امکانات محدود بلای جان ورزش بانوان

خبرگزاری مهر: نخستین بانوی پرچمدار ایران در بازیهای المپیک با انتقاد از بی مهریهای موجود نسبت به ورزش بانوان گفت: امکانات محدود، ورزش بانوان را مهجور کرده است.

سالها از روزی که یک بانوی ایرانی و از خطه آذربایجان، پرچم سه رنگ ایران اسلامی را در میدان مسابقات المپیک آتلانتا برافراشت، می گذرد.

آن روزها حضور یک بانوی ایرانی بسیاری از اخبار المپیک آتلانتا را تحت شعاع خود قرار داده بود و به گواه تاریخ، در سال های پایانی جنگ تحمیلی حضور یک زن ورزشکار در المپیک به عنوان پرچمدار این مسابقات جهانی، اتفاقی قابل تامل بود.

اوج کاری و نقطه هدف گیری هر ورزشکار، راهیابی به المپیک است.

لیدا فریمان، بانویی بود که توانست با حضور در المپیک آتلانتا، نام خود را به عنوان نخستین بانوی پرچمدار ورزش زنان در سال های پس از انقلاب ثبت کند.

زنی که برغم آینده درخشانی که بسیاری از کارشناسان برای وی متصور بودند، به دلیل مشکلات آن روزها خیلی زود از صحنه ورزش قهرمانی و حرفه ای کناره گیری کرد هرچند که در لابلای گفتگوی یک ساعته مان از امید بازگشت خود به میدان های ورزشی سخن می گوید.

خبر پرچمدار بودنم را از اخبار شنیدم!

فریمان اظهار داشت: اولین بار در رادیوی تاکسی بود که خبر پرچمدار بودنم در مسابقات المپیک آتلانتا را شنیدم و پیش از آن از این موضوع بی اطلاع بودم!

وی ادامه داد: شنیدن این خبر شوکه کننده بود و انتظار آنرا نداشتم چراکه پیش از آن در این خصوص با من صحبتی نکرده بودند.

فریمان به خاطرات پیش از المپیک آتلانتا بازگشت و گفت: در مسابقات هیروشیما امتیازات کافی را کسب کرده بودم اما یک سالی می شد که به دلیل اختلاف هایی که با مسئولان تیم تیراندازی پیش آمده بود، من و خانم تقی پور از ورزش دور مانده بودیم و این باعث افت کاریمان شده بود.

این بانوی پرچمدار ادامه داد: تا دو ماه مانده به المپیک آتلانتا هیچ چیز قطعی نبود اما خیلی ناگهانی از من و تقی پور دعوت کردند تا در المپیک شرکت کنیم.

فریمان اضافه کرد: این در حالی بود که ما هیچ تمرینی برای المپیک نداشتیم. با وجود اینکه تقی پور نپذیرفت من برای حضور اظهار آمادگی کردم و اینچنین نام من در ردیف اولین و تنها بانوی ایرانی حاضر در المپیک آتلانتا ثبت شد.

فریمان با خنده تعریف می کند که تا آخرین لحظه پرواز هم خود باور نداشم که در المپیک حضور دارد و در این خصوص افزود: تا دقایق آخر مطمئن نبودم که من در لیست تیم حاضر درالمپیک حضور دارم یا نه!

وی یادآور شد: برنامه ام از سوی تیم نامشخص بود و این موضوع احساسات مرا گنگ و مبهم کرده بود.

بازتاب رسانه های بین المللی بیش از رسانه های ملی بود

لیدا فریمان با یادآوری خاطرات روزهای المپیک آتلانتا و پوشش خبری حضورش در این مسابقات، گفت: آن روزها بازتاب رسانه های بین المللی بیش از رسانه های ملی بود.

وی به اخبار مختلف پیرامون حضور خود اشاره می کند و ادامه داد: رسانه های غربی به ایرانی بودن بانوی پرچم دار المپیک، آنهم برای اولین بار، توجه ویژه ای کرده بودند.

فریمان به تیتر روزنامه ای اشاره می کند که هنوز پس از گذشت سال ها در خاطرش مانده و اظهار داشت: در یکی از رسانه های فرانسوی گفته شد " با وجود اینکه فریمان طلا نیاورد اما او یک ورزشکار طلایی بود!"

این بانوی پرچم دار در خصوص بازتاب فعالیت خود در رسانه های ملی گفت: آن زمان این اخبار در چند روزنامه فعال کشور نیز بازتاب پیدا کرد اما خیلی محدود بود و من حتی از آن زمان جز یک یا دو عکس در روزنامه، یادگاری دیگری ندارم.

پرچم داری بیش از کسب مدال برای تیم مهم بود

از احساسش می پرسیم که در آن ساعات طلایی که دروازه ها باز شد و با پرچم مسابقات وارد میدان شد چه حسی داشت؟

فریمان در کنار شادی و احساس غرور، بیش از هر چیز از خستگی اش گفت و اینکه در آن ساعات طولانی تنها به لباس سفیدش فکر می کرده!

وی ادامه داد: در آن زمین بزرگ جایی برای نشستن نبود و من هم از ترس کثیف شدن لباس سفیدم نمی توانستم روی زمین بنشینم و تمام مدت سر پا بودم!

فریمان با نوعی حسرت یادآور شد: البته در آن زمان پرچم داری ام بیش از کسب مدال برای تیم مهم بود.

وی خاطر نشان کرد: اولین روز مسابقه ام، پس از مراسم افتتاحیه بود و با خستگی شب قبل از تمرکز و قدرتم کاسته شده بود.

فریمان به استراحت سه ساعته خود پیش از مسابقه اشاره کرد و افزود: تا ساعت سه نیمه شب مراسم افتتاحیه ادامه داشت و به علت مسافت زیاد مکان مسابقات تا سالن افتتاحیه، من تنها توانستم سه ساعت استراحت کنم!

صاحب مدال های رنگارنگ مسابقات تیراندازی

موفقیت لیدا فریمان در رشته تیراندازی تنها به راهیابی به المپیک محدود نمی شود.

پیش از حضور در المپیک آتلانتا، در مسابقات داخلی و بین المللی بسیاری شرکت کرده و مدال های رنگینی را نیز کسب کرده است.

به طوری که وقتی می خواهیم این موفقیت ها و مدال ها را برایم بخواند، می گوید به علت زیاد بودن تعدادشان در خاطرش نمانده!

کسب مقام اول تیمی در نخستین و دومین دوره بازی های کشورهای آسیایی در سال های 71 و 75 و کسب مقام سوم فردی در سومین دوره این بازی ها از مهمترین افتخارات اوست.

چند باری هم در مسابقات کشوری از سال 76 تا زمان المپیک موفق به کسب رتبه قهرمانی شده و پس از المپیک نیز در تورنومنت بین المللی مقام اول را به دست آورده است.

کسب مقام سوم تیمی بازی های آسیایی بوسان و مقام دوم مسابقات پایتخت ها در تهران از دیگر مقام های لیدا فریمان است.

لیدا فریمان با اشاره به موفقیت های بانوان ایرانی در بازی های آسیایی گوانگ جو، یادآور شد: با وجود محدودیت های سخت افزاری و کمبود امکانات، بانوان ایران در این تورنمت معتبر موفقیت های زیادی به دست آورند که این امر بر لزوم توجه بیشتر به ورزش بانوان تاکید دارد.

پرچمدار سابق المپیک؛ مربی فعلی تیم ملی

می خواهیم که کمی از روزهای بعد از المپیک بگوید و اینکه چرا علیرغم جهانی شدن نامش، ناگهان از ورزش کناره گرفت. می خواهیم بدانیم روزهایی که نامش در صفحات ورزشی و حتی گاهی اجتماعی روزنامه ها جا خوش نمی کرد کجا بود و چه می کرد؟

فریمان با لبخندی که رنگ خاطره دارد، ادامه داد: پس از مسابقات درس خواندم و در دانشگاه در رشته تربیت بدنی قبول شدم.

فریمان با نوعی حسرت افزود: دانشگاه باعث شد راحت تر از ورزش دل بکنم! اما الان مربی تیم لیگ برتر رشته تیراندازی در تبریز هستم.

می دانیم که خودش دیگر ورزش حرفه ای را کنار گذاشته اما سالانه تربیت دخترهای زیادی را در تبریز به عهده دارد که شاید برخی بخواهند در آینده تیراندازی، "فریمان" دیگری شوند. از علاقه خانم ها و دختران جوان به ورزش می پرسیم و به طور خاص رشته تیراندازی و اینکه آینده آنها را چه طور می بیند؟ پاسخش چندان دلگرم کننده نیست و شاید کمی دور از انتظار!

فریمان گفت: تعداد خانم هایی که چه بصورت حرفه ای و چه در سطح آماتور به ورزش می پردازند زیاد نیست.

این پرچمدار المپیک ادامه داد: ورزش هنوز هم بین بانوان جوان محبوبیت آنچنانی ندارد و به دلیل محدودیت های موجود، ورزش بانوان هم خیلی محدود و شاید مهجور است.

فریمان محدودیت های ورزشی را تنها مختص ورزش بانوان نمی داند و معتقد است این کمبودها همه گیر است و زن و مرد فرق چندانی با هم ندارد.

وی تصریح کرد: برای رشته های ورزشی گوناگون امکانات و سالن خیلی محدود و کم است و این محدودیت ها باعث می شود که امکانات موجود پاسخگویی نیازهای بانوان نباشد.

فریمان علت عدم استقبال چشمگیر از ورزش را در همین کمبودها دانست و افزود: با وجود این نیازهاست که تعداد ورزشکاران کم شده و مربی نیز به تبع آن کاهش می یابد.

فریمان با کمی خوش بینی و تاکید کرد: موضوع کمبودها باید از یک جایی اصلاح شود.

چشم پوشی مسئولان فعلی از موفقیت های گذشته

مدت هاست خبری از این بانوی افتخارآفرین نیست. علت ها زیاد است اما خود فریمان به نکته ای اشاره می کند که در بسیاری از عرصه ها گریبان گیر کشور شده. وی معتقد است بسیاری از مسئولان سعی می کنند با نوعی اغماض از موفقیت های ایام پیش از دوران مسئولیت خود چشم پوشی کنند و در واقع این افتخارآفرینی ها را به نوعی بایگانی کنند.

فریمان گفت: خیلی ها سعی می کنند اهمیت حضورم را در المپیک نادیده بگیرند. دخترانی که الان به راحتی و بی دغدغه ورزش و فعالیت می کنند باید توجه داشته باشند که قبلا کسانی بوده اند که تمام مسیر را رفته اند و راه را به نوعی برای آنها صاف کرده اند.

وی با ناراحتی از اوضاع فعلی اضافه کرد: در رشته تیراندازی گذشته ها را بد جلوه می دهند و ارزش ها را خراب می کنند. در واقع گذشته ها را کنار می گذارند و موفقیت ها را نادیده می گیرند.

فریمان معتقد است جوانان تا اندازه ای انگیزه های لازم را برای فعالیت دارند و اضافه می کند: زمانی که دچار بی توجهی و بی مهری می شوند سرخورده شده و ادامه نمی دهند.

وی به ترک ناگهانی عرصه ورزش مدتی پس از المپیک اشاره می کند و می گوید: من نیز با وجود مشکلات زیاد، مدت ها مقاومت کردم اما سرانجام از عرصه ورزش کنار کشیدم.

فریمان مشکلات آن روزهای خانم های ورزشکار را یادآوری می کند و می گوید: وقتی ما کار می کردیم به ورزشکاران امکانات لازم داده نمی شد. حتی لباس ها و تفنگ ها نیز امانی و مختص ایام اردو بودند.

وی با ابراز تاسف اضافه کرد: برنامه ریزی و نظارت منسجم نبود و شرایط لازم برای کسب مدال به ما داده نمی شد.

ورزش حرفه ای نیازمند سرمایه گذاری بخش خصوصی

فریمان گفت: با وجود تمام کمبودها، نه تنها در عرصه ورزش بلکه در تمامی عرصه های اجتماعی زمینه لازم برای افزایش اعتماد به نفس بانوان وجود دارد و اگر بخواهند حتی با همین محدودیت ها هم می توانند خود را به رده های جهانی برسانند.

وی یادآوری کرد: همیشه در جوانان اشتیاق برای گرویدن به ورزش هست اما اغلب بستر مناسبی برای بروز آن فراهم نیست.

فریمان با تاکید بر لزوم تلاش فردی، ادامه داد: هر شخصی برای ورود به عرصه ورزش نیاز دارد تا علاوه بر استفاده از امکانات دولتی خود نیز سرمایه گذاری هایی انجام دهد.

با توجه به تجربه دو دهه فعالیت ورزشی فریمان، چه در میدان و چه در کسوت مربی، نظرش را در رابطه با رفع این مشکلات جویا می شویم. که چطور می توان فریمان های بیشتری را تربیت کرد و یا آنقدر علاقمندی در بانوان ایجاد کرد که تمایل به فریمان شدن ها در جوانان بیش از پیش تقویت شود.

فریمان تاکید کرد: لازم است در وهله اول برای حفظ جوانان در عرصه ورزش، سرمایه گذاری خصوصی در این عرصه فعال شود.

جوانان ورزشکار کم طاقت شده اند

همزمان با پایان جنگ بود که لیدا فریمان فعالیت ورزشی خود را آغاز کرد.

سال 1367 بود و ورزشکاران در فقر تجهیزات و امکانات ورزشی با علاقه و پشتکار تمام، ورزش می کردند و هر کدام با وجود شرایط نامساعد آرزوی المپیک را در سر می پروراندند.

لیدا فریمان با اشاره به موانع و مشکلات آن دهه گفت: آن زمان هیچ امکاناتی وجود نداشت و حتی سالن و تایم خاصی برای استفاده از سالن های موجود نداشتیم.

وی بیان کرد: اسلحه های از رده خارج شده را همچون گنجی مراقبت می کردیم و چون اغلب فرصت تمرین را از ما می گرفتند، روزهایی که اسلحه برای تمرین نداشتیم برای از دست ندادن تایم تمرین و سالن به ورزش های دیگر می پرداختیم.

فریمان نسل خود را با نسل جدید مقایسه کرده و اظهار داشت: ما در نهایت فقر فعالیت کردیم و اکنون وضعیت ورزش خیلی متفاوت شده و ورزش های برون مرزی، امکانات و تمرینات مستمر افزایش یافته است.

وی فرهنگ سازی را اصلی ترین و در عین حال زمانبر ترین راه حل می داند و می گوید: نیاز است که بستر مناسب برای ترویج ورزش قهرمانی فراهم شود.

فریمان با گلایه از امکاناتی که هیچ وقت به طور کامل و مورد قبول در اختیار ورزشکاران قرار نگرفته، گفت: متاسفانه شاهدیم که در سطح استان، بعضی از سالن های ورزشی بعد از مدتی تبدیل به انبار می شوند!

فریمان یک سوی این مشکلات و رشد نه چندان چشمگیر ورزش استان را از سوی خود جوانان می داند.

وی معتقد است از سوی دیگر جوان های نسل جدید مانند نسل ما قانع نیستند که با کمبودها کنار بیایند بلکه همه چیز را حاضر و آماده طلب می کنند و در مقابل مشکلات خیلی زود کم می آورند و کنار می کشند.

فریمان اضافه کرد: این در حالی بود که ما با همه کمبودها و مشکلات و سنگ اندازی ها کنار نمی آمدیم و نا امید نمی شدیم. ورزشکاران نیز کم طاقت شده اند!

وی با نا امیدی اما بسیار شفاف تصریح می کند: معتقدم با این شرایط، آینده ی ورزش جوانان روشن نیست.

***

دفتر کار فریمان را ترک می کنیم با امید بازگشت دوباره زنی که حالا تجربیاتش بسیار بیشتر از 20 سال پیش است و حضورش می تواند نوید بخش بهبود ورزش تیراندازی در سطح حرفه ای باشد.