به نام خدا
ملت بزرگوار ایران آقایان هیئت حاکمه کشور،
در حال حاضر، دورنمای آینده ایران، وخیم تر و وحشت انگیزتر از آن است که اندیشمندان مهر سکوت بر لب زده و دربرابر رویدادها و مخاطرات ایران برباددهی که در کمین ملت ما است بی تفاوت بمانند، و در همین حال ورد ایران ایران و یا وا اسلاما سر دهند.
من در گذشته نیز طی نامه های سرگشاده به استحضار ملت و مقامات حاکمه رسانده ام که هیچ ملتی بدون حفظ اصالت های ملی و فرهنگی؛ و بدون توسعه آزادی ها و استقرار دموکراسی، به یک قدرت واقعی و پایدار تبدیل نخواهد شد.
در طول تاریخ، همه قدرت هایی که به انحطاط فرهنگی و اخلاقی دچار شده اند سقوط کرده اند، و درحال حاضر نیز ملت ایران و هیئت حاکمه آن به چنین انحطاطی مبتلا شده اند.
این یک اصل تاریخی است که ملت ها با فرهنگ و اخلاق والای ملی، مراحل تعالی و تکامل را پیموده و باانحطاط اخلاقی و فرهنگی، راه سقوط را طی می کنند.
در قرن بیستم ملت های انگلستان، ژاپن، آلمان و فرانسه، نمونه بارز ملت هایی هستند که بر پایه اخلاق، آزادی و دموکراسی، از خرابی های وسیع جنگ های اول و دوم جهانی گذر کرده و هر کدام به نحوی سیطره جهانی و یا منافع ملی خود را بازیافته اند.
سلاح های هسته ای در کجای هدف های ملی و استراتژیکی ما قرار دارند!؟
با وجود آنکه باید با اعتمادبه نفس بالا قابلیت های خودمان را باور داشته و برای دفاع از سرزمین اهورایی ایران با تمام امکانات و توان به پا خیزیم، با این همه، در محاسبات و برآوردهای استراتژیکی، واقع بینی مهم ترین اصلی است که باید همیشه موردنظر قرار گیرد، وگرنه هر تصمیمی که گرفته شود، (به ویژه در موضوع مجهز شدن به سلاح های هسته ای) جز فاجعه و ضایعات وخامت بار ملی، حاصلی نخواهد داشت.
استراتژی بازدارندگی هسته ای
ادراک استراتژی بازدارندگی هسته ای، بر پایه احساس مسئولیت و احترامات و ارزش هایی قرار دارد که حکومت های دموکراتیک و ملی (در کشورهای مستقل و غیروابسته)، برای حفظ منافع و مصالح ملی و رعایت حقوق ملت و سلامت جامعه خود قائلند.
متأسفانه در کشورهای غیرمستقل و غیرآزاد و آنها که هیئت حاکمه آنها یا دست نشانده قدرت های بزرگ شرق و غرب بوده و یا به خاطر سرسپردگی به عقاید ایده ئولوژیک، برای سلامت و امنیت جان و مال ملت خود ارزشی قائل هسته ای و یا غیرهسته ای، مفهوم و ارزش عمده ای نداشته و Deterrence نیستند، مسئله ای به نام بازدارندگی و یا درنتیجه در هر لحظه این احتمال وجود دارد که برخلاف خواست ملت و مردم خود و تنها در پیشبرد منافع قدرت های مسلط بر منطقه و یا پیشرفت برنامه های ایده ئولوژیک، به استفاده از سلاح های هسته ای مبادرت ورزند و متأسفانه عکس العمل انتقامی و ضربات هسته ای خُرد کننده آن متوجه ملت و مردم بی گناه کشورهای زیر سلطه استبداد خواهد شد.
امتیازات موقعیت ژئوپولیتیکی و ژئواستراتژیکی ایران
یکی از بزرگ ترین امتیازات موقعیت ژئوپولیتیکی ایران وجود ذخایر عظیم نفتی و منابع معتنابه انرژی در بسیاری از مناطق کشور به ویژه در شمال و در جنوب سرزمین ایران است و از نظر ژئواستراتژیکی امتیاز بزرگ تر آن است که کشور ما در شمال با میدان های بزرگ نفتی دریای خزر و منطقه آسیای میانه و در جنوب با حوزه ها و میدان های عظیم نفتی خاورمیانه که متجاوز از ۵۰ درصد نیازمندی های جهان را تأمین می نماید، دسترسی و همسایگی نزدیک دارد.
از نظر ژئواستراتژیکی سرزمین ایران در مسیر کلیه تحرکات نظامی و اقتصادی شرق به غرب و بالعکس قرار گرفته و یکی از معابری است که روسیه و چین در صورت نفوذ در آن می توانند به آب های خلیج فارس و اقیانوس هند و حوزه های عظیم نفت و انرژی موجود در منطقه خاورمیانه دسترسی مستقیم پیدا کنند و تحرکات آنها در سمت افریقا و سایر مناطق جهان به میزان غیرقابل تصوری تسهیل گردد.
دسترسی آسان روسیه به خلیج فارس و اقیانوس هند هرگونه الحاق استراتژیکی روسیه و هند را تسهیل می نماید و موقعیت کشورهای منطقه و به ویژه پاکستان را در شرایط حساس تری قرار خواهد داد؛ و در مقابل هرگونه دسترسی چین به این منطقه نه تنها هند و روسیه را در شرایط مشکل تری قرار خواهد داد، بلکه کلیه مواضع استراتژیکی شرق و غرب را دگرگون خواهد کرد.
مجموعه ظرفیت های موجود و بالقوه در موقعیت ژئوپولیتیکی و ژئواستراتژیکی سرزمین ایران، موجب شده است که تمام قدرت های جهانی، تحرکات استراتژیکی ایران را دائماً زیر ذره بین قرار داده و نسبت به هرگونه حرکت استراتژیکی خارج از محدوده و خط قرمزی که برای حفظ امنیت حیاتی شان ترسیم کرده اند، با حساسیت بسیار زیاد عکس العمل نمایند؛ (با پیشرفت های فرهنگی و علوم و برنامه های مربوط به بهبود اقتصاد ما نیز به عنوان تحرکات خارج از محدوده و خط قرمز برخورد می شود.)
توجه به واقعیت های یاد شده بالا، تنظیم استراتژی درازمدت ملت ایران را ساده تر و روشن خواهد ساخت.
ایران بدون مجهز شدن به سلاح های اتمی هم می تواند در چارچوب امکانات، توانایی ها، و ظرفیت های بالقوه و بالفعل خود و با درنظر گرفتن محدودیت ها و شرایط اوضاع و احوال جهانی و با تکیه بر اصالت های ملی، فرهنگی، و تاریخی و بالا بردن سطح آگاهی های ملی و رشد و تعالی اخلاقی و توسعه تکنولوژی و علوم و بهبود شرایط اقتصادی ملت و ایجاد نیروهای مسلح ورزیده و مجهز به آخرین دانش های نظامی جهان، به یک قدرت ثبات دهنده در سطح منطقه و جهان تبدیل گردد.
یکی از امتیازات ملی ایران که در سطح جهان کم نظیر است، سلطه و نفوذ ریشه دار فرهنگ ملی ایران ، بر روی ملت ها و اقوام موجود در فراسوی مرزهای سرزمینی ایران به شعاع متجاوز از هزاران کیلومتر است.
ما می توانیم از تعارض دائمی و ریشه داری که بین قاره ها و قدرت های بزرگ وجود دارد، بدون چرخش کامل به سمت این و یا آن بهره برداری کنیم و به این منظور در تمام برنامه های ملی و استراتژیکی خود ، باید در نظر داشته باشیم که اروپا همان طور که منافع اصلی و دور بردش با رشد قدرت امریکا در تعارض است، بنابه دلایلی از همان نوع، با رشد واقعی ملت های آسیا و به ویژه ایران نیز در تعارض است و رشد ریشه دار ملت ما، چه از نظر اقتصادی و نظامی و چه از نظر تکنولوژی و علوم با منافع دوربرد و امنیت کل قاره اروپا مغایرت دارد.
درعین حال تا آنجا که هدف های ملی و منافع زیربنایی و پایدار ایران نقض نشود ، می بایستی با اتخاذ یک سیاست مستقل و پایدار از کلیه امتیازاتی که از جانب این قدرت ها برای ما فراهم شود، بهره برداری و استقبال کنیم.
جای هیچ گونه تردید نیست که با درنظر گرفتن رشد سالیانه بسیار بالا و سریع اقتصادی، تکنولوژیک ، و نظامی همسایگان پرقدرتی چون روسیه، چین، و هند، در آینده بسیار نزدیک موازنه قوای جهانی، به ویژه در منطقه آسیا ، درهم خواهد ریخت و بنابراین، الزاماً به توسعه روابط دوستانه و مثبت، با قدرت های بزرگ دور از منطقه و ازجمله
انگلستان و امریکا، نیاز اساسی داریم.
نیروهای مسلح ایران و موضوع سلاح های هسته ای
بهره برداری کامل از به کار بردن سلاح های اتمی بدون امکانات بسیار وسیع تعرضی و انتقال دادن و پیاده کردن نیروها در خاک دشمن امکان پذیر نیست.
باید اذعان کنیم که نیروهای مسلح ایران هر چند میلیونی هم که باشند، مانند ارتش های بسیاری از کشورهای جهان بیشتر جنبه تدافعی دارند و به علت عدم وجود امکانات لجیستیکی کافی و ضرورت پاسداری از سرزمین وسیع و مرزهای چند هزار کیلومتری کشور ، توانایی اجرا و پشتیبانی عملیات رزمی را در مسافات دور از مرزهای کشور ، ندارند.
هنوز کشورهایی مانند روسیه، چین، هند، پاکستان، و حتی کشورهای اروپایی هر کدام منفرد آ توانایی اج رای عملیات نظامی گسترده را در صحنه های دورتر از مرزهای خود ندارند. بنابراین، اگر ارتش تدافعی ایران از بمب و یا سایر سلاح های اتمی نیز استفاده کند، به کار بردن آن قاعدتاً در محدوده سرزمین خودی و یا احتمالاً مناطق هم جوار خواهد بود که آن هم برای کشور و ملت خود ما فاجعه ای هولناک و غیرقابل جبران خواهد بود.
در داخل سرزمین وسیع ایران، مؤثرترین نوع عملیات رزمی ما علیه هر مهاجم قدرتمند خارجی ، ترکیبی از جنگ های منظم و نامنظم (جنگ های میهنی و چریکی) خواهد بود.
قدرت واقعی یک ارتش بسیجی که درحال حاضر از ظرفیت نسبتاً کامل آن استفاده شده است، معمولاً بیشتر در اجرای عملیات چریکی و گریلایی است که مستلزم روحیه و انگیزه میهنی بسیار قوی و مشارکت مردمی گسترده خواهد بود.
علاوه بر آنکه در یک جنگ اتمی گسترده، روی عملیات واحدهای بسیج از قبل سازمان یافته که در دوران صلح به موجب برنامه های امنیتی هیئت حاکمه، رو در روی هم وطنان خود قرار گرفته اند، نمی توان محاسبه کرد. ضمناً باید یادآور شویم که استعمال سلاح های اتمی در داخل خاک ایران، از طرف نیروهای خودی موجب عدم رضایت و خشم شدید مردم عادی از گردانندگان کشور و نیروهای مسلح و چریک های دولتی خواهد شد و هرگونه پشتیبانی احتمالی ملت را در زمان جنگ منتفی خواهد کرد.
مائوتسه تونگ که رهبری جنگهای گریلائی را در چین بر عهده داشت. میگوید: “چریک و یاگریلا ماهی ای است که فقط در آبهای دوست می تواند شنا کند.”
و به این علت است که من در اینجا ادعا می کنم که خمیرمایه هرگونه توسعه و تعالی و رشد امکانات ملی و منجمله توانائی های دفاعی، میبایستی با استقرار دموکراسی (حکومت مردم بر مردم) و آزادی های اجتماعی و مردمی، و هم چنین با حفظ منافع و اصالت های ملی، و تقویت احساسات میهنی در کلیه افراد و اقوام ملی، توام باشد. تا مردم خودشان را صاحب مملکت بدانند و حتی در شرایط پر از خون و آتش … از هر وجب سرزمینی که روزی در آن حرمتی داشته و از همه موهبت های آن نیز برخوردار بوده اند، با چنگ و دندان دفاع کنند.
سیستم سلاح هسته ای و غرور ملی
ایجاد تکنولوژی محدود و یا نامحدود هسته ای و حتی مجهز شدن به سلاح های اتمی آنهم با کمک سایر قدرت ها و با صرف هزینه های سرسام آور ارزی، موضوعی نیست که بعنوان نمودار تکنولوژی پیشرفته و بالای یک مملکت، غرورانگیز باشد.
در همین قاره آسیا تعدادی از کشورهای پیشرفته با تکنولوژی بسیار بالا، مثل ژاپن، کره جنوبی، و تایوان … مجهز شدن به سیستم سلاح هسته ای را به مصلحت امنیت ملی خود نمی دانند، در حالیکه تکنولوژی و حتی توانائیهای اقتصادی آنها به مراتب از کره شمالی، پاکستان، هندوستان، و حتی چین و روسیه بالاتر و برتر است.
سیستم سلاح اتمی و امنیت خاطر ملی
با توضیحاتی که در برگ های پیوست در مورد سلاح های اتمی و پی آمدهای غیرقابل اجتناب آن داده شده، هرگونه تلاش برای تجهیز اتمی نیروهای مسلح ایران، از نظر منافع و امنیت ملی ما، نقض غرض است، و جز نابودی و انهدام و قتل عام های میلیونی حاصلی نخواهد داشت، زیرا خلاصه تر بگویم: از لحظه ای که مسلم و قطعی شود که ایران به تعداد محدودی سلاح اتمی دسترسی پیدا کرده است. از همان زمان تعداد قابل توجهی از سلاح های اتمی کشورهای مجهز به آن برای مقابله، با این تهدید، اختصاص داده خواهد شد. و بطور شبانه روزی در سمت هدفهای ارزنده و تأسیسات حیاتی و عمده ایران، نشانه گیری و تنظیم شده و آماده شلیک خواهند بود. و …
از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻪ ای ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﻤﻠﻪ اﺗﻤﯽ ،ﭘﯿﺶدﺳﺘﯽ و ﺣﻤﻠﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮاﻧـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮاﮐـﺰ اﺗﻤﯽ و ﺗﺄﺳﯿﺴﺎت و ﻗﺮارﮔﺎه ﻫﺎی ارزﻧﺪه دﺷﻤﻦ ﺑﺎﻟﻘﻮه ،ﯾﮑﯽ از راﻫﮑﺎرﻫﺎی اﺻﻠﯽ اﺳﺖ ،ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮاﻧـﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﻮرد ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻫﺴﺘﻪ ای ﻗﺮار ﮔﯿﺮﯾﻢ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎﺷﯿﻢ ،و ﮐﺸﻮرﻣﺎن را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ دﯾﮕـﺮان و ﻫـﺪف را ﻓﺪای وﺳﯿﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﻢ.
آﯾﺎ اﯾﺮان ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺑﺮﻗﺪرت ﺷﻮد؟!
ضرورت دموکراسی برای ایجاد اصالت و مداومت در قدرت های ملی
بزرگ ترین واقعیتی که برای رشد و توسعه ظرفیت های قدرت ملی باید مورد توجه قرار گیرد ، لزوم دموکراسی و حکومت راستین مردم بر مردم است، زیرا در نبودن آزادی ها و عدم تحقق دموکراسی، هرگونه پیشرفت و ترقی که در زمینه های مختلف به ویژه قدرت نظامی به دست آید، صوری، بی بنیاد و بی دوام خواهد بود و کاربرد قدرت های بی بنیاد ، تنها برنامه های مقطعی و منافع خارجیان را تأمین می کند و نهایتاً به منافع و مصالح ملی، لطمه می زند.
به منظور آنکه تحت تأثیر احساسات و تعصبات ملی و یا مذهبی و تلقینات و وسوسه های خارجی قرار نگیریم و نیروهای انسانی، زمان، و امکانات مادی و معنوی کشور را به انگیزه ابرقدرت شدن هدر ندهیم، توجه مسئولین امور مملکت را به واقعیت های زیرین جلب می کنم:
دسترسی به دانش و تکنولوژی هسته ای یک امر کاملاً ملی است ولی تلاش برای دستیابی به سلاح های اتمی ، کشورهای کوچک را به ابرقدرت تبدیل نخواهد کرد. آیا کشورهایی مانند کره شمالی ، پاکستان و یا اسرائیل را می توان ابرقدرت به شمار آورد؟!
حداقل مشخصات و شرایط لازم برای ابرقدرت شدن
۱ – وسعت سرزمین.
۲ – وسعت منابع ملی و ضریب خودکفایی همه جانبه بسیار بالا.
۳ – وسعت صنایع و تکنولوژی و علوم.
۴- وسعت جمعیت.
۵ – ضرورت سیستم حکومتی مردم بر مردم.
۶- وسعت نیروهای مسلح پرقدرت و به ویژه وجود نیروی دریایی بسیار مجهز و ورزیده که بتواند با برد عملیاتی نامحدود در سرتاسر آب های جهان وارد کارزار شود.
۷ – وجود ناوگان تجارتی مدرن با ظرفیت بالا و با امکانات پایگاهی و بندری متناسب در سرتاسر آب ها و سواحل جهان.
۸- وسعت آگاهی های ملی و بین المللی، و بالا بودن سطح دانش ملی در کلیه شئون جامعه.
۹ – سیاسی بودن ذهن کلیه پرسنل نظامی و امنیتی، به ویژه در رده فرماندهی های بزرگ.
۱۰ – عامل بسیار اساسی تر، آن است که اگر کلیه مشخصات و توانایی ها و مقدورات وسیع موجود و یا بالقوه یک کشور با اخلاق، ایمان، نظم و انضباط ملی، و احساس مسئولیت های فردی و اجتماعی بسیار بالا همراه و توأم نباشد، حتی در صورت فراهم بودن کلیه امکانات مادی، به هر میزان از پیشرفت هم که دسترسی پیدا شود، با این همه قدرت حاصله ریشه دار، اصیل، و قابل محاسبه و پایدار نخواهد بود.
استراتژی بازدارندگی هسته ای
ﺿﺎﯾﻌﺎت و ﺧﺴﺎرات ﺟﺎﻧﯽ و ﻣﺎﻟﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎی ﯾﮏ ﺟﻨﮓ اﺗﻤﯽ ،ﻣﻮﺟـﺐ ﻣـﯽﺷـﻮد ﮐـﻪ در ﭘﺎﯾـﺎن ﺟﻨـﮓ ،ﺣﺘـﯽ ﻗﻄﺐ ﻫﺎی ﻗﺪرت و ﯾﺎ اﺑﺮﻗﺪرت ﻫﺎی ﻇﺎﻫﺮاً ﭘﯿﺮوز در ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ و اوﺿﺎع و اﺣﻮاﻟﯽ ﺑـﻪ ﻣﺮاﺗـﺐ ﺑـﺪﺗﺮ از ﻗﺒـﻞ روﺑﺮو ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ،ادراﮐﯽ را در ذﻫﻦ رﻫﺒﺮان ﻣﻠﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ درﻧﺘﯿﺠﻪ آن ،از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ درﮔﯿﺮی ﻫﺴﺘﻪ ای )ﻧﻘﺾ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰﻫﺎی ﺣﯿﺎﺗﯽ دﺷﻤﻦ و ﯾﺎ دﺷﻤﻨﺎن اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ( ﺑﺎزداﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺑﻪ اﯾﻦ ادراک ذﻫﻨـﯽ و ﺗـﺄﺛﯿﺮ و ﻧﺘﯿﺠﻪ آن ،در اﺻﻄﻼح اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮑﯽ ،ﺑﺎزدارﻧﺪﮔﯽ ﻫﺴﺘﻪای و ﯾﺎ nuclear deterrenceﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ.
ﻫﻤﯿﻦ ادراک ذﻫﻨﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞﻫﺎی اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ دﺷﻤﻦ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺪرتﻫﺎی ﺷﺮﻗﯽ و ﯾﺎ ﻏﺮﺑـﯽ در ﺑﺎﻃﻦ از ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪن ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺗﺤﺖ اﻟﺤﻤﺎﯾﻪ و ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺮه ﺷﻤﺎﻟﯽ و …دﯾﮕﺮان اﺳـﺘﻘﺒﺎل ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﺑـﺎ ﻧﻔـﻮذ ﭘﺮﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً روی ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی ﻫﺎی اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ دارﻧﺪ ،آﻧﻬﺎ را در ﻣﺴﯿﺮ درﮔﯿﺮی ﺑﺎ دﺷﻤﻦ واﻗﻌـﯽ و اﺻﻠﯽ ﺧﻮد )ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ دﺷﻤﻦ ﻓﺮﺿﯽ و ﺗﺨﯿﻠﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻧﮕﻮنﺑﺨﺖ اﺳﺖ (…ﮐﺎﻧﺎﻟﯿﺰه و ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.
ﻣﻠﺖﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺳﻼحﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪ ای ﻣﺤﺪود ،ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺟـﻪاﻟﻤﺼـﺎﻟﺤﻪ و ﻗﺮﺑـﺎﻧﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎی ﺑـﯿﻦاﻟﻤﻠﻠـﯽ و ﻫﺪفﻫﺎی دورﺑﺮد اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮑﯽ و ژﺋﻮﭘﻮﻟﯿﺘﯿﮑﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪان ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
رﻫﺒﺮان ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺳﻼح ﻫﺎی اﺗﻤﯽ ،ﻗﺒﻞ و ﯾﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﻠﯿﮏ ﭼﻨﺪ ﻓﺮوﻧﺪ ﺳﻼح ﻫﺎی اﺗﻤـﯽ ﻣﻮﺟـﻮد ﺧﻮد ،ﭼﻮن ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺟﻮاﻣﻊ ﻣﺮﺑﻮﻃﮥﺷﺎن دﯾﮕﺮ ﺗﻮان و ﻗﺪرت ﻣﺎدی و رواﻧﯽ ﻻزم را ﺑـﺮای اداﻣـﻪ ﺳـﺎﯾﺮ ﻣﺮاﺣـﻞ ﺟﻨـﮓ ﻧﺪارﻧﺪ ،ﻧﺎﭼﺎر در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﻪ ﺗﺄﺳﯿﺴـﺎت و ﻧﻬﺎدﻫـﺎی ﺣﯿـﺎﺗﯽ ﮐﺸـﻮر در زﯾـﺮ ﺿـﺮﺑﺎت اﻧﺘﻘـﺎﻣﯽ ﺳـﻨﮕﯿﻦ دﺷـﻤﻦ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ،در ﻣﻌﺮض ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ،اﻧﻬﺪام و اﺿﻤﺤﻼل و از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻗﺮار دارد ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺸـﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻫـﺎی ﺣﺎﻣﯿـﺎن ﺧﻮد) ،ﺣﺎﻣﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ آﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ( ،ﺟﺰ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎهﻫﺎی ﻣﺴـﺘﺤﮑﻢ زﯾﺮزﻣﯿﻨـﯽ ،ﺷـﺎﻧﺲ دﯾﮕـﺮی ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ.
پاینده ایران
سرهنگ بازنشسته نصرالله توکلی نیشابوری
تهران
بهمن ماه ۱۳۹۳ ه. خورشیدی