خیلی سال پیش که مهندسی شیمی می خواندم، مبحثی داشتیم درخصوص مواد «الاستیک» و خواص ارتجاعی آنها. برخی موارد مثلاکش، پس از کشیده شدن و رها شدن، به نقطه اولیه بازمی گردند. اما در مواردی پس از کشیده شدن بیش ازحد و رهاشدن، دیگر به آن نقطه بازنمی گردند. حالاشده حکایت پرونده هسته ای ما. بسیاری از هموطنانمان با کنجکاوی، اشتیاق و بیم و امید، در انتظار خبری از وین هستند. شاید به استثنای اقلیتی که به واسطه ملاحظات و منافع جناحی خود، خیلی نمی خواهند که در وین توافقی صورت گیرد، شمار قابل توجهی از مردم ایران، از فقیر و غنی گرفته تا پیر و جوان، تحصیلکرده و نکرده، بازاری و کارمند همه مشتاق و در عین حال با بیم و امید، در انتظار خبر مذاکرات هستند. جالب است که همه ما امیدوار هستیم مذاکرات به نتیجه برسد و گره هسته ای پس از بیش از یک دهه، باز شود. به همه مردم ایران و به همه آنان که می خواهند خبر از وین مثبت باشد، باید گفت این غایت امید همه ماست که فردا نهایتا پس از ۱۵ماه مذاکرات نفسگیر و صبر و انتظار، خبر توافق کلی از وین برسد. اما و در عین حال، ممکن هم هست که روی پاره ای از مسایل مهم مورد اختلاف، همچنان توافقی میسر نشود و در نتیجه توافق کلی موردانتظار، امضا نشود. چنین احتمالی با وجود نامطبوع بودنش، اما و در عین حال واقعیتی به نسبت جدی است. پرسش مهم این است:اگر اعلام شود توافق کلی صورت نگرفته، معنای آن چیست؟ آیا نرسیدن به این نقطه در سوم آذر در وین، به معنای آن است که مذاکرات شکست خورده و پرونده هسته ای همچنان مفتوح خواهد ماند؟
این نوشتار؛ اتفاقا می خواهد بگوید اینگونه نیست. ممکن است برخی در داخل بگویند و بنویسند که روحانی و تیم مذاکره کننده، ۱۵ماه وقت ما را تلف کردند و سبب شدند درخصوص پیشبرد برنامه های هسته ای، این مدت ارزشمند را از دست بدهیم و مطالبی از این دست. همچنان که پس از تیر ۸۴ و روی کارآمدن دولت اصولگرای احمدی نژاد، یادمان می آید که چقدر از این حرف ها زده شد. اما اگر فردا توافق نهایی هم حاصل نشود، این، به هیچ رو به معنای بی نتیجه ماندن و به بن بست رسیدن مذاکره نیست.
واقعیت آن است که این یک سال وچندماه نه تنها مثبت بوده بلکه اساسا باید گفت وضعیت پرونده هسته ای ما با غرب، حکایت همان مبحث مواد الاستیک در مهندسی شیمی را پیدا کرده است. به بیان دیگر حتی اگر توافقی هم در وین صورت نگیرد وضعیت پرونده هسته ای ما به نقطه ای رسیده که دیگر به عقب و پیش از دولت یازدهم، قابل بازگشت نیست.
روزنامه شرق