سنت های زیبای تاریخ فرهنگ وطن را باید دوست داشت و باید تداوم آنها را با ” دل خوشی ” و ” خوش دلی ” پاس داشت اما یلدای امسال ” دلی خوش” برایش نیست :
▪️وقتی کاسبان و دلالان ارز و پول ، “عِرض آدمها ” برایشان مهم نیست ، و مهم نیست که عِرضی با ارزی معاوضه گردد!
▪️ وقتی که کاسبان قدرت برای ماندن در قدرت وزارتی ، به وِزرو وبالش نمی اندیشند و خوب می اندیشند که چگونه بمانند بی آنکه غم به ابرو آورند که کودکان سیستانی در محرومیت ، در آتش بی کفایتی و بی تدبیری برخی مسوولان تن معصومانه اشان بسوزد و خاکستر شود!
▪️ وقتی ” تنی ” فروخته می شود تا چند عدد پسته خریداری گردد !
▪️ وقتی همسایه امان این ورتر یا آن ورتر ، پول خرید فلان داروی قیمتی ، برای درمان فرزندش ندارد !
▪️ وقتی برخی مسوولان ، انگار نه انگار تورم بالای ۴۰ درصدی کمر کارگر دورمیدانی شهرمان را شکسته است و کاری روزمزد برای کسب درآمد روزانه ۶۰۰۰ هزارتومانی نصیبش نمی شود و عصر شرمنده باید نزد خانواده اش برگردد !
▪️ وقتی که همه چیز شعار گشته اشت و شعورها را بی محتوا نموده اند ! و عده ای سرمست قدرت ، مجدد به فکر تاراج شعور مردمند بی آنکه برای ” دخل و درآمد ” مردمان تهیدست شهرمان فکری کرده باشد !
▪️ وقتی ” زن و شوهری” از فقر، هردو هم قسم می شوند تا شبانه قرص برنج بخورند و به زندگی سرشار از بدبختیشان پایان دهند
▪️ وقتی که درازای ظلمت شب یلدا برای عده قلیلی یک شب است اما برای اکثریتی این ظلمت دردناک ، شبها و ماهها و سالهاست آنهم با سفره خالی !
چه دل خوشی مانده است و با کدام پول پسته ای را باید خرید و شبی را باید خوش گذراند که فقط لبان خنده ی پسته سمت و سویش به صاحبان زر است ، آنهایی که زر در ترازوی بی عدالتی ها دارند و زور در بازوی قدرت تاراج ها !!