شنبه ۳۰
خرداد ۱۳۸۸
چه نباید
کرد؟
به نظرم می رسد
که مردم می
دانند باید
چکار کنند،
راستش من خیلی
تلاش کردم که چیزی بنویسم
که باعث بشود
مردم به
خیابان بروند،
ولی تلاش من
بی ثمر بود، چون نوشته
من زمانی
نوشته شد که
همه به خیابان
رفته بودند و
کسی نمانده بود که دعوت
مرا به حضور
خیابانی
بخواند، بعدا
به این فکر
افتادم که
بگویم که از یک
رنگ مثلا رنگ
سبز برای
اعلام
همبستگی
استفاده شود،
یکهو متوجه شدم که گوجه
فرنگی ها هم
استعفا دادند
و گوجه سبز
شدند. بعدا به
فکرم رسید که به
میرحسین
موسوی بگویم
که ای مرد! ما
پای تو
ایستادیم و تو
هم باید پای
ما بایستی،
دیدم که طرف
وصیتنامه اش
را هم نوشته و
حالا کلی زور
زدیم قانعش
کنیم که کفن
نپوشد، چون
بالاخره کفن
که سبز و سیاه
نیست و عدول
از
رنگ تا
اطلاع ثانوی جایز
نیست، خلاصه
تا من یک کلمه
آمدم بگویم
باید، دیدم که
همه دارند
همان کاری را
که باید می
کنند، به همین
دلیل من با
نباید ها حرف
می زنم. چه
نباید بکنید؟
برنامه
صبح، اعتصاب
سراسری: برای
سازندگی کشور
سر کار نروید
به
مدت سه روز
صبح تان را با آرامش آغاز
کنید، این
جوری نه
مجبورید
قیافه خیلی از
همکاران تان
را که اصلا
از آنها
خوششان نمی
آید ببینید،
نه اینکه دچار
عذاب وجدان می
شوید که چرا
دارید با یک
دولتی همکاری
می کنید که
دولت
کودتاست، نه
دخترتان به
شما جوری
چپ چپ نگاه می
کند که حرص
تان در می آید. خیلی
آرام، در
تختخواب دراز بکشید و به
روزهای خوب
بدون
تیراندازی و
گاز اشک آور و
بوی سوختن
لاستیک و صدای
آمبولانس و
دیدن قیافه
نحس دکتر چی
توز و غیره
فکر کنید. ممکن
است اولش
تلفن بزنند و
بگویند که
باید بروید به
اداره، ولی
شما می توانید
دل
درد
بگیرید، یا
مادرتان مریض
شود، یا صد تا
بهانه دیگر،
بهانه آوردن
که
کاری
ندارد.
از
کارهای جالبی
که در اعتصاب
سراسری می
توان کرد
رانندگان
اتوبوسرانی
قدری به
خودشان استراحت
بدهند. این
جوری مردم هم
بیشتر
دوستشان
دارند.
اصولا
ترافیک تهران
خیلی سنگین
است، ما که
نمی توانیم
مشکل ترافیک
را حل کنیم،
ولی می توانیم
کاری کنیم
که سه روز رفت
و آمد در کشور
متوقف شود و به
صفر برسد.
رانندگان
مترو هم که
خیلی در این
مدت خسته شده
اند، می
توانند به جای
بردن و آوردن
مسافر، دست
بچه تان را
بگیرید و
بروید خیابان
و واقعیات را
نشانش بدهید.
رفتگرهای
عزیز که بیش
از همه زحمت
می کشند، سه
روز زحمت
نکشند، تا ضمن
اینکه مردم
متوجه بوی
احمدی نژاد می شوند،
شاید دکتر چی
توز هم سرکار
اصلی اش برگردد.
بازار
به مدت سه روز
تعطیل کند و
بازاری های عزیز
و فروشندگان
همبستگی خود
را با مردم
نشان دهند.
برنامه
عصر، حضور
خیابانی: به
خانه های تان
برنگردید
درست
است که ما
خیلی ضربه می
خوریم و اذیت
می شویم و حتی
بخاطر
جلوگیری از
گاز اشک آور
ممکن است سیگاری
هم شده باشیم،
اما بعدا ترک
می کنید، غصه
نخورید. اما
چند چیز مهم
است:
یک،
مسوولان زحمت
کشیدند و یک گروه
از نیروهای ضدشورش
و کتک زننده
را از شهرهای
دیگر آوردند به تهران، این
افراد غریب
هستند و
طبیعتا بعد از
ده روز دولت
برای نگه
داشتن شان
دچار مشکل
اساسی می شود،
از طرفی ما
نباید
بگذاریم
اینها خیلی از خانواده دور
باشند، به
همین دلیل
باید در شهرستانها
و هر جای دیگر
کشور به خیابان
برویم که این
نیروها را
برگردانند سر جای
شان، و وقتی
برگرداندند ما در تهران
کمتر کتک می
خوریم.
دو،
ما به هر
دلیل، درست یا غلط رفتیم
توی خیابان،
می خواستیم
نرویم، ولی
حالا که یاد
گرفتیم چطوری برویم به
خیابان، دیگر
حیف است
برگردیم خانه.
اراذل و اوباش
عزیز( لباس شخصی
های سابق) هم
بالاخره خانه
و زندگی و زن و
بچه دارند و
هر روز که نمی توانند
بیایند برای
کتک زدن مردم،
فوقش ده روز
می توانند
بیایند، در
حالی که
ما می دانیم
که اگر برویم
توی خانه تا
چهار سال نمی
توانیم
بیاییم بیرون،
پس ما انگیزه
بیشتری داریم.
ضمن اینکه ما
هر روز صدای
مان بلند تر می شود. و به
همین دلیل
آنها هر روز
بیشتر مجبور
هستند ما را
تحمل کنند. بالاخره
هیچی نباشیم
خس و خاشاکی
هستیم برای خودمان،
جای خس و
خاشاک هم که توی خیابان
است.
سه،
ما مثل
آفتابپرست هستیم، می
توانیم رنگ
مان را عوض
کنیم، مثلا با
یک تکه پارچه
سبز یا مشکی توی جیب مان
کاملا حالت
عادی داریم،
در حالی که
وقتی دور هم
جمع شدیم سبز می شویم و
همه جا را سبز
می کنیم.
چهار،
حالا که آنها
عزم شان را
جزم کرده اند
که هر جایی ما
قرار می
گذاریم آنها
زودتر بروند،
ما هم می توانیم
یک جا قرار
نگذاریم، ده
میدان شهر تهران
و در شهرهای
بزرگ در یکی دو محل و در
همه شهرهای
کوچک قرار
بگذاریم، به
محض اینکه
اجتماع مان
مثلا در
تجریش تشکیل
شد می توانیم
برویم به طرف
بچه های ونک و
بعد برویم طرف میدان ولی
عصر و بعد
میدان هفت تیر.
بالاخره باید
کاری کنیم که
این نیروهای
ضد شورش تمام
تهران را یاد
بگیرند، بعد
هم که جمعیت
مان زیاد شد، آن وقت دیگر
با بمب اتم هم
کسی نمی تواند
تکان مان بدهد.
پنج:
شعار نوشتن بر
در و دیوار
را فراموش
نکنیم، حتی
اگر یک برادر
بسیجی را
دیدید که پشت
بهتان کرده پشتش
بنویسید رای
ما رو پس بده. روی
همه ماشین های
دولتی می شود
شعار نوشت. دیوارهای
شهر هم بطور
طبیعی حق مسلم
ماست.
برنامه
شب، مرگ بر
دیکتاتور و
الله اکبر
حالا
شما پس از یک
روز پس از هیجان
و شلوغی به
خانه
برگشتید،
طبیعتا باید عصبانیت
تان را یک
جوری نشان بدهید،
به در نگاه می
کنید، یادتان
به شکستن
درهای خوابگاه
دانشگاه توسط ماموران
احمدی نژاد می
افتید، به
دیوار نگاه می
کنید می بینید
روی آن نوشته
ماموتی برو
گمشو، به
دستشویی می
روید بطور
طبیعی یاد
احمدی نژاد می افتید. به
همین دلیل
باید بروید
پشت بام و سعی
کنید آرامش داشته
باشید، حالا
نفس عمیق
بکشید، صدای
تان را کلفت
کنید و با
بلندترین
شکلی که می توانید
بگوئید مرگ بر
دیکتاتور،
الله اکبر و موسوی
موسوی حمایتت
می کنیم. برای
اینکه معلوم
بشود دقیقا
منظورتان
چیست یک یا
حسین میرحسین
هم بگوئید که دل
تان خنک شود. این
برنامه محدودیت
زمانی ندارد و
تا زمانی که انتخابات
ابطال نشده
باید ادامه
پیدا کند.
برنامه بعدی ما برنامه تحریم صدا و سیماست که کار لازمی است و بر هر مجری تلویزیون است که برای محبوب شدن به جای اینکه برنامه اجرا کند و مردم بگویند الهی قربونت برم که چقدر خوب برنامه اجرا می کنی، خبرش پخش شود که مثلا عادل فردوسی پور باحال بامزه بخاطر اعتراض به دروغ های صدا و سیما استعفا داده است، اینطوری آنقدر محبوب می شوند که از صد تا برنامه تلویزیونی بیشتر اثر دارد. فردا برنامه آموزشی تحریم صدا و سیما را در همین جا می خوانید.
http://www.roozonline.com/persian/tanssatire/tans-satire-article/article/2009/june/20//-8b1e3e9d6d.html