پنج شنبه 24 دی 1388

 

حمایت گروهی از دانشگاهیان و متفکران خارج از کشور از راه حل های موسوی

 

گروهی 54 نفره از متفکران و دانشگاهیان ایرانی خارج از کشور می گویند که بیانیه شماره 17 میرحسین موسوی شامل پنج پیشنهاد برای حل مشکلات سیاسی کشور زمینه ای "حداقلی" برای حرکت به سوی یک نظام دموکراتیک فراهم آورده است.

این گروه که بسیاری از آنها استادان و کارشناسان سرشناس امور ایران در دانشگاه های معتبر هستند بر این موضوع تاکید می کنند که بیانیه شماره 17 آقای موسوی نشانه آمادگی او برای "مذاکره" با دستگاه حاکم است.

آنها می نویسند: "ما نیز دموکراسی را نهادینه کردن روش های بی خشونت برای مهار و مدیریت کشاکشهای سیاسی و گسترش مشارکت سیاسی شهروندان می دانیم. تجربه نشان داده است که مذاکره سیاسی یکی از روش های کارآمد در مسیر پرفراز و نشیب گذار مسالمت آمیز به دموکراسی است."

تاکید بر مذاکره با حکومت برای رسیدن به "خواسته های دموکراتیک" راهی است که برخی دیگر از حامیان برجسته "جنبش سبز" از جمله اکبر گنجی، ناراضی سیاسی، اخیرا بر آن تاکید کرده اند.

علیرغم ادامه اعتراضات مخالفان در ایران با گذشت بیش از شش ماه از انتخابات جنجال آفرین ریاست جمهوری خرداد ماه، سیاست رسمی حکومت ایران همچنان تعقیب، مجازات و حتی تهدید به مرگ - از طریق محارب خواندن - مخالفان است.

"تجربه نشان داده است که مذاکره سیاسی یکی از روش های کارآمد در مسیر پرفراز و نشیب گذار مسالمت آمیز به دموکراسی است"

امضاکنندگان بیانیه

اما ناظران معتقدند که برخی از محافظه کاران میانه رو در ایران اخیرا به این نتیجه رسیده اند که حکومت باید با مخالفان وارد گفت و گو شود.

امضاکنندگان بیانیه تازه که چهارشنبه منتشر شد معتقدند که آقای موسوی با بیانیه آخر خود "توانسته دست کم برای مدتی در بلوک قدرت شکاف ایجاد کند و پروژه خشونت ورزانه آنها را به تعویق اندازد."

آنها می گویند که آقای موسوی در این بیانیه "از ادامه جنبش برای تغییرات دموکراتیک" حمایت کرده و "نشان داده است که به منظور پیشبرد خواسته های همین جنبش آماده است با دستگاه حاکم مذاکره کند."

بسیاری بیانیه آخر آقای موسوی را چنین تعبیر کردند که او دیگر برکناری دولت محمود احمدی نژاد را دنبال نمی کند اما امضاکنندگان بیانیه تازه تعبیر دیگری دارند و می نویسند: "اشاره غیرمستقیم او (موسوی) به برکناری "قانونی" محمود احمدی نژاد از طریق رای مجلس را می توان نشانه همین گرایش دموکراتیک دانست."

از نظر این گروه "برجسته ترین وجه آن بیانیه چهار بند مربوط به انتخابات آزاد و پیش شرط های برگزاری آن از جمله آزادی زندانیان سیاسی، آزادی مطبوعات و رسانه ها، و تاکید بر حق تشکیل احزاب و برگزاری اجتماعات است."

یکی از اختلاف نظرهای آشکار در جنبش اعتراضی ایران اختلافی است که در مورد اسلامی یا غیراسلامی بودن حکومت وجود دارد.

از یک سو محمد خاتمی، از چهره های برجسته در میان مخالفان دولت که انتقادهای گزنده ای را در ماه های اخیر متوجه حکومت کرده است، بر این تاکید می کند که او و یارانش چیزی جز "جمهوری اسلامی" نمی خواهند و هر شعاری غیر از آن را "انحرافی" می خواند.

اما گروه دیگری هستند که خواسته خود در مورد جدایی دین از حکومت را با شعار "استقلال آزادی جمهوری ایرانی" در برخی تظاهرات های ضددولتی نشان داده اند.

"برجسته ترین وجه آن بیانیه چهار بند مربوط به انتخابات آزاد و پیش شرط های برگزاری آن از جمله آزادی زندانیان سیاسی، آزادی مطبوعات و رسانه ها، و تاکید بر حق تشکیل احزاب و برگزاری اجتماعات است"

امضاکنندگان بیانیه تازه

نویسندگان نامه جدید به این اختلاف نظر اشاره می کنند و می نویسند: "امیدواریم طرح این مطالبات تاریخی در بیانیه میرحسین موسوی زمینه را برای پذیرش عمومی آنها و گسترش همکاری میان نیروهای گوناگون جنبش سبز، چه اصلاح طلبان مسلمان و چه نیروهای سکولار-دموکرات فراهم کند."

آنها با اعلام پشتیبانی از "بن مایه" بیانیه آقای موسوی آن را "یک برنامه حداقلی متناسب با مرحله کنونی" توصیف می کنند و می نویسند که به عقیده آنها جنبش اجتماعی-سیاسی مردم ایران در آینده ای نزدیک "یک برنامه دموکراتیک فراگیر در پیش خواهد گرفت؛ برنامه ای که محدودیت های کنونی را در نوردیده و حقوق شهروندی یکایک ملت ایران از هر قومیت و جنسیت را در بر خواهد گرفت."

ارواند آبراهامیان، داریوش آشوری، ژانت آفاری، تورج اتابکی، کاوه احسانی، ارژنگ اسعد، محمد اقتداری، مهران براتی، مهرزاد بروجردی، علی بنو عزیزی، مازیار بهروز، هومن بیگی، آصف بیات، میثاق پارسا، کامران تلطف، نیره توحیدی، محمد توکلی طرقی، رامین جهانبگلو، فاطمه حقیقت‌جو، بیژن حکمت، مهدی خانبابا تهرانی، فرهاد خسروخاور، فریبا داوودی مهاجر، حمید دباشی، تورج دریایی، علی راکعی، نسرین رحیمیه، ابراهیم سلطانی، رضا سیاوشی، حسن شریعتمداری، احمد صدری، حسین ضیائی، کاظم علمداری، مهدی فتاپور، منصور فرهنگ، مهرانگیز کار، فرهاد کاظمی، احمد کریمی حکاک، حسین کمالی، آزاده کیان، امیرحسین گنج‌بخش، افشین متین عسگری، مهرداد مشایخی، منصور معدل، والنتاین مقدم، علی‌اکبر مهدی، زیبا میرحسینی، علی میرسپاسی، عباس میلانی، فرزانه میلانی، آرش نراقی، فرزین وحدت، نادر هاشمی، حسن یوسفی اشکوری امضاکنندگان این نامه هستند.

بیانیه 17 موسوی

میرحسین موسوی که خود را برنده واقعی انتخابات اعلام کرده و پیروزی محمود احمدی نژاد را ناشی از تقلب می داند در بیانیه شماره 17 که روز اول ژانویه چند روز پس از حوادث خونین روز عاشورا منتشر شد ضمن محکوم کردم حکومت در سرکوب مخالفان در چنین روزی، پنج راه حل برای خروج از وضعیت فعلی ارائه کرد.

وی در مرحله اول خواستار اعلام مسئولیت پذیری دولت در مقابل ملت، مجلس و قوه قضائیه شد "به نوعی که از دولت حمایت های غیرمعمول در مقابل کاستی ها و ضعف هایش نشود و دولت مستقیما پاسخگوی مشکلاتی باشد که برای کشور ایجاد کرده است" و در صورت بی کفایتی دولت، مجلس و قوه قضائیه در چارچوب قانون با آن برخورد کنند.

دومین پیشنهاد آقای موسوی شامل تدوین قانونی شفاف و اعتماد برانگیز برای انتخابات در ایران و در نتیجه، منتفی ساختن "دخالت های سلیقه ای و جناحی دست اندرکاران نظام در همه سطوح" در انتخابات نهادهای مختلف کشور بود.

میرحسین موسوی به عنوان یکی دیگر از پیشنهادهای خود خواستار آزادی زندانیان سیاسی شد و چنین اقدامی را نشانه درایت و نه ضعف نظام معرفی کرد.

چهارمین پیشنهاد بر لزوم آزادی مطبوعات و رسانه ها و رفع توقیف از روزنامه ها و تضمین استقلال و بی طرفی رادیو و تلویزیون دولتی تاکید می کرد.

او در پنجمین پیشنهاد خود خواستار "به رسمیت شناختن حقوق مردم برای اجتماعات قانونی و تشکیل احزاب و تشکل ها و پایبندی به اصل 27 قانون اساسی [راجع به آزادی اجتماعات بدون حمل اسلحه و به شرط اینکه مخل به مبانی اسلام نباشد]" شد و نوشت حکومت با چنین اقدامی می تواند به سرعت "فضایی توام با دوستی و محبت ملی را جایگزین درگیری سازمان بسیج و نیروهای امنیتی با مردم و یا درگیری مردم با مردم نماید."

آن بیانیه با استقبال برخی چهره های محافظه کار رویرو شد اما بعضی از چهره های تندرو حامی دولت به شدت به آن تاختند.


http://www.bbc.co.uk/persian/iran/2010/01/100113_u04_mousavi_democracy.shtml