پس از آن که حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، اعلام کرد به دنبال پایان دادن به اختلافات درونی، برای مقاومت در برابر آمریکا است و خیال مخالفان را راحت کرد که دولتش استعفا نمی‌دهد، شماری از مقام‌ها، چهره‌ها و رسانه‌های محافظه‌کار و منتقد دولت، شروع به اعلام حمایت از او کرده‌اند.
از محمدباقر قالیباف و غلامعلی حداد عادل، تا مراجع تقلید و فرمانده قرارگاه خاتم الانبیا، همگی بر حمایت از دولت و حسن روحانی تاکید می‌کنند.
این اعلام حمایت‌ها تنها کمی پس از آن است که سرلشگر یحیی رحیم صفوی، فرمانده سابق سپاه و دستیار کنونی آیت‌الله خامنه‌ای گفت: “گاهی به نظر می‌رسد اگر دولت نباشد، کشور بهتر اداره می‌شود.”
پیش از این اظهار نظر آقای رحیم صفوی، برخی از چهره‌های محافظه‌کار از حمایت خود از یک “رئیس جمهور نظامی” می‌گفتند.
با تشدید بحران ارزی در ایران و دو برابر شدن بهای دلار ظرف چند ماه، موقعیت حسن روحانی و دولتش در افکار عمومی ایران ضعیفتر از همیشه شده و در حالی که برخی همین ضعف را زمینه‌ساز حذف احتمالی دولت می‌دانستند، برخی از محافظه‌کاران به پشتیبانی رئیس جمهور برخاستند، همان رئیس جمهوری که چندی پیش به ابوالحسن بنی صدر تشبیه می‌شد.
اعلام حمایت از دولت حسن روحانی در حالی است که وعده‌های او یکی پس از دیگری نقش بر آب شده است.
دست وزیر جوان ارتباطات روی دکمه فیلتر تلگرام رفت، مهدی کروبی، میرحسین موسوی و زهرا رهنورد هم که هنوز در حصر خانگی هستند و قوه قضاییه همچنان به برخورد سختگیرانه با منتقدان حکومت می‌پردازد.
با وجود شکست و عقب‌نشینی حسن روحانی در زمینه آزادی‌های سیاسی و حقوق شهروندی در داخل، او تا چند ماه پیش به آنچه موفقیت‌های دولتش در سیاست خارجی و اقتصاد می‌دانست، می‌بالید.
اما با خروج دونالد ترامپ از توافق هسته‌ای، برجام، به عنوان برگ برنده دیپلماسی حسن روحانی، عملا از اعتبار افتاده و دستگاه سیاست خارجی او در موقعیت دشواری قرار گرفته است که در جبهه‌هایی چون یمن، سوریه و برنامه موشکی، عقب‌نشینی، پیشروی یا حتی حفظ موقعیت کنونی، هر یک می‌توانند برایش مشکلاتی به بار آورند.
بن‌بست سیاست خارجی حسن روحانی تا جایی است که با هشدار رهبر به نمایندگان مجلس، حتی نمی‌تواند به یک کنوانسیون بین‌المللی بپیوندد. (ماجرای FATF، کنوانسیون مبارزه با پولشویی و تامین مالی تروریسم)
در زمینه اقتصادی هم که با سقوط ریال، دستاورد کنترل تورم از بین رفته است.
بحران‌های چندگانه و در هم تنیده پیش روی جمهوری اسلامی ایران تا آنجا پیش رفته‌اند که حسین موسویان، دیپلمات پیشین و نزدیک به خط حسن روحانی، از ضرورت “خانه‌تکانی اساسی در دولت یا حتی استعفای دولت فعلی و برگزاری انتخابات زودرس” گفت.
اما در وضعیتی که عده‌ای از رای‌دهندگان به حسن روحانی از او ابراز ناامیدی می‌کنند و معاون سابقش در دبیرخانه شورای امنیت ملی، یعنی حسین موسویان، به استعفا دعوتش می‌کند، محافظه‌کاران پشت دولت درآمده و آقای روحانی را به ایستادگی دعوت می‌کنند.
روزنامه کیهان پیشنهاد حسین موسویان را “آدرس مشکوک” خوانده و به پشتیبانی از دولت روحانی نوشته است پیشنهاد تغییر چند چهره در دولت می‌تواند معقول باشد، “اما مگر وسط مسابقه و دست و پنجه نرم کردن با حریف می‌شود تیم را یکجا کنار گذاشت و فی الفور تیم جدیدی جایگزین کرد؟”
غلامعلی حداد عادل، رئیس سابق مجلس و از بستگان آیت‌الله خامنه‌ای، معمولا از منتقدان سرسخت دولت روحانی بوده است
کیهان، که معمولا کمتر فرصتی را برای انتقاد از حسن روحانی از دست می‌دهد، حالا دولت حسن روحانی را از خود دانسته و در پاسخ به حسین موسویان گفته است محافظه‌کاران این دولت را نقد می‌کنند “چون دولت را دولت خود (جمهوری اسلامی) می‌دانند”.
این روزنامه از مقام‌های دولت حسن روحانی هم خواسته که اگر در موردی “بوی خصومت و رقابت” از نقدی آمد، تصور نکنند همه نقدها و نصیحت‌ها این گونه هستند.
کیهان تنها رسانه محافظه‌کاری نیست که در پشتیبانی از دولت مطلبی می‌نویسد، خبرگزاری فارس هم روز جمعه تیتر یک خود را به مطلبی با عنوان “استقبال چهره‌های انقلابی از مواضع اخیر رئیس‌جمهور: همه با هم کنار دولت هستیم” اختصاص داد.
خبرگزاری نسیم هم در مطلب نخست خود گزارش مشابهی با تیتر “استقبال منتقدین از سخنان رئیس جمهور” منتشر کرده است.
حمایت محافظه‌کاران از دولت حسن روحانی فراتر از چند مطلب در رسانه‌ها است.
مراجع تقلید ساکن قم در ملاقات‌هایی با محمود واعظی، رئیس دفتر حسن روحانی، از ضرورت “وحدت، انسجام و همبستگی” گفته‌اند.
آیت‌الله حسین نوری همدانی، حسن روحانی را “فرزند حوزه و برخاسته از متن انقلاب” خوانده و آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی گفته “امروز زمان تسویه حساب‌های شخصی و حل اختلافات انتخاباتی نیست.”
علاوه بر این شخصیت‌های عمدتا مذهبی، شخصیت‌های سیاسی محافظه‌کار نیز حامی دولت شده‌اند.
سرتیپ عبادالله عبداللهی، فرمانده قرارگاه خاتم الانبیا، کمک به دولت را “فریضه شرعی و ملی” همه نهادهای حکومتی دانسته و گفته همه دستگاه‌ها و مردم “با اتحاد، همدلی، همزبانی و همراهی در این عرصه، بدخواهان داخلی و خارجی را ناکام و مایوس می‌سازند.”
آقای عبداللهی یک سال پیش در همین روزها از “گلایه شدید” خود از حسن روحانی گفته بود.
محمدباقر قالیباف، که حدود یک سال پیش در جریان انتخابات ریاست جمهوری، دولت حسن روحانی را در اصطلاحی با منبع نامشخص “دولت چهاردرصدی” (احتمالا به معنی متعلق به چهار درصد بالایی و ثروتمند جامعه) می‌دانست، اتهام فساد مالی به آن می‌زد و می‌گفت نسبت به آمریکا دچار خوش‌خیالی است، حال از موضع حسن روحانی درباره آمریکا و اقتصاد ابراز خوشحالی کرده است.
آقای قالیباف گفته است: “همه ما خوشحالیم که دولت ما یک اعلام موضع روشنی در مقابل آمریکا داشت و گفت ما باید در مقابل زیاده خواهی آمریکا بایستیم و تاکیدات خوبی به مسئولین در دولت برای حل مسایل اقتصادی داشت.”
علامعلی حداد عادل، رئیس پیشین مجلس ایران هم به طور مشابهی از دولت حمایت کرده و گفته است: “ما در داخل با هم رقابت می‌کنیم، اما وقتی به عنوان تیم ملی با یک رقیب بیگانه مسابقه می‌دهیم اختلافات را کنار گذاشته و همه در کنار هم موفقیت ملی را دنبال می‌کنیم و دیگر تیم‌های داخلی مطرح نیستند.”
سوالی که پیش می‌آید این است که چرا محافظه‌کاران چنین چرخشی نسبت به دولت حسن روحانی دارند؟
اگر آنها حسن روحانی و وزرایش را آن قدری کارآمد می‌دانند که از پس حل بحران‌های موجود برمی‌آیند، چرا در پنج سال اخیر در هر قدمی رویارویشان ایستادند؟
اگر هم مخالفت‌های قبلی برآمده از مشکلات واقعی حسن روحانی و دولتش بود، آنها دراین مقطع به چه ملاحظه‌ای از نقدهایشان کوتاه آمده‌اند؟
شاید آنها به نوعی به این تحلیل محمدجواد ظریف رسیده باشند که “همه در یک کشتی نشسته‌ایم” و “خیال نکنید که اگر آقای روحانی رفت و اصولگرایان آمدند موفق می‌شوند.”
شاید هم سر کار ماندن دولت حسن روحانی، نفع دیگری برای محافظه‌کاران دارد و بار مسئولیت دیگر بخش‌های قدرتمند نظام جمهوری اسلامی در مشکلات جاری را کمرنگ جلوه می‌دهد.
bbc