 پیشنهاد حشمت اله طبرزدی پیرامون کارزار لگام
اتحاد عملی حول خواسته های معین؛ نیاز امروز دموکراسی خواهان است. دوستان،عزیزان ،بزرگان ،سالاران،احزاب،انجمن ها،سندیکا ها،سازمان ها،رهبران،و همه ی کسانی که ازادی،عدالت، رفاه و امنیت،حقوق بشر،رهایی ،دموکراسی و سکولاریزم را حق و خواست اولیه ی خود می دانید. در شرایط کنونی تحریم های بین المللی اگرچه بر مردم ایران فشار های وصف ناپذیری تحمیل کرده است اما تاثیر خود را بر حکومت گذاشته است. سیاست نرمش قهرمانانه ،شگردی است که راه را برای کوتاه امدن حکومت در برابر غرب باز می کند و به همین دلیل است که تسلیم نامه ی ژنو امضا شد. سهم این تسلم نامه اما برای مردم ایران جز فقر و سرکوب و اعدام نیست. اگر چه رژیم مجبور است برای باج دادن به غرب،اصلاحاتی نیز در حوزه ی حقوق بشر انجام بدهد. اما تا کی باید بنشینیم و خبر اعدام چند هم میهن یا خبر درگذشت ،بیماری و تبعید گروهی دیگر از زندانیان سیاسی و یا خبر محکومیت و بازداشت گروه دیگر را بشنویم و به سیاست غر زدن و گله و شکایت از این و ان که عادت کهن سالان از کار افتاده است، بسنده کنیم؟ این در حالی است که قدرت غیر پاسخگو تلاش دارد بر سیاست بازداشت و سرکوب و ایجاد رعب در بین مردم ادامه دهد تا مبادا ازادی خواهان، بر پاشنه اشیل حکومت که همانا نقض سیستماتیک حقوق بشر است فشار بیاورند و یا توده های گرسنه و فقیر دست به اعتراض بزنند و این فشار های ملی با فشار های بین المللی هم راستا شود و به فضای باز برای فعالیت های گسترده تر منتهی شود.باید با اقدام عملی خود، دست و پا زدن های قدرت غیر پاسخگو را بی اثر کنیم. به عنوان یک مبارز راه ازادی و دموکراسی خواهی از همه ی شما که در راه مبارزه برای ازادی،عدالت،دموکراسی سکولار و حقوق بشر از من شایسته تر هستید ،دعوت می کنم، حول خواسته ی به حق و انی «لغو گام به گام اعدام و ازادی همه ی زندانیان سیاسی» گرد هم اییم و برای تحقق این همصدایی و اتحاد ،پیشنهاد های عمل گرایانه ی معینی ارایه دهیم و صدا های همدیگر در این راستا را تقویت نماییم و خواسته ی« نه به اعدام و ازادی زندانیان سیاسی» را به جنبش اجتماعی فراگیر تبدیل کنیم. با عنایت به این که پیش تر «کمپین لگام» توسط گروهی از مبارزان، در درون مرز اعلام و مورد پشتیبانی همه ی ما قرار گرفته است و می توان ان را گسترده تر کرد. خوشبختانه جنبش سکولار دموکراسی خواهی با وجود تکثر و تنوع در تشکل ها اما به نیروی اجتماعی قابل توجهی مبدل شده است. کلید واژه ی موفقیت ما در گام اول، امید ، خود باوری و اتحاد ما، حول مطالبه ی بالا است. پیروزی در گام اول، ساده ترین و شفاف ترین راه برای رهایی است. این پیشنهاد را در روز ۷ دیماه که سالروز هجوم امنیتی ها به خانه ام ، ربودن من ،بردن اموالم ،همراه با ایجاد رعب و وحشت در خانواده ام در ۴ سال پیش بود، تقدیم می کنم. حشمت اله طبرزدی/ ۷ دی ماه/۱۳۹۲ خورشیدی. ________________________________________________________
برگرفتهﺍی از صفحه فیسبوک حشمت طبرزدی
لازم است تاکید کنم که معنای حرف من اصلا نباید این باشد که حکومت می خواهد ادم بشود. به هیچ وجه. حرف من این است که تحریم ها اثر کرده است. معنای این حرف این است که حکومت ولایت فقیهی جمهوری اسلامی در برابر غرب زانو زده است. این حکومت در برابر مردم خودش زانو نزده است. در برابر غرب زانو زده است. فرق زیادی بین این دو معنا وجود دارد. نه این که حکومت خود خواسته کوتاه امده و دلش خواسته کوتاه بیاید و دلش برای مردم و حقوق بشر سوخته است. ابدا چنین نیست. در جاهایی دیدم برخی دوستان خوبم از حرف من این برداشت نا درست را داشته اند. عزیزان حکومت به دلیل فشار تحریم ها کم اورده است. رفته است دست بوس غربی ها. با سیاست نرمش قهرمانانه رفته است. روحانی را اورده که به نام او و به نام ملت ایران به دست بوس غرب برود. تسلیم خودش را این گونه در پوشش نرمیدن قهرمانانه و به نام منافع ملی جلوه بدهد. واقعیت اما این است که تسلیم شده است. می گوید اقتصادم ورشکسته شده است. دولتم بی پول شده است. مردمم ممکن است علیه حکومت دست به شورش بزنند. پس با من کنار بیایید. در واقع حکومت از ترس مردم به غرب پناه برده است. در این وضعیت تردید نداشته باشید. من در همه ی تحلیل هایم این را گوشزد کرده ام. خوب وقتی یک کسی که تا دیروز در برابر غرب لگد پراکنی می کرد امروز به دست و پای او بیفتد که تحریم ها افزایش نیابد و بگوید که من امده ام سر میز مذاکره؛ در انصورت چه اتفاقی می افتد. معلوم است. در ان صورت ان طرف می گوید تو باید چنین و چنان کنی تا من بپذیرم که متنبه شده ای. به هر دلیل یکی از خواسته های طرف قوی تر رعایت حقوق بشر است . کم کردن اعدام ها است. مگر ما در کمپین لغو گام به گام اعدام ها غیر از این را خواستیم؟ اروپایی ها نیز می گویند ما صحبت کردیم که اعدام ها کم بشود. ایرانی ها هم پذیرفتند که کم کنند. با نسرین ستوده نیز که صحبت می کنند در مورد نقض حقوق بشر است. دستگاه امنیت و خارجه ی رژیم نیز به دیدار ستوده و پناهی با هیئت تن می دهد. بعدش هم در بین خودشان دعوا راه می افتد که چرا با ستوده و پناهی حرف زدن. ولی گنده تر ها در پشت پرده به این ها می گویند خفه شید. حرف زیادی نزنید. مجبور هستیم به خواسته ی اروپایی ها تن بدهیم وگرنه به ایران نمی ایند و تحریم ها کم نمی شود. البته هیئت هم حرف هایی دیپلماتیک می زند. این که ایرانی ها هم حرف هایی دارند و می گویند که مثلا حکومت دینی است و قصاص جزو دین است. اما همین هیئت می گوید که ۸۰ درصد از اعدام ها مربوط به مواد مخدر است که رژیم قول داده است اقداماتی کند. دوستان گرامی زندان های ایران مملو از ادم هایی است که قرار است به جرم شرارت و مواد مخدر و جاسوسی و اقدام مسلحانه و کوفت و زهرمار اعدام شوند و همواره اعدام شده اند. در این یک ماه اخیر در درون کشور جنبش نه به اعدام به راه افتاد. حرکت اروپایی ها هم به این جنبش کمک کرد. الان نیز فرصتی به دست امده که همه به این جنبش کمک کنیم. روزی چند نفر ادم کشته نشوند. ما که کار دیگری جز حرف زدن انجام نداده ایم. پس حد اقل نیروی خود را متحد کنیم و از حقوق بشر جهانی و دولت های غربی نیز کمک بخواهیم که نه به اعدام و ازادی زندانیان سیاسی را عملی کنیم. الان که این را می نویسم نسبت به یک ماه پیش و دو ماه پیش که حکومت فله ای اعدام می کرد وضع بسیار بهتر شده است. برخی می خواهند بگویند که نه نشده است. می ترسند این به حساب دولت روحانی نوشته شود. نه چنین نیست. این به حساب ضعف رژیم است. چون غربی ها از رژیم می خواهند که دست از وحشی گری بردارد و اعدام نکند. مگر یادمان رفته که در سال ۵۶ نیز کارتر از شاه خواست که حقوق بشر را رعایت کند. می پرسند در ان زمان روشنفکران به راه افتادند و مثلا در انجمن شعر ایران و المان - گوته - که خود من نیز شرکت می کردم چنین و چنان شد. خوب من پیشتر نوشتم. یک جلسه ی انجمن شعر حالا برابری می کند با ان چند شب. داخلی ها کار می کنند. جنبش دانشجویی در ۱۶ اذر امسال حرکت کرد. اما ابتدای راه است. ما باید به جای نقد یکدیگر و عدم باور به نیروی خود اما فعال بشویم. همگی به کمپین لگام و ازادی زندانیان سیاسی بپیوندیم. می شود به صورت نمادین مثلا ۲۵ بهمن یا یک روز دیگر را به نام نه به اعدام و ازادی زندانیان سیاسی بنامیم و همه حمایت کنیم. این راه مبارزه ی گام به گام است. |