کروبی: با تمامیت خواهی حاکمیت مخالفم
سایت ایران:
مهدی کروبی که اکنون ۷۳ سال سن دارد، در ایران به‌عنوان شیخ اصلاحات شناخته می‌شود. از ژوئن سال گذشته و در پی انتخابات جنجال‌برانگیز و پرشبهه ریاست‌جمهوری، او و میرحسین موسوی، دیگر کاندیدای اصلاح طلب، علیه آنچه «کودتای انتخاباتی» توسط محمود احمدی‌نژاد می‌خوانند، دست به اعتراضات گسترده زدند.
از آن زمان تاکنون بسیاری از نزدیکان و بستگان کروبی دستگیر و زندانی شده‌اند و تندروهای طرفدار دولت هم چندین بار به صراحت بر ضرورت بازداشت شخص وی تاکید کرده‌اند. مقامات ایران به او هشدار داده‌اند که نباید با رسانه‌های خارجی گفت‌وگو کند و بسیاری از روزنامه‌نگاران نزدیک به او هم یا دستگیر شده‌اند و یا همواره در معرض خطر بازداشت و زندانی‌شدن بوده‌اند، اما آقای کروبی هفته گذشته پذیرفت که به سوال‌هایی که از طریق ایمیل توسط مازیار بهاری، از گزارشگران نیوزویک و مسیح علی‌نژاد، روزنامه‌نگار مستقل برایش ارسال شد، پاسخ دهد. این از معدود مصاحبه‌های مهدی کروبی با رسانه‌های خارجی است.
گفته می‌شود که شما خائن به کشورید و خطری برای امنیت ملی محسوب می‌شوید. فکر می‌کنید چرا تاکنون دستگیر نشده‌اید؟
آنها تا به حال دو بار به خانه من حمله کردند و همه شیشه‌ها را شکستند. دفتر کارم را پلمب کردند، روزنامه‌ام را توقیف کردند و حزبم را به تعطیلی کشاندند. یکی از فرزندانم را مجروح کردند. از خروج دو تن از فرزندانم از مرزهای کشور جلوگیری کردند. بسیاری از افرادی که به من نزدیک بودند را بازداشت و زندانی کردند. هر یک از نمایندگان مجلس که به دیدار من می‌آیند، تحت تعقیب و مورد حمله قرار می‌گیرند. من واقعا نمی‌دانم که آنها برنامه‌ای برای دست‌گیری من دارند یا نه، اما خودم و خانواده‌ام در راه نبرد برای تحقق خواسته‌های مردم ایران، خود را برای پرداخت هر هزینه‌ای آماده کرده‌ایم.
آیا شما خود را یکی از رهبران جنبش سبز می‌دانید؟
اگر قرار بود جنبش سبز توسط افراد مشخصی هدایت و رهبری شود، حکومت بلافاصله با بازداشت و زندانی کردن آنها به قائله خاتمه می‌داد. وقتی من و آقای موسوی در جریان اعتراضات پس از انتخابات کمیته‌ای چهارنفره را مسئول رسیدگی به وضعیت خانواده‌های آسیب‌دیدگان پس از انتخابات کردیم، هر چهار عضو این کمیته دستگیر شدند.
آیا به اعتقاد شما آنچه در انتخابات ایران رخ داده را می‌توان کودتا نامید؟
بله، قطعا! یک گروه نظامی که در سال ۲۰۰۵ (تیر ۸۳ و دور اول ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد) به قدرت رسید، بلافاصله همه مقامات و شخصیت‌های با کفایت را از حکومت کنار زد. حالا نظامیان کاملا کنترل عرصه‌های سیاسی و اقتصادی را به دست گرفته‌اند.
آیا شما با جمهوری اسلامی به‌عنوان شکلی از حکومت‌گری مخالفید؟ یا معتقدید باید اصلاحاتی در آن صورت گیرد؟
من چندین دهه پیش از انقلاب اسلامی، برای تاسیس جمهوری اسلامی مبارزه کرده‌ام و پس از انقلاب هم پست‌های بسیار مهمی در حکومت داشته‌ام. من با تمامیت‌گرایی گروهی که اکنون در مسند قدرت است مخالفم؛ گروهی که فجایع و مصیبت‌های بسیاری برای کشور به بار آورده است.
به نظر می‌رسد در سالگرد انتخابات جنجال‌برانگیز ریاست‌جمهوری، اعتراضاتی صورت خواهد گرفت، شاید بتوان گفت وقوع این اعتراضات اجتناب‌ناپذیر است. آیا شما نگران به خشونت کشیده شدن اعتراضات هستید؟
پس از تقلب گسترده در انتخابات، مردم به خیابان‌ها آمدند و به شیوه‌ای کاملا صلح‌آمیز و مدنی به نتایج اعلام‌شده اعتراض کردند. امسال ما از وزارت کشور درخواست کردیم که مجوز راه‌پیمایی معترضان را صادر کند تا از وقوع هرگونه خشونتی جلوگیری شود. اگر آنها چنین مجوزی صادر نکنند، ما باید راه‌حل‌های دیگری بیابیم.
به نظر شما چه کسی مسئول سرکوب خشونت‌آمیز تظاهرات معترضان در سال گذشته است؟
کسانی که مسئول خشونت‌ها و سرکوب خشونت‌آمیز مردم‌اند، همان کسانی هستند که مسئول برگزاری انتخابات هم بوده‌اند. وقتی میلیون‌ها نفر از مردم مخالفت خود با نتایج انتخابات را اعلام کردند، آقای احمدی‌نژاد آنها را «خس و خاشاک» خواند. روحانیون وابسته به دولت، معترضان و مخالفان را «احمق» خواندند. این دولت بود که برای مقابله با معترضان به خشونت متوسل شد. من سال‌های بسیاری در زندان‌های رژیم شاه محبوس بوده‌ام. در برخی موارد شکنجه‌ها و آزارهای صورت گرفته در زندان، حتی از زمان شاه هم بدتر بوده است.
فکر می‌کنید جامعه جهانی، به‌خصوص آمریکا، باید از مبارزات مردم ایران حمایت کند؟
دولت‌های خارجی نباید از ما حمایت کنند، چون در این صورت حکومت ما را به جاسوسی برای آنها و تلاش برای تحقق اهداف دولت‌های خارجی متهم خواهد کرد. اما من از مردم سراسر جهان و به‌خصوص ایرانیانی که در خارج از مرزهای کشور زندگی می‌کنند می‌خواهم که از جنبش مردم ایران حمایت کنند.
ارزیابی شما از آینده ایران چیست؟
به اعتقاد من تنها راه خروج از بحران کنونی، بازگشت به قانون اساسی است و این مستلزم آزادی همه زندانیان سیاسی، آزادی رسانه‌ها، احترام به حقوق دانشجویان و شخصیت‌های دانشگاهی و اصلاح شیوه‌های مدیریت کشور است. ما نمی‌خواهیم انقلاب دیگری را تجربه کنیم. ما می‌خواهیم با بهره‌گیری از روش‌های غیرخشونت آمیز، حکومت را اصلاح کنیم.