زمان
من
می مانم، رود
می رود.
رودخانه
ای در من می
گذرد.
با
ترنم لحظه های
حباب
از
روی ردیف موج
و ماسه؛
لاک
پشتی می پلکد،
در کناره.
از
کودکیم مرا
دور می کند-
عصرهای
تابستان
گذران، دوره
گرد،
می خواند
کوچه باغی؛ می
شد دور.
خمیازه خواب
چادر شب را بر
سر می کرد.
رود از سکوت
کوه
به هیجان موج
دریا می رسید.
قصه سکوت را
گاه زمزمه؛
گاه می خواند
با خروش.
گذر رود،
پشیز لاک پشت
مانده بجا در
دور.
رود می برد با
خود
قصه سکوت کوه.
رودخانه
ای در من
از
میان خاطرات
درختان و دشت
- در
کنار، چوپان
نی نواز
بدور
او، بع بع
گوسفند، عطسه
بز-
دور
می شود.
رود می رود
برای زندگی
پویا، بیدرنگ
از میان سکوت
صخره و سنگ
ایستایی
ابدی مرگ
زیر تشعشع
آسمان.
رودخانه
ای در من
جاریست.
زیر
ستارگان نور
گذشته
های دور
کوههای
کبود
یادهای
نامطمئن
بادهای
فراموش.
رود
می ماند، من
می روم.
070708
در
باره شاعر:
بيژن
باران- متولد
تهران ، دارای
دكتراي برق و
اتم. از او
کتابهای شعر
راه و رود،
دیوان غربی،
دیوان شرقی
و
مقالات ادبی
بفارسی و
انگلیسی بچاپ رسیده. نیز 2
مجموعه شعر
بنامهای 4فصل
و سفر باران و
نقد شعر در
دست انتشار
ند. همچنین
اشعارش در
سایتهای
ایران و خارج
نشر یافته. در
نقدهای ادبی،
او سنت دوران
بندی ادبیات
را بر اساس
سلسله های سلطتنی
ترک کرده؛
آثار ادبی را
با مکتبهای
ادبی دوره
بندی می کند.
بیژن باران
میانگارد: شعر
شكار لحظه ي
ميرا در
نویسشی
ماناست برای
آموزش، لذت، و
تاریخ یا بقول
حافظ "ثبت در
جریده عالم"؛
بدام كشيدن
نگاه گذران در
بيان ابدي. لحظه اي كه
با شعر در
خواننده
تكرار مي شود. شاعر
وصل به اندام
لحظه است در
جستجوی حقیقت
با کاربرد
واقعیت در
ترسیم تخیل–
چون اسلاف
صوفیان
ایرانی. شاعر
موفق کسی ست
که بلسان نيما
"پي ت بگرفته
نوخيزان ز راه
دور بس آيند."
باران بمرور
خاطرات، حال
را با گذشته
می آمیزد. از
پنجره یادها
به کوچه مملو
کودکی می
نگرد. در
قصاید
بلند
بزرگترین
آمال انسانی
یعنی صلح و
آزادی در پهنه
فلات ایران و
خاور میانه را
با مرور
تاریخی این
منطقه توام
کرده است. این اشعار
فرصتی به شاعر
داده تا فضای
تاریخی میهن
را تبیینی
شاعرانه
کرده؛
موضوعات
فرهنگی، رسومات
ملی،
پندارهای
فلسفی، اوهام
رویایی،
رنگآمیزی
ظریف ایرانی
را به تسبیح
کلامی در آورد. در سایت
نوین او
هرهفته شعر یا
نقد شعری عرضه
میشود: http://bejanbaran.blogfa.com/
تماس: aalborzray@yahoo.com