ايران

مهرانگيز رساپور (م. پگاه)

ايران من ای مايهی فخردل و جانم
نامت چو نفس دم به دم آيد به زبانم
ای چون گل افتاده به چنگال خزانم
همچون دگرعشاق تو بی پرده برآنم
________________________تا داد ازاين قومِ جهالت بستانم

تو فاتح تاريخی و ديرينهی مايی
تو نغمهی لالايی دوشينهی مايی
ما جمله چو تصوير و تو آيينهی مايی
ما جمله تهيدست و توگنجينهی مايی
________________________ميراثِ گرانمايهی رنج پدرانم

بوی نفس عشق ز عطر بدن توست
هر ذرهی من عاشق ذرات تنِ توست
اميدِ من از فاجعه بيرون شدن توست
چشمِ قلم ام گريه کنان در مِحَن توست
________________________زيرا بجز آغوش تو را عشق ندانم

هرچند تو را شوکتِ پيشينه نه برجاست
گر دامنت ازکشتهی عشاق چودرياست
پيوسته براين باش که تا نام ز دنياست
خوش ماندنِ جاويد، برازنده شما راست
________________________اما تومپندار که من بی تو بمانم

دشمن که بُوَد خائن و سازندهی اين جنگ
فرزند دروغ است و به تن خرقهی نيرنگ
با دزدی شرعی زده بر هستی ما چنگ
با اين همه، چيزی نخريده است بجز ننگ
________________________از منبر تزوير به خاکاش بکشانم

با خاکِ گهربار تو ميثاق گذارم
جان جز به رهِ عزتِ نامت نسپارم
قربانِ تو گشتن، همه اين بوده شعارم
پيمان شکنی ازدلِِ خود ياد ندارم
________________________زين پيش همين بوده و زين بعد همانم

احسنت به بيداریِ اين نسل جوانت
آگاهی و هشياری مردان و زنانت
وان دشمن ابله که نفهميده توانت
وحشت زده لرزيده ز تحسين جهانات
________________________زودا که به فرجامِ سياهاش بنشانم

اِستاده که در راهِ بقای تو بميرم
فرزند تو ام، بی خِردان را نپذيرم
درپيش بجز راهِ نجاتِ تو نگيرم
عمال ستم گر که ببندند به تيرم
________________________در رنج تو خاموش نشستن نتوانم

Fri 3 07 2009
http://asre-nou.net/php/view_print_version.php?objnr=4429