امروز، در سالگرد درگذشت دکتر محمد مصدق، نه تنها یاد دولت‌مردی را گرامی می‌داریم که نمادِ آزادی‌خواهی، استقلال و حاکمیت ملی بود، بلکه فرصتی است تا بار دیگر بر اصولی پای بفشاریم که او برایشان جانفشانی کرد: دموکراسی، شفافیت، و مقاومت در برابر استبداد داخلی و مداخله‌جویان خارجی. مصدق، تنها یک سیاستمدار نبود؛ او وجدان بیدار ملتی بود که هنوز پس از دهه‌ها، پیکار او الهام‌بخش مبارزان راه آزادی و حق‌طلبی است.
دکتر مصدق باور داشت «حاکمیت ملی» نه شعار، که خواستی ملموس از جنس حق تعیین سرنوشت است. او به ما آموخت که چگونه می‌توان در برابر زورگویان ایستاد، بی‌آنکه از ارزش‌های اخلاقی و انسانی کوتاه آمد. اما امروز، در روزگاری که حتی آرامگاه او در احمدآباد به محلی تحت محاصره‌ی نیروهای امنیتی تبدیل شده، باید پرسید: آیا میراث مصدق، به انزوا کشیده شده است؟ آیا همان سازوکارهای استبدادی که او علیه‌شان قیام کرد، این بار در قالبی دیگر، حق ایرانیان را تضییع می‌کنند؟
حزب ایران، به عنوان تشکلی جمهوری‌خواه و ملی‌گرا، باورمند است که حاکمیت واقعی از آنِ مردم است و هیچ مشروعیتی فراتر از اراده‌ی آزاد و آگاهانه‌ی ملت قابل تصور نیست. ما بر این باوریم که جمهوری‌خواهیِ اصیل، نه در گرو تکرار شعارهای کهنه، که در همراهی با مطالبات زنده و مترقی جامعه – از عدالت اجتماعی تا برابری جنسیتی – معنا می‌یابد. مصدق به ما آموخت که ملی‌گراییِ راستین، هرگز در تقابل با حقوق فردی و جمعی شهروندان قرار نمی‌گیرد، بلکه پاسداری از کرامت انسانی و تنوع فکری را سرلوحه‌ی کار خویش قرار می‌دهد.
در شرایطی که بخشی از اعضای شورای مرکزی و مسئولان سازمانی پیشین جبهه ملی ایران، در اعتراض به شکاف بین گفتار و کردار تشکیلاتی، استعفای دسته‌جمعی دادند، حزب ایران بر اصلِ دموکراسی درونی و مسئولیت‌پذیری پای می‌فشارد. ما وفاداری به آرمان‌های مصدق را نه در نامه‌نگاری‌های نمادین به نهادهای غیرمردمی، که در ایستادن در کنار مردم – به ویژه زنان پیشرو، جوانان آزاده، و اقشار فرودست – و همراهی با جنبش‌های عدالت‌خواهانه می‌دانیم. مصدق، حتی در تبعید احمدآباد، حاضر نشد مشروعیتی به دستگاه حاکم وقت ببخشد؛ امروز نیز تحریمِ هرگونه همکاری با ساختارهای غیردموکراتیک، ادامه‌ی منطقی همان راه است.
از هموطنان می‌خواهیم:
فراموش نکنیم که مصدق، نمادِ «وحدت در عین کثرت» بود. او به اختلاف‌ها احترام می‌گذاشت، اما هرگز اصول دموکراسی را فدای مصلحت‌اندیشی فردی نکرد. امروز، وفاداری به میراث او، نه در شعار، که در نقدِ صریح ساختارهای ناکارآمد، تحول‌خواهیِ جسورانه و اتکا به نیروی مردم – از کارگران و معلمان تا دانشجویان و هنرمندان – معنا می‌یابد.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد!
جاوید باد ایران پیروز باد ملت
تهران – کمیته مرکزی حزب ایران
چهاردهم اسفند ۱۴۰۳ خورشیدی