من این روزها بسیار خوشحالم.
همه از هم می‌پرسند رأی بدهیم یا ندهیم!
چه آنها که رأی می‌دهند و چه آنها که نمی‌دهند، همه رأی‌شان را مهم می‌دانند.
آنها که رأی می‌دهند مصرانه معتقدند نباید بگذارند سرمایه‌های کشور به فنا برود.
آنها که رأی نمی‌دهند نمی‌خواهند بگذارند اصول جمهوریت و آزادی به تمسخر گرفته شوند.
آنها که رأی می‌دهند حساسیت دارند آینده فرزندان‌شان با بی‌تفاوتی‌شان خراب نشود.
آنها که رأی نمی‌دهند معتقدند نباید میراث بزرگ مشروطه و خون‌های آزادگان وطن از دست برود.
من بین آنها که متعهدانه رأی می‌دهند و آنها که مسئولانه رأی نمی‌دهند، هیچ تفاوتی نمی‌بینم.
و من امروز بسیار خوشحالم!
هیچکس نمی‌گوید ببینیم بایدن و نتانیاهو چه می‌گویند تا برعکس‌شان عمل کنم!
هیچکس نمی‌گوید برویم از پیرمردها و شیوخ بپرسیم به که باید رأی بدهیم.
هیچکس نمی‌گوید کدام کاندیداها وعده پرداخت پول بیشتری داده‌اند.
هیچکس نمی‌گوید با رأی دادن یا ندادنم کارم و وظیفه ام به اتمام می‌رسد.
همه می‌دانند باید باشند وسط صحنه
و کسی جز خودشان پاسدار شخصیت و منافع و عزت و کشور و رأی‌شان نیست.
و من بسیار خوشحالم.
من این روزها دیده‌ام مردم هزاران قدم از سیاسیون پیرمان جلوترند.
حاکمان ما، با اختلاف زیاد، پشت سر مردم حرکت می‌کنند. اگر بتوانند!
این یک تعارف نیست، هندوانه زیر بغل مردم گذاشتن نیست. ما میان مردمی زندگی می‌کنیم که دیگر عقل‌شان معیار تصمیمات‌شان است. نه شخصیت‌ها، نه عقاید کهنه‌شان، نه آئین‌هایشان.
مردم دیگر نه به لباس کاندیداها توجه می‌کنند نه به قومیت‌شان، نه به مذهب‌شان، نه به شعارهای بدون پشتوانه‌شان، نه به سید بودن و نبودن‌شان، نه به ژن خوب‌شان!
آنها دیگر منتظر هیچ پیام از بالاتری نیستند!
منتظر خواب و خیال کسی نیستند.
و من این روزها سر از پا نمی شناسم.
آنها که نمی‌خواهند رأی بدهند بدون ترس و واهمه نظرشان را می‌گویند.
آنها که می‌خواهند رأی بدهند بدون هراس و لاپوشانی می‌گویند به چه کسی تمایل دارند رأی بدهند.
ما به یک جامعه پیشرفته و متکثر، که همه در آن صاحب حق هستند و صاحب نظر، بسیار نزدیک شده‌ایم.
و این پیشرفت هرگز به عقب برنخواهد گشت.
و من بسیار خوشحالم.
کسی دیگر نمی‌تواند دوباره مردم را شبانی کند!
دیگر نمی‌توان به آنها گفت این وظیفه‌تان است.
این راه “راست” است و آن راه “ضلال”
شورای نگهبانی‌ها می‌روند، حاکمان می‌روند، دروغ‌گویان می‌روند، آنها که خود را خدا می‌نمایند، می‌روند، آنها که خود برترها و قهرمان‌های پوشالی می‌روند.
آنها که مردم را تنها بعنوان سیاهی لشکر می‌خواهند می‌روند…
ولی این مردم می‌مانند
این رشد و بالندگی مردم
این حس مسئولیت مردم
این توجه مردم به سرنوشت‌شان
این دانایی و این بزرگی مردم
برای همیشه می‌ماند…
مردم ایران دیگر زیر بار زور نمی‌روند
آنها که لایه‌های نهان جامعه را نمی‌بینند
کافیست با دقت نگاه کنند
مردم تغییر کرده‌اند
و مهمترین تحولی که ممکن بود
اتفاق افتاده
شاهدم؟
همین انتخابات
مردم همه در صحنه‌اند
و عمیق‌تر از بسیاری از مدعیان
همه چیز را می‌بینند
و من بسیار خوشحالم…
@ghomeishi3