهانى شدن مطبوعات و رسانه ها آیا ما ایرانیان دموکرات و سکولار از رایزنى با هم براى رسیدن به آزادى و دموکراسى تا این اندازه ناتوانیم؟
من زمانى که تاریخ مشروطیت را مرور مى کنم در میابم که تعداد رهبران آزادى خواهان لائیک و دموکرات که به سکولاریسم ( جدائى دین از ساختار حکومتى ) و عدالت خانه در دوران مشروطه باور داشتند از تعداد انگشتان دو دست بیشتر نبودند!!
افرادى چون میرزا آقا خان کرمانى، فتح على آخوند زاده، مستشار الدوله تبریزى، میرزا جهانگیر خان شیرازى ( صور اسرافیل )، سران بختیارى و قشقائى، موتمن الملک، ملکم خان، حیدر خان عمو آقلى، طالبوف تبریزى، ستار خان و یپرم خان ارمنى و روزنامه اى هم در اختیار دگر اندیشان و مشروطه خواهان نبود و تنها روزنامه ” حبل المتین” بود که در هندوستان چاپ مى شد و بانوى آزادى خواه بهائى ” طاهره قرت العین” نیز در یکى از ستون هاى آن در مورد آزادى مى نوشت.
شاهان قاجار و دربار سرسپرده روحانیون شیعه بودند تا جائى که آیت اله شیرازى زمانى که مصرف تنباکو را بخاطر نوشتن قرارداد ایران با انگلستان حرام اعلام کرد ناصر الدین شاه از کشیدن قلیان در بین زنان حرمسرا پس از خواب بعد از ظهر خود دارى کرد یعنى جرآت این کار را از ترس روحانیون نداشت و دیدیم همان ناصر الدین شاه که بنام قبله عالم مشهور بود بدست یک روحانى طلبه در شاه عبدالعظیم به هلاکت رسید.
من براى دوست هم اندیشم شرح دادم که این پلا تفورم سیاسى که من در آرزوى بر پائى آن چشم براه هستم بر سه اصل بنیادین و دموکراتیک مى تواند استوار باشد.
یک: پایبندى به دموکراسى ( حکومت پارلمانى، پایبندى به میثاق جهانى حقوق بشر و برابرى حقوق همه افراد ملت در برابر قانون).
دو: پایبندى به یک حکومت دموکراتیک ملى ” سکولار ” ( جدائى کامل دین ، مذهب ، ایدئولوژى هاى تمامیت خواه؛ توتالیتر) از ساختار حکومتى و همچنین قانون اساسى بر گرفته از اراده ملت و نه دین و مذهب.
سوم : پایبندى به یکپارچگى و استقلال میهن مشترکمان ایران.
پس از آنکه من دیدگاه هاى خودم را براى یار هم رزمم بیان داشتم و اضافه کردم که تنها راه ملت فرهیخته ایران بازگشت به گذشته خویش است و نه دنباله روى از بندگان خدائى که با نام دین و آیات و حدیث مى توانند جان انسان هاى بیگناه را در یک چشم به هم زدن بگیرند و به جنایت هاى خویش نیز سرفراز باشند ( نمونه زنده اینگونه أشخاص روان پریش را مى توان در بین داعشى ها، ابوبکر البغدادى، رهبر سابق طالبان ملا عمر و در میان داعشى هاى خودى چون ” رئیسى کاندیداى ریاست جمهورى سال ١٣٩۶ که یکى از سه تن ماموران جوخه مرگ در سال ١٣۶٧ بوده همراه با هم پالگى او پور محمدى وزیر دادگسترى دولت ” نه تدبیر و نه امید ” پیدا کرد، همرزم ما گفت تمام این مراحل را ملت ایران در دوران مشروطیت پشت سر گذاشتند؟ به ایشان پاسخ دادم در دوران مشروطه نیز آزادى خواهان در خارج از ایران در مورد مسئله حقوق بشر و حکومت قانون و دولت و قوانین عرفى نوشتند و به ایران فرستادند و با آزادى خواهان داخلى در تماس قرار گرفتند و پیشنهاد مجلس مؤسسان قانون اساسى نیز از خارج اقتباس شد و الگوى بلژیک را آزادى خواهان برگزیدند .
در اینجاى بحث یار همرزم ما سکوت اختیار کرد و گوئى تلنگرى به او خورده باشد!! پس از چندى سکوت گفت خوب گوئیم که این پلا تفورم تشکیل شد و انسان هاى دموکرات ، سکولار و طرفدار استقلال ایران در آن پلا تفرم جاى گرفتند، خوب گام بعدى چیست؟؟
به هم رزم دموکراتم گفتم در آن پلا تفورم که بصورت یک همایش ملى در یک کشور دموکرات غربى و بویژه در اروپا سامان داده خواهد شد، همرزمان ما در سمینارهاى گوناگون و کمیسیون ها و سو کمیسیون ها براى تشکیل یک دولت موقت در سایه براى دوران گذار به تفاهم مى رسند و نمایندگان این دولت در سایه با ایجاد خط ارتباط مستقیم و با بهره گیرى از سیستم وسائل جمعى و ماهواره اى با هم میهنان دموکرات داخل در تماس مستقیم قرار مى گیرند و رایزنى مى کنند و دولت موقت در سایه مى تواند با بهره گیرى از شخصیت هاى دموکرات و تماس با سازمان ها و مجامع جهانى خواستار پشتیبانى گردد تا پروژه دموکراسى براى ایران بدون انقلاب و خونریزى و زیر نظر نمایندگان سازمان ملل متحد و به نفع ملت به نتیجه برسد و دوباره همرزم ما پرسید خوب دولت موقت در سایه که به ایران خواهد رفت، چه کار هائى را پیش رو خواهد داشت؟؟
پاسخ دادم دولت موقت کارش موقت و تا حد اکثر یک سال است و در این مدت احزاب، انجمن ها، سازمان ها سر و سامان تازه اى مى گیرند و در یک فضاى دموکراتیک و زیر سایه قانون موقت تا روز انتخابات مجلس مؤسسان براى تدوین قانون اساسى حکومت دموکراتیک آینده به فعالیت مى پردازند و نمایندگان تمام گروه هاى اجتماعى ( کشاورزان ، کارگران ، کارمند ان دولت ، بازرگانان ، حقوقدانان ، آموزگاران ، دانشگاهیان ، زنان ، نمایندگان احزاب و سند یکا ها ، نمایندگان انجمن ها ، نمایندگان رسانه ها ، روزنامه ها ، نمایندگان شوراى نویسندگان ، نمایندگان گرو هاى قومى و ادیان و مذاهب گوناگون ) براى عضویت در مجلس مؤسسان در وزارت کشور دولت موقت ثبت نام مى کنند و در روز تعیین شده بوسیله دولت موقت مردم به پاى صندوق هاى رآى مى روند و نمایندکان مجلس مؤسسان انتخاب مى شوند و این مجلس به نوبه خود به یک هیئت حقوقدان مآموریت مى دهد تا نسبت به تدوین قانون اساسى حکومت دموکراتیک، پارلمانى و سکولار در مدت زمان حد اکثر شش ماه اقدام نمایند و سپس این قانون اساسى پیشنهادى به بحث مجلس مؤسسان گذاشته مى شود و پس از بحث ها و تبادل نظرها، قانون اساسى تازه و نوع حکومت ” پادشاهى و یا جمهورى ” براى همه پرسى (رفراندوم) در اختیار ملت ایران قرار مى گیرد براى نظر خواهى و راى گیری.
هم رزم دموکرات ما پس از شنیدن حرف هاى من گفت خوب تا بر پائى پلا تفورم آزادگان دموکرات هنوز باید در انتظار باشیم و در این مرحله از تاریخ، تکلیف مردمان آزاد اندیش ایرانى که در چنبره حکومت فقها گرفتار آمده اند در برابر انتخاب پیش رو در سال ١٣٩۶چیست؟
پاسخ دادم پر واضح است که به گفته مشهور” آزموده را آزمودن خطاست “.
مگر مردم ایران چند بار باید خوراک تبلیغات حکومت فقها گردند که از ابزار دموکراتیک و مدرن مانند انتخابات سوء استفاده مى کنند و گروهى دزد و جانى و بى سواد را بر گرده مردم سوار مى کنند و به مجلس و دولت مى فرستند!؟
آزاد مردان و آزاد زنان ایرانى راهى ندارند جز ” نه ” گفتن به انتخابات فرمایشى و تحریم انتخابات پیش رو و در تمام ابعادش، بگذاریم عمله اکره هاى رژیم به پاى صندوق ها بروند و قلم به مزد هاى فوکول کراواتى آنها نیز در فرنگ براى شرکت مردم در انتخابات فر مایشى قلم فرسائى و بازار گرمى کنند و در شبکه هاى جهانى از آن میان BBC ایرانیان خارج کشور را براى رآى دادن به سفارت خانه هاى رژیم فرا بخوانند ” زهى بى شرمى !! ”
آزادگان ایرانى نباید شریک جرم شوند و در پاى صندوق ها به هر دلیلى حاظر شوند تا رژیم اسلامى بتواند براى خود زمان بیشترى براى ادامه سرکوب آزادى ها دست و پا کند. در پایان براى همرزمم روشن کردم که مبارزه مدنى و پرهیز از خشونت به این معنا نیست که آزادى خواهان باید در برابر چماقداران حکومتى، باتوم بدست هاى سپاه و بسیج ساکت باشند، باید ملت با پر کردن خیابان ها و مراکز حساس دولتى و اعتصاب ها سیستم را فلج کنند و چنانچه حکومتیان با مردم با تفنگ و گلوله روبرو شدند ، مردم نیز همانگونه که در دوران مبارزات مردم هندوستان به رهبرى ماهاتما گاندى بر نظامیان شوریدند و اسلحه را از دست آنها گرفتند، همین کار را باید جوانان برومند در رویا روئى با نیروهاى نظام انجام دهند و در نبرد سیاه پوستان آمریکا به رهبرى ” دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور” در دهه ۶٠ میلادى و در مبارزات مردم آفریقاى جنوبى به رهبرى نلسون ماندلا نیز از همین روش ها بهره گرفته شد و جالب آنکه در هر سه مبارزه بدون خشونت و دموکراتیک در این سه کشور ( هند ، آمریکا و آفریقاى جنوبى) ، دموکراسى و حقوق برابر براى مردم به ارمغان آورده شد ولى نه در اتحاد جماهیر شوروى و نه در کوبا، نه در چین، نه در کامبوج و نه در ایران، اینگونه انقلاب هاى خونین و ایدئولوژیک به دموکراسى و حاکمیت مردم نینجامید و به عکس دموکراسى، حق انتخاب و رآى آزاد هنوز در این کشور ها وجود خارجى ندارد و مردم این کشور ها ناراضى و سرخورده هستند. دوست و همرزم ما گوئى در اندیشه فرو رفته باشد پس از اندکى سکوت گفت کاش آزادگان بیشتر از این در پراکندگى بسر نبرند و راه آزادى خواهان دوران مشروطه را بر گزینند ( اتحاد براى دموکراسى و قانون اساسى مدرن و سکولار ) به همرزم دموکراتم گفتم بدرستى که تنها راه نجات مردم ایران همین است و نه به پاى صندوق راى رفتن و انتخاب میان بد و بدتر و من به کسانى که به هر دلیل به پاى صندوق هاى راى در انتخابات پیش رو مى روند از زبان سعدى شیرازى مى گویم:
ترسم نرسى به کعبه اى اعرابى
کین ره که تو مى روى به ترکستان است.
کاووس ارجمند شهر وند افتخارى شهر حماسه ها کوبانى
١٧ آوریل ٢٠١٧