بیش از پانصد تن از فعالان مدنی در همبستگی با زندانیان بند ۳۵۰ اوین، همراهی خود را با همه آنانی که در برابر این اتفاقات شوم ایستادگی کردند، از جمله خانواده های زندانیان سیاسی، اعلام کرده اند …
باتون‌ها در زندان فرود آمد، استخوان‌ها شکست و خون بر زمین سخت اوین ریخت و یک هفته بعد، سرفرازان برخاستند.
خبر غریبه بود، عدد آشنا. خبر می‌گفت آخرین پنجشنبه فروردین سال نو به خون‌هایی که در بند ۳۵۰ اوین ریخت و به استخوان‌هایی که شکست تمام می‌شود (*). آن پنجشنبه اما تمام نشد. تنی که آن روز زخم خورد، مادری که آن روز سراپا گوش شد و دلهره، همسری که هزار بار از روی آن خبرهای پیاپی تصویرهای زنده ساخت، و ملتی که این خبرها را شنید و دانست باید کاری کند، و ندانست چه کند… زخم آن پنجشنبه را فراموش نخواهد کرد.
دوشنبه ملاقات از راه رسید. سماجت خانواده‌ها اگر نبود، دیداری هم دست نمی‌داد. دیداری که همه دروغ‌ها را فاش کرد. آنچه رخ داده بود، هنوز در تن و صدای زندانیان خودنمایی می‌کرد. همسر یکی شان بعد از ملاقات سالن را «صحرای کربلا» توصیف کرد. مادر دیگری می‌گوید فجیع‌تر از آنی بود که بتوانند به دروغ و انکار ردَش کنند.
حالا دیگر خبر غریبه نیست. نام‌ها را می‌شناسیم، چهره‌ها را دیده‌ایم و می‌دانیم همین حالا کدام‌هایشان گرسنه هستند و چندمین روز اعتصاب‌شان را می‌گذرانند. هیچ کس مسئول نیست و این هم برایمان غریبه نیست. کم‌کم دارد باورمان می‌شود که ما شهروندان یک ایرانیم و آنان مسئولان یک ایران دیگر.
تلویزیون گزارشی را نشان می‌دهد سراسر جعل خبر و حتی تصاویر هم مربوط به سالنی دیگر است… این هم برای همه آشناست. این همان دستگاهی است که می‌خواست به همه ما نشان دهد ندا چطور در خیابان شیشه رنگ سرخ را روی صورتش خالی کرد. می‌گویند هیچ اتفاقی نیفتاده، می‌گویند زندانیان خاطی محاکمه خواهند شد، از زندانی می‌پرسند «مگر زدن سرباز افتخار دارد»، یکی ترفیع می‌گیرد و دیگری مقابل دوربین شرح صورتجلسه می‌دهد … و این بازی هنوز ادامه دارد. در میانه این تکذیب‌ها و ترفیع‌ها باز هم سهم آسیب‌دیدگان پنجشنبه سیاه تهدید و ارعاب و دستگیری بیشتر توسط نیروهای امنیتی اطلاعاتی است.
مادران، پدران، همسران و خانواده‌های سرفراز!
هر نجوا و هر فریاد و هر قطره اشک شما را می‌شنویم و می‌بینیم. ما نه آن پنجشنبه سیاه را فراموش می‌کنیم، نه شما را. ما را همراه بدانید که همه ما می‌دانیم دروغ ماندنی نیست و آزادی در بند نمی‌ماند. همراهی با شما افتخار و وظیفه است، زین پس ما یک خانواده‌ایم، دست در دست هم، دل‌گرم به پشتوانه‌ی هم و پایدار برای رسیدن به خواسته‌ها، زین پس شما را در این دادخواهی تنها نخواهیم گذاشت و تلاش می‌کنیم انعکاس صدای بلند شما در برابر ناشنوایی مسئولان باشیم.
برگرفته از اخبار روز
* ۹ صبح روز ۲۸ فروردین ۱۳۹۳ بسیاری از ماموران سپاه و وزارت اطلاعات به بهانه بازرسی به بند ۳۵۰ هجوم بردند و زندانیان را مورد ضرب وشتم شدید قرار دادند. در این ماجرا حدود ۱۹ نفر اززندانیان به شدت آسیب دیدند.