یک هدیه زیبای دیگر فرهنگ ایرانی به جهان، سپندارمذگان جشن بزرگداشت زن است. روزی که ایرانیان از هزاران سال پیش زنان و مادران خود را گرامی میداشته اند و آنان را سروران خانواده میشمردند، نه جزو اموال و بردگان مردان در فرهنگ هایی دیگر. اوستا زن را ریته سیه بانو میخواند، مهر و روشنایی زندگی. روز ستایش زن و آنچه او هست و به جامعه میدهد. اگر مردان بزرگی بوده اند، بخاطر زنان بزرگی بوده که آنان را زاده و پرورانده اند. نه تنها زنان ایرانی مردان بزرگی را به جامعه بشری تقدیم کرده اند، بلکه خود نیز در تاریخ ایران درخشیده اند.
فهرست زنان نامدار ما از آغاز تاریخ آنچنان گسترده و افتخارآمیز است که نام بردن از آنان محدود و معدود جلوه دادن آنان خواهد بود. ما دغدویه رازی مادر زرتشت و مبارز بزرگ علیه سوء استفاده از دین را داشتیم، و چیستا دخت زرتشت را داشتیم که در دانش و خرد همتا نداشت. هلاله پادشاه بزرگ کیانیان که همتای او در میان پادشاهان نبود. ما کاساندان همسر کورش را داشتیم که اداره شاهنشاهی ایران را برعهده داشت و کفایت و مردمداری و دادگری او مردم را شیفته خود کرده بود و هنگام مرگ زودرسش مردم در سراسر امپراتوری سوگواری کردند. مانند آتوسا همسر داریوش، مادر خشایار شاه، شاعر و ادیب برجسته ایران که آموزش و پرورش همگانی را در ایران پایه گذاری نمود و بارها جنگهای داریوش بزرگ را فرماندهی کرد. یوتاب خواهر آریوبرزن که در کنار برادرش تا پای جان با مهاجمان به خاک ایران جنگید تا هر دو کشته شدند. گُردآفرید قهرمان، بانو گشسب دلیر، و زربانوی جنگاور که هر سه مردان را سرآمد بودند. پرین، دانشمند بزرگ ایران، که برگهای اوستا را از سراسر جهان آن روز گرد آورد و به زبان پهلوی برای آیندگان بازنوشت.
مانند آرتمیس هخامنشی که خردمندترین و باهوش ترین فرمانده نیروی دریایی ایران بود. مانند آرته آ وزیر خزانه داری اشکانیان که تا کنون وزیری به همتایی او نیامده است. مانند آزرمیدخت، که کمتر پادشاهی باهوش تر و خردمندتر از او بود، و مانند پورانداخت پادشاه ساسانی، که بر ده کشور آسیایی فرمانروایی میکرد، کشور را از حالت جنگی دائم درآورد، صلح را به کشور باز گرداند و به اصلاحات داخلی از جمله لغو امتیازهای طبقاتی، گسترش عدالت در سراسر کشور، تعدیل مالیات ها و آزادیهای مدنی پرداخت. در زمان او شمار زیادی از سربازان ایران در جنگ با روم زن بودند. او زنی بود که حمله تازیان به ایران را پیش بینی کرده از فرماندهان ارتش خواست که اختلافات را کنار گذاشته به نیرومند کردن ارتش بپردازند. اگر این زن چند سال بیشتر فرمانروایی میکرد، ضربه جبران ناپذیر حمله عرب هرگز به پیکر ایران و فرهنگ ایرانی وارد نمیآمد و ما گرفتار این فرهنگ خرافی و زن ستیزی نمیشدیم.
تا تاریخ معاصر و انیس الدوله همسر ناصرالدین شاه، و نقش زنان ایران در جنبش تنباکو که به یاد ماندنی است. این طاهره قزوینی (قرت العین) زن برجسته دانشمند و شاعر و فاضل و سخنور بزرگ ایران بود که نخست حجاب بردگی را بدور انداخت و سرانجام بدستور ناصرالدین شاه جاهل و فاسد به قتل رسید. در جنبش مشروطیت، این سردار بی بی مریم بختیاری بود که نخست با سواران خود وارد تهران شد و در بهارستان سنگر گرفت و با قزاقها جنگید. و سرانجام پروانه فروهر که جان خود را در راه آزادی از دست داد، و نرگس محمدی و نسرین ستوده که زندگیشان در مبارزه با فساد و خشونت ساختاری در زندان تباه شده است. سدها زن ایرانی که علیرغم فشارهای حکومتی در عرصه های گوناگون درخشیده اند، و سدها زن ایرانی دانشمند و هنرمند و نوآور فراری داده شده توسط جمهوری اسلامی که در کشورهای بیگانه درخشش جهانی داشته اند و فرهنگ کهن ایران را پرآوازه تر کرده اند.
ما اکنون بجای وفاداری به فرهنگ والای ایرانی هر تفاوت قانونی میان زن و مرد را ننگ ملی بشماریم، سنت بیگانه و ناشایست زن ستیزی را بر جامعه خود تحمل میکنیم. براستی این مردان ناایرانی هستند که در برابر زنان ایران زمین احساس حقارت میکنند و از رقابت با آنان واهمه دارند. آنان زنان جامعه ما را آزار میدهند، برابری تاریخی زن و مرد در ایران را انکار میکنند، با او به خشونت رفتار میکنند و از حقوق و حقوق بشری محرومش میکنند. آن مردان عقب افتاده ذهنی و متحجر و بیسواد که گرفتار توهم برتری بر زن هستند، مردانی ناشایسته اند که خود را متعلق نه به فرهنگ ایرانی بلکه به یک فرهنگ عقب افتاده قبیله ای سرزمینی بیگانه می دانند. ما مردان ایرانزمین که شایستگی و خرد داریم باید به یاد داشته باشیم که این زن ایرانیست که ما را پرورش داده است.
کشور ما اکنون صحنه جنگ است، جنگ با جهالت، جنگ با خشونت و جنگ با فساد. افزون بر آنها، چیزی که در هیچ کجای جهان تجربه نشده، کشور ما صحنه جنگ فرهنگی و ساختاری علیه سرزمین و ملت ایران است. چهل سال نابودسازی فرهنگ و تاریخ پرعظمت ملت ایران، و ویران سازی همه زمینه های زندگی در کشور را تنها میتوان مشابه یا در تداوم نابودسازی های سده های یکم و دوم هجری توسط بیگانگان دانست. در این میان، باز این یک زن ایرانی است که کمر به مبارزه با این جنایت فرهنگی هولناک بسته و با تشویق و بسیج همه ایرانیان دلسوخته و میهن پرست و وقف تمام زندگی خود، چنان رهبری و سازماندهی و فعالیت و مبارزه کرده که کمتر سرداری در هیچ جنگی به این درجه تاثیرگذاری نرسیده است. زن ایرانی معاصر هم در تاریخ فرهنگ ایران جاودانه خواهد شد.
از آنجا که زن ایرانی را سرآمد زنان جهان میشمارم، باید با نهادینه کردن این روز فرخنده سپندارمذگان بزرگداشت شود. باز پیشنهاد سال ۱۳۸۸ خود را تکرار میکنم که روز ۲۹ بهمن، بنام “روز زن ایرانی” در تقویم ایران ثبت گردد و این آیین زیبای ایرانی باززنده سازی گردد. افزون بر آن، پیشنهاد میکنم که در این روز هر ساله درخشان ترین چهره زن ایرانی که در رشته خود یا در خدمت به میهن، ایران را در جهان سربلند کرده باشد به نام “زن ایرانی سال” برگزیده و ستوده و بزرگداشت شود.
کورش زعیم
هموند شورای جبهه ملی ایران (سامان ششم)
۲۹ بهمن ۱۳۹۷خ