یک هدیه زیبای دیگر فرهنگ ایرانی به جهان، سپندارمذگان جشن بزرگداشت زن است. روزی که ایرانیان از هزاران سال پیش زنان و مادران خود را گرامی میداشته اند و آنان را سروران خانواده می‌شمردند، نه جزو اموال و بردگان مردان در فرهنگ هایی دیگر. اوستا زن را ریته سیه بانو میخواند، مهر و روشنایی زندگی. روز ستایش زن و آنچه او هست و به جامعه میدهد. اگر مردان بزرگی بوده اند، بخاطر زنان بزرگی بوده که آنان را زاده و پرورانده اند. نه تنها زنان ایرانی مردان بزرگی را به جامعه بشری تقدیم کرده اند، بلکه خود نیز در تاریخ ایران درخشیده اند.
فهرست زنان نامدار ما از آغاز تاریخ آنچنان گسترده و افتخارآمیز است که نام بردن از آنان محدود و معدود جلوه دادن آنان خواهد بود. ما دغدویه رازی مادر زرتشت و شیرزن و مبارز بزرگ علیه سوء استفاده از دین را داشتیم، و چیستا دختر زرتشت را داشتیم که در دانش و خرد زمان همتا نداشت. هلاله پادشاه بزرگ کیانیان که همتای او در میان پادشاهان نبود. ما کاساندان همسر کورش را داشتیم که اداره شاهنشاهی ایران را بر عهده داشت و کفایت و مردمداری و دادگری او مردم را چنان شیفته خود کرده بود که هنگام مرگ زودرسش مردم در سراسر امپراتوری سوگواری کردند و بر خلاف سنت زمان که تنها برای مرگ سیاووش سیاه می‌پوشیدند، برای او سیاهپوش شدند. مانند آتوسا همسر داریوش، مادر خشایار شاه، شاعر و ادیب برجسته ایران که آموزش و پرورش همگانی را در ایران پایه‌گذاری نمود و بارها جنگ‌های داریوش بزرگ را فرماندهی کرد. یوتاب خواهر آریوبرزن که در کنار برادرش تا پای جان با مهاجمان به خاک ایران جنگید تا هر دو کشته شدند. گردآفرید قهرمان، بانو گشسب دلیر، و زربانوی جنگاور که هر سه مردان را سرآمد بودند. پرین، دانشمند بزرگ ایران، که برگهای اوستا را از سراسر جهان آن روز گرد آورد و به زبان پهلوی برای آیندگان بازنوشت.
آرتمیس هخامنشی که خردمندترین و باهوش‌ترین فرمانده نیروی دریایی ایران بود. مانند آرته آ وزیر خزانه داری اشکانیان که تا کنون وزیری دقیق و حسابدان به همتایی او نیامده است. مانند آزرمیدخت، که کمتر پادشاهی باهوش‌تر و خردمندتر از او در دوران ساسانیان بود، و مانند پورانداخت پادشاه ساسانی، که بر ده کشور آسیایی فرمانروایی می‌کرد، کشور را از حالت جنگی دائم درآورد، صلح را به کشور باز گرداند و به اصلاحات داخلی از جمله لغو امتیازهای طبقاتی، گسترش عدالت در سراسر کشور، تعدیل مالیات‌ها و آزادی‌های مدنی پرداخت. در زمان او شمار زیادی از سربازان ایران در جنگ با روم زن بودند. او زنی بود که حمله تازیان به ایران را پیش‌ینی کرده از فرماندهان ارتش که درگیر اختلاف و رقابت بودند، خواست که اختلافات را کنار گذاشته به نیرومند کردن ارتش بپردازند. اگر این زن چند سال بیشتر فرمانروایی می‌کرد، ضربه جبران‌ناپذیر حمله عرب هرگز به پیکر ایران و فرهنگ ایرانی وارد نمی‌آمد و ما امروز گرفتار این فرهنگ خرافی، فاسد و زن ستیز نمی‌شدیم.
تا تاریخ معاصر و انیس الدوله همسر ناصرالدین شاه، و نقش زنان ایران در جنبش تنباکو که به یاد ماندنی است. این طاهره قزوینی (قرت العین) زن برجسته دانشمند و شاعر و فاضل و سخنور بزرگ ایران بود که نخست حجاب بردگی را به دور انداخت و سرانجام به دستور ناصرالدین شاه جاهل و فاسد به قتل رسید. در جنبش مشروطیت، این سردار بی بی مریم بختیاری بود که نخست با سواران خود وارد تهران شد و در بهارستان سنگر گرفت و با قزاق‌ها جنگیریا؛ و سرانجام پروانه فروهر که جان خود را در راه آزادی از دست داد، و بسیاری زنان فداکار و مبارز در زمان کنون که زندگیشان در مبارزه با فساد و خشونت ساختاری حاکمیت مذهبی کنونی در ایران در زندان‌ها تباه شده است. سدها زن ایرانی که علیرغم فشارهای حکومتی در عرصه‌های گوناگون درخشیده‌اند، و سدها زن ایرانی دانشمند و هنرمند و نوآور توسط جمهوری اسلامی فراری داده شده‌اند، که در کشورهای بیگانه درخشش جهانی داشته و فرهنگ کهن ایران را پرآوازه‌تر کرده‌اند. و جنبش خونین سال اخیر علیه فساد و خشونت و فساد و بی‌سوادی و بی‌لیاقتی حاکمیت که بسیاری با جان و چشم و آزادی و ناموس خود هزینه داده‌اند تا این کابوس چهل و چند ساله به پایان رسد. ما در ۱۲ فروردین ۱۴۰۱، جنبش عظیم زن.زندگی.آزادی و رهبری زنان را برای نجات ایران از چنگ یک حکومت غارتگر و خونخوار پیش‌بینی کرده بودیم.
ما اکنون برای وفاداری به فرهنگ والای ایرانی باید هر تفاوت قانونی میان حقوق زن و مرد را ننگ ملی بشماریم، سنت بیگانه و ناشایست زن ستیزی را بر جامعه خود را تحمل نکنیم. براستی این مردان دزد و فاسد و آدمکش که با فرهنگ ایرانی بیگانه هستند، در برابر زنان ایران زمین احساس حقارت می‌کنند و از رقابت با آنان واهمه دارند. آنان زنان جامعه ما را آزار می‌دهند، برابری تاریخی زن و مرد در ایران را انکار می‌کنند، با او به خشونت رفتار می‌کنند و از حقوق بشری محرومشان می‌کنند. آن مردان عقب افتاده ذهنی و متحجر و بی‌سواد که گرفتار توهم برتری بر زن هستند، مردانی ناشایسته‌اند که خود را متعلق نه به فرهنگ ایرانی بلکه به یک فرهنگ عقب افتاده قبیله‌ای دوران غارنشینی می‌دانند. ما مردان ایران زمین که شایستگی و خرد داریم باید به یاد داشته باشیم که این زن ایرانیست که ما را پرورش داده است.
کشور ما اکنون صحنه جنگ است، جنگ با جهالت، جنگ با خشونت و جنگ با فساد و ویرانگری سرزمینی. افزون بر آنها، چیزی که در هیچ جای جهان تجربه نشده، کشور ما صحنه جنگ فرهنگی و ساختاری برای حفظ سرزمین، فرهنگ و ملت ایران است. بیش از چهل سال نابودسازی فرهنگ و تاریخ پرعظمت ملت ایران، و ویران سازی همه زمینه‌های زندگی در کشور را تنها می‌توان مشابه یا در تداوم نابودسازی‌های سده‌های یکم و دوم هجری توسط بیگانگان مهاجم دانست. در این میان، باز این زن ایرانی است که کمر به مبارزه با این جنایت فرهنگی هولناک بسته و با تشویق و بسیج همه ایرانیان دل‌سوخته و میهن پرست، و وقف تمامی زندگی خود، چنان رهبری و سازماندهی و فعالیت و مبارزه کرده که کمتر سرداری در هیچ جنگی به این درجه تاثیرگذاری نرسیده است.
زن ایرانی معاصر هم در تاریخ فرهنگ ایران جاودانه خواهد شد. در آیین کهن ما، در این روز مردان همسران و مادران خود را گرامی می‌داشتند، کُرنش می‌کردند و هدیه می‌دادند؛ و همچنین در آیینی به نام «مرد گیران» تنها روزی در سال بوده که دوشیزگان به خواستگاری مردانی که برای شریک زندگی خود دوست داشتند می‌رفتند. آیین والنتاین برگرفته از این آیین زیبای ایرانیست.
از آنجا که زن ایرانی را سرآمد زنان جهان می‌شمارم، و هر سال با چنین نوشتاری آنرا یادآوری کرده‌ام، باید هر سال با نهادینه کردن این روز فرخنده سپندارمذگان زن ایرانی بزرگداشت شود. همانگونه که در روز ۷ آبان ۱۳۸۶، هنگام سخنرانی در پاسارگاد،، روز کورش بزرگ را “روز ملی ایران” اعلام کردم، بار دیگر پیشنهاد ۲۹ بهمن ۱۳۸۸ خود را تکرار می‌کنم که، البته پس از گذر از نظام زن ستیز حاکم، این روز به نام “روز زن ایرانی” در سالنامه ایران ثبت گردد و این آیین زیبای ایرانی باززنده سازی شود. افزون بر آن، پیشنهاد می‌کنم که در این روز هر ساله درخشان‌ترین چهره زن ایرانی که در رشته دانش یا هنر یا در خدمت به میهن، ایران را در جهان سربلند کرده باشد به نام “زن ایرانی سال” برگزیده و ستوده و بزرگداشت شود.
کورش زعیم
هموند و سخنگوی شورای ششم جبهه ملی ایران
تهران، ۲۹ بهمن ۱۴۰۲خ