مرگ به کامبیز درمبخش نمی‌آمد
«الان در شوک هستم. جامعه آگاه ایران در حال حاضر در یک شوک و بهت عجیبی است که نیازی به گفتن آن نیست. همه ناراحت هستیم چرا که برای هنرمندی مثل آقای کامبیز درمبخش دیگر جایگزینی پیدا نخواهد شد.»
جملات بالا بخشی از اظهارات جواد علیزاده، کارتونیست و کاریکاتوریست باسابقه کشورمان است که به بهانه درگذشت کامبیز درمبخش در گفت‌وگو با ایسنا مطرح شد.
این هنرمند ضمن اشاره به این نکته که کامبیز درمبخش عاشق کارش بود، گفت: «ایشان مشوق همه کاریکاتوریست‌ها بودند. کرونا چه بیماری شوم و وحشتناکی است که دیگر به هیچ‌کس رحم نمی‌کند. اصلا مرگ به استاد درمبخش نمی‌آمد. ایشان انقدر سرشار از سوژه و خلاقیت بود که خودش هم می‌گفت من هیچ‌وقت مشکل کمبود سوژه ندارم فقط مشکل زمان دارم که تا چه زمانی می‌توانم برای سوژه‌ها و کارم زنده باشم.»
علیزاده ضمن اشاره به این نکته که این هنرمند علاقه‌ای به دریافت واکسن نداشته و فقط یک دوز دریافت کرده بوده، ادامه داد: «من از سال ۱۳۵۰ که سال اول دانشگاه بودم، مجله کاریکاتور ایشان را می‌دیدم. آقای درمبخش علاوه بر اینکه کارهای ژورنالیستی برای مجله کاریکاتور انجام می‌داد، همیشه هم نگاهی به سوژه‌های جهانی و بین المللی داشت و در واقع ایشان جزو معدود کاریکاتوریست‌هایی بود که هم توان کار کردن در زمینه سوژه‌های ملی و داخلی را داشت و هم نگاهی جهانی. ما با دیدن ایشان که انقدر متنوع کار می‌کردند با نشریات خارجی آشنا شدیم.»
وی همچنین اضافه کرد: «ایشان یک کاریکاتوریست بین‌المللی بودند و با نشریاتی مثل نیویورک تایمز، اشپیگل و نبل اشپالتر همکاری داشتند. ما نیز آدرس آن نشریات را گرفته بودیم و گاهی با پست برایشان طرح‌هایی ارسال می‌کردیم. آقای درمبخش در کاریکاتور ایران جایگاهی دارند که زبان قاصر از توصیف آن است.»
علیزاده در ادامه به این نکته که کامبیز درمبخش الهام‌بخش چند نسل از کاریکاتور ایران بوده، اشاره کرد و گفت: «فقط می‌خواهم بگویم که ایشان یکی از بافرهنگ‌ترین، آگاه‌ترین، مطلع‌ترین و عاشق‌ترین کاریکاتوریست جهان بود. دنیا هنرمندی را از دست داد که عاشق کارش بود و از صبح تا شب با قلم و کاغذ سر و کار داشت.»
این هنرمند اضافه کرد: «به یکی از دوستانم چند روز پیش زمانی که عکس ایشان را در بیمارستان دیده بودم، گفتم برای او خیلی سخت می‌گذرد چون چند روزی هست که در بیمارستان کاغذ و قلم را از او گرفته‌اند. آرزو کردم که ایشان دوباره به زندگی هنری‌شان بازگردند که متأسفانه این اتفاق رخ نداد.»
به گفته جواد علیزاده این هنرمند سال‌ها در آلمان زندگی می‌کرد و همسر آلمانی داشت اما به دعوت نشریه گل آقا به ایران آمدند. در حالی که می‌توانستند در اروپا به زندگی خود ادامه دهند.
علیزاده در همین رابطه اظهار کرد: «در این چند سال که ایشان ایران بودند یادم است همیشه از وضعیت مالی و دغدغه مسکن و محل کار گله داشتند. ایشان نه محل کار ثابتی برای خودشان داشتند و نه یک خانه‌ای که انقدر نگران اجاره نباشند. حمایت‌های جدی از ایشان نشد و ای کاش با هنرمندی که اهل دانش و تخصص بود و از طرفی حاضر شد که اروپا را ول کند و در وطن زندگی کند، برخورد بهتری می‌شد.»
این هنرمند در آخر ضمن اشاره به این نکته که استاد درمبخش صاحب جوایز بین المللی متعددی بودند، گفت: «مسئولان ما فقط حرف می‌زنند و عمل نمی‌کنند. آقای درمبخش هم از این قاعده کلی جدا نبود.»
کامبیز دِرَم‌بخش (۸ خرداد ۱۳۲۱ – ۱۵ آبان ۱۴۰۰)
طراح، کاریکاتوریست و گرافیست ایرانی بود. او برندهٔ چندین جایزه بزرگ معتبر جهانی بود و چندین نمایشگاه مستقل از آثارش در کشورهای مختلف جهان برگزار شد.
زندگی‌نامه
کامبیز درمبخش در سال ۱۳۲۱ در شیراز متولد شد.[۱] او فارغ‌التحصیل هنرستان هنرهای زیبای تهران بود. کامبیز درم بخش از ۱۴ سالگی همکاری خود را با نشریات ایرانی از جمله توفیق شروع کرد و با دیگر مطبوعات ایرانی و خارجی همچون نیویورک تایمز، اشپیگل، نبل اشپالتر کارش را ادامه داد.[۲] در مجموع بیش از ۶۰ سال با مطبوعات ایران و جهان همکاری مستمر داشته و مدّتی نیز در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، هنر کاریکاتور را تدریس کرد. او بیش از ۵۰ نمایشگاه انفرادی در داخل و خارج از کشور برگزار کرد و در ۱۰۰ نمایشگاه جمعی داخلی و خارجی حضور داشت.
وی برندهٔ جایزه از بزرگ‌ترین و معتبرترین مسابقات بین‌المللی کاریکاتور ژاپن، آلمان، ایتالیا، سوئیس، بلژیک، ترکیه، برزیل، یوگسلاوی و چندین جایزه بین‌المللی جنبی دیگر بوده و داور مدعو چند نمایشگاه بزرگ بین‌المللی کاریکاتور بوده‌است. او همچنین نشان شوالیه را از دولت فرانسه در آبان سال ۱۳۹۳ دریافت کرد.
بسیاری از آثار درمبخش به موزه‌های معتبر دنیا راه پیدا کرده از جمله در موزه هنرهای معاصر تهران، فرهنگستان هنر خانه صبا، کتابخانه ملی، مان هنر نو، موزه سندیکای گرافیست‌های ایران، موزه آوینیون پاریس، موزه کاریکاتور بازل در سوئیس، موزه کاریکاتور گابروو در بلغارستان، موزه هیروشیما در ژاپن، موزه ضد جنگ یوگسلاوی، موزه کاریکاتور استانبول در ترکیه، موزه کاریکاتور ورشو در لهستان و مجموعه شهرداری شهر فرانکفورت آلمان.[۱]
کتاب‌های متعددی در زمینه تصویرسازی و کاریکاتور از او چاپ و منتشر شده‌است. از جمله: بدون شرح، دفتر خاطرات فرشته‌ها، کتاب کامبیز (در ایتالیا منتشر شد)، کتاب‌های مشترک طنزاندیشان امروز ایران، طنزاندیشان امروز ایران در خارج از کشور، میازار موری که دانه‌کش است، المپیک خنده، سمفونی خطوط، اگر داوینچی مرا دیده بود و چند اثر دیگر.
درمبخش فعالیت‌هایی در زمینه تبلیغات (طراحی روی جلد کتاب)، تصویرگری کتاب کودک، پوستر، فیلم کوتاه، کارت پستال، تقویم و مشابه آن‌ها دارد و از سال ۱۳۸۶ به بعد وارد عرصه انیمیشن‌سازی نیز شد. او همراه با پسرش رامین در این زمینه فعال بود که نتیجه این همکاری، ساخت چندین فیلم انیمیشن کوتاه از جمله مجموعه «دلقک‌ها» ست.
در تاریخ پنجشنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۷ در مراسم پایانی ششمین «جشنواره بین‌المللی هنر برای صلح»، نشان عالی «هنر برای صلح» به کامبیز درمبخش و ۳ هنرمند دیگر اهداء شد.
مستند سینمای کاغذی
در سال ۱۳۹۵ مستندی ۷۰ دقیقه ای دربارهٔ آثار و زندگی کامبیز درم بخش به کارگردانی جواد آتشباری منتشر شد.
درگذشت
کامبیز درمبخش به دلیل ابتلا به ویروس کرونا، از ۱۰ آبان ۱۴۰۰ در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان آتیه تهران بستری شد. او ۱۵ آبان ۱۴۰۰ در سن ۷۹ سالگی درگذشت
دانشنامه آزاد