در سوگ مصدق
شعري
از نعمت ميرزا
زاده
در
اسفند 1345 پس از
درگذشت دكتر
مصدق
ناقوس شرق
را بنوازيد!ا
-- بر
رغم اين حصار
سكوت آجين--
اعلام
سوگواري
سردار پير را
از عرش
ساي قله پامير
برج بلند
قامت باروي
آسيا
آواز در
دهيد كه: سردار
پير شرق
آرنده
صحيفه آزادي
دارنده
رسالت خود
جوشي
روبنده
بساط
چپاولگران
غرب
-- دزدان
بازگشته
دريايي--
سردار پير
بسته به زنجير
جان
سپرد
ناقوس شرق
را بنوازيد
ارابه ران
مرگ نمي داند
اينك كدام
حجم شرف را
تازان به
سوي معبد
تاريخ مي برد
ناقوس شرق
را بنوازيد
ارابه ران
مرگ
ارابه
ران درنگ كن
ارابه
ران
سردار شرق
را
اين
سان در اين
سكوت كجا مي
بري؟
لختي درنگ
كن
ارابه
ران
منگر به
اين خموش مسخر
آنك
از دور تر
سواحل اروند
تا بيكران
آن سوي آمويه
اين
آسياست اينك
در جامه
سياه
اينك فضاي
شرق
پر از
صيحه و خروش
ارابه ران
درنگ كن
ارابه ران
مرگ
بگذار ابر
تيره اسفند
اين
قامت بلند به
زنجير بسته را
با بغض
گرم خويش
بشويد
بگذار برف
برف پر
افشان
اين
حجم استواري و
پاكي را
با حله
سپيد، كفن
دوزد
ناقوس شرق
را بنوازيد
در مرگ هم
سردار پير
، زندگي از سر
گرفته است
مرگش
-- چنانكه
زندگي اش -- بارور
بيم حضور
خاطره اش حتي
چندان كه
مويه كردن
بر او
مجاز نيست
سردار پير
اكنون
زنجير
را به خاك بدل
كرده ست
سردار
پير، اما
انديشناك
مانده به
فرجام كارزار
تا كي
بلوغ همت
ياران
ز آوردگاه
مژده پيروزيش
دهد،
اورا به
هر نسيم پيامي
ست
با چشم هر
ستاره نگاهي
ست
با بانگ
هر درخش غريوي
ست
ناقوس شرق
را بنوازيد
در
سوكت اي پدر
اين درد
را به كه گويم
دانسته
نيست با كه
توان گفت
تسليت
سردار پير
! تسليتم باد
با اين
غمان تازه به
تازه
سردار پير
! تعزيتم باد