در گزارش تازه‌ای که مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی منتشر کرده تایید شده است استان سیستان و بلوچستان «با اختلاف بسیار بالا» محروم‌ترین استان کشور است.
بر اساس این گزارش پس از سیستان و بلوچستان استان‌های کرمان و خراسان جنوبی محروم‌ترین استان‌های دیگر ایران هستند.
گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی تایید می‌کند که سی درصد از خانوارهای سیستان و بلوچستان در محرومیت به سر می‌برند و اختلاف سطح محرومیت سیستان و بلوچستان با استان تهران ۲۸ درصد است.
معنای محرومیت در این گزارش «دسترسی حداقلی به امکانات اولیه زندگی مانند بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، راه، انرژی، آب آشامیدنی و فاضلاب » در نظر گرفته شده است.
شهروندان سیستان و بلوچستان ازتابستان ۱۴۰۱ و گسترش اعتراضات سراسری به شهرهای مختلف ایران این استان را به یکی از کانون‌های اعتراض علیه تبعیض و توسعه‌نیافتگی تبدیل کرده‌اند.
در جمعه‌های اعتراضی که از ۸ مهرماه ۱۴۰۱ آغاز شد شهروندان در این استان در اعتراض به مشکلاتی همچون فقر و بی‌پولی و بیکاری ، تامین نان و قطعی مستمر آب و برق و همچنین کاهش قدرت خرید مردم دست به تجمعات اعتراضی خیابانی می‌زنند.
هشتم مهر ماه سال ۱۴۰۱، نمازگزاران پس از خطبه‌های مولوی عبدالحمید، برای اعتراض به «تجاوز یک فرمانده پلیس به یک دختر نوجوان» تجمع کردند که با شلیک مستقیم ماموران امنیتی روبرو شدند و شمار زیادی کشته شدند.
سیستان و بلوچستان به رغم داشتن منابع بسیار در طول بیش از چهار دهه گذشته از زیرساخت‌های مناسب شهری بی‌بهره مانده و شهروندان بخصوص در جنوب این استان از آب شرب سالم و گاز محروم هستند.
معین‌الدین سعیدی، نماینده مجلس مردم چابهار در مجلس شورای اسلامی پیشتر گفته است: «یک متر لوله‌رسانی گاز، نه در شهرها و نه روستاها وجود ندارد.»
بسیاری از کارشناسان منتقد سیاست‌های جمهوری اسلامی بر این باورند تشدید فقر در استان سیستان و بلوچستان یکی از ابزارهای کنترلی جمهوری اسلامی در این منطقه است و این استان عامدانه در معرض این سطح از محرومیت قرار گرفته است.
سال گذشته مرکز آمار ایران تایید کرده بود میانگین نرخ بیکاری در بهار امسال برای کل ایران ۸/۲ درصد گزارش شده که نشان می‌دهد این نرخ در استان سیستان و بلوچستان، ۴/۳ واحد درصد از متوسط کشوری بالاتر است.
ایران‌وایر