راحله کافی

آفتابی در برابر و شمعی پشت سر
سرزمینم به تمامی تنها مشتی خاک است
سرزمینم با دستانی خالی
که رنگ باخته اند
از حدت آفتاب

سرزمینم
با دشتهای خالی از نوای نی و سم ستوران

با ابرهای سیاه
و ابروان گره کرده

دیگر آبا هست ستاره ای
که خبرش باشد از شب کوچه؟

کوچه را آب دادیم
درخت کاشتیم
نبود اما
آفتابی نبود

پنهان بود خورشید
در مهی کبود و غضبناک
بر بام شهر

اینک این سرزمین من ست
بی هیچ صدایی
به دور از هر کور سویی
و حتی آرزویی
در این فکرم من
که آیا هنوز
انار طعم انار دارد
و آیا هنوز هستند
مردان جوانی که سیب سرخی تعارفم کنند

آه طعم گس انجیر!


کجاست
ظهرهای تابستان و
عصرهای قلیان
عطر نان داغ و
بوسه های مخفیانه

سرزمین غمگین من !
اکنون در آخرین ثانیه هایم
در این اندیشه ام
که کجاست
آنکه قرار بود بیاید و دستانش نشانه بود

آری
پس کجاست؟