هیلا صدیقی

 

گل مریم
 

گل مریم! تنت دلتنگ باغه
میدونم قصر اونجا بی چراغه

میگن آب و هوای قلبا سرده
گل یخ روی خاکش خونه کرده

تمام لحظه ها از جنس سنگه
برای اون دلی که تنگ تنگه

گل مریم ببین! راهت چه دوره
فضای خونه بی تو سوت و کوره

گذشتی از همه، بارتو بستی
غریبونه، یه جای نو نشستی

یه جا که خیلی بارونی نباشه
همیشه ترس ویرونی نباشه

کسی از حسرت بودن نمیره
کسی عشقو از آئینه نگیره

یه جایی که نفس دزد نفس نیست
جواب هیچ فریادی قفس نیست

کسی فکر فراموشی نباشه
دوای درد بیهوشی نباشه

گل مریم! اگه ابرا سیاهه
از اینجا تا بهار، چند کوچه راهه

بیا! باغ از غم دوریت نمیره
ببین! باغ بدون گل کویره

گل مریم بیا! ریشه ات چی میشه؟
نگو سخته! پس اندیشه ات چی میشه؟

قفس که قد آزادی نمیشه
واسه تن، جز وطن وادی نمیشه

بیا ! دشت گلا هرزه علفهاش
نباشه گل، علف می شینه رو جاش

گل مریم بیا! باهم بسازیم
خزان میره، به سرما دل نبازیم

گل آزاده گلدونی نمیشه
بیا! اندیشه زندونی نمیشه

بیا! بامن بخوان از عشق وریشه
من اینجا، ریشه در خاکم همیشه