استقلال قریب الوقوع کردستان عراق امری اجتناب ناپدیر است و در این زمان اتخاد یک سیاست ملی میتواند به منافع ملی ما کمک کند و برعکس برخورد نابخردانه با این امر بدیهی , منجر به رنجش هم تیرگان ما و علیه منافع ملی ما طی سالهای آینده خواهد بود.
کردها در طول تاریخ چندین هزار ساله خود اغلب مورد بی رحمی و قساوت حکمرانان خود بوده اند. پس از فروپاشی امپراطوری عثمانی و حاکمیت ۵۰۰ ساله آنان, کردها بارها دست به تلاش برای استقلال زدند و حتی به موجب معاهده سال ۱۹۲۱ فرانسه که چندین کشور از جمله عراق سوریه و اردن(عرب زبانان تحت سلطه عثمانی) پدید آمدند , امکان تشکیل کشور کردستان نیز فراهم شد ولی با نبود انسجام سیاسی میان کردها و بی مهری بریتانیاو فرانسه, با معاهده لوزان در سال ۱۹۲۴ تشکیل کشور کردستان منتفی شد و از آن هنگام دهها قیام کردها برای استقلال بی فرجام مانده است .
با جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۰ و در پی تجاوز عراق به کویت و حمله آمریکا به عراق چراغ سبزی از جانب آمریکا به کردها داده شد واین بار این جرج بوش( پدر) رییس جمهور آمریکا بود که پشت کردها را خالی کرد و با لغو فرمان “منطقه پرواز ممنوع” بار دیگر سبب کشتار وحشیانه آنان توسط صدام حسین شد.
با فروپاشی رژیم صدام در سال ۲۰۰۳ اقلیم کردستان عراق با دولتی خودمختار تشکیل شد و طی ۱۱ سال با کشور داری وسیاست های ملی و دمکراتیک نشان داده است عزمی راسخ و استوار برای استقلال دارد.افزایش چشمگیر در آمد سرانه کردهای عراقی از ۴۰ دلار در سال ۱۹۸۰ به ۴۵۰۰ دلار در سال ۲۰۱۱ نمونه ای از رشد اقتصادی این اقلیم است.
استقلال قریب الوقوع کردستان عراق موجب نگرانی برخی از هممیهنان ما شده است. توگویی با استقلال این کشور ,کردستان ایران نیز مستقل شده و ازمام میهن جدا خواهد شد. این نگرانی بی مورد است به دو دلیل:
۱٫ایران عراق نیست .عراق کشوری مصنوعی است که عمر آن هنوز به ۱۰۰ سال هم نرسیده است و دستپخت قدرت های استعماری است.
ایران کشوری اساطیری و از معدود تمدنهای باقی مانده در جهان است که کردها بخش مهمی از تاریخ و تمدن آنرا شامل میشوند چرا که کردها اصیل ترین قوم ایرانی هستند.
۲٫عراق تنها از ۲ قوم عرب و کرد تشکیل شده است که در تاریخ کوتاه آن همواره و بخصوص در ۴۰ سال اخیر کردها تحت ظلم و ستم دولت عراق قرار داشته اند. ویرانی ۴۵۰۰ روستای کردنشین و آواره کردن آنان و کشتار شیمیایی کردها در حلبچه و …..بخشی از این تاریخ غم انگیز است.
ایران کشوری با اقوام و تیره های گوناگون و مرزهای اساطیری است . پیوندهای ملی و عاطفی کردها با دیگر اقوام ایرانی طی قرون غیر قابل گسست است.ایران کشوری است که تمام اقوام آن مالک تمام آن هستند و برخلاف نظر آقای مصطفی هجری دبیرکل حزب دمکرات کردستان ایران که فرموده اند:” رفراندم کردستان عراق میتواندالگویی برای کردستان ایران باشد” , چنین چیزی نیست زیرا ایران ملک مشاع است.
چنین رفراندمی برای استقلال کردستان نه در کردستان بلکه باید در سراسر ایران که همه ایرانیان مالک آن هستند صورت گیرد و همه ایرانیان باید بدان رای دهند . جدایی کردستان از ایران رایی محال برای ایرانیان به نظر می آید چون کردها پاره تن ایرانیان هستند .کردستان ایران جز جدایی ناپذیری از ایران است , کردها همیشه پاسدار مرزهای ایران بوده اند نه تجزیه کنندگان آن . آقای هجری و دوستانشان میدانند و باید به خاطر داشته باشند که کردهای ایران هیچگاه مانند کردهای عراق و ترکیه مورد ظلم تاریخی قرار نگرفته اند .در رژیم پیشین ایران و در دهه ۷۰ میلادی ,ایران پذیرای ۳۰۰ هزار کرد اخراجی از عراق شد که به تابیعت ایران در آمدند و در ایران , خانه خود ,به تحصیل و کسب و کار پرداختند. هرچند که بعد از قرارداد الجزایر در سال ۱۹۷۵ آنطور که باید از کردهای عراقی پذیرایی نشد . همچنین در درگیریهای نوروز ۱۳۵۸ که توسط حکومت جمهوری اسلامی صورت گرفت بسیاری از شخصیت های ملی همچون آیت الله طالقانی , علی اردلان ,داریوش فروهر و دریادار اجمد مدنی با ایستادگی در مقابل حکومت به کشتار و خونریزی کردها اعتراض کردند .اعتراضی که بخش عظیمی از جامعه با آن همراه شد و هنوز هم که هنوز است از نوروز خونین ۱۳۵۸ با تنفر یاد میشود واز سیاهترین روزهای تاریخ جمهوری اسلامی به شمار می آید. ضمن اینکه نباید از نقش مخرب کمونیستها در آن درگیری ها غافل ماند.
هرگونه خواست جدایی طلبی در کردستان ایران را باید در سیاستهای ابلهانه جمهوری اسلامی جستجو کرد که توجهی به مناطق محروم از جمله کردستان ندارد و بهانه بدست تجزیه طلبان و دشمنان ایران میدهد .اما کردها مانند دیگر اقوام ایرانی میدانند که “این نیز بگذرد”.
کردها همتیرگان ما هستند ایجاد کشوری بر این پایه که کمک به رشد و گسترش فرهنگ ما میکند به نفع ما نیست؟.آیا ترجیح ما این است که یک حکومت عربی دیگر با پول باد آورده از نفت در همسایگی ما باشد و باز هم روزی دیگر با ما چنان کند که صدام کرد؟
کشور عراق در طول تاریخ چند دهه ای خود غیر از تشنج و جنگ و کشتار هیچ چیز دیگری برای ایران نداشته است .چه در زمان رژیم شاه که ملیونها ایرانی را آواره کرد و چه در رژیم کنونی که بیش از ۳ ملیون کشته و زخمی و آواره و ۱۰۰۰ میلیارددلار خسارت جنگ ۸ ساله بجای گذاشت . طبق قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل متحد عراق باید به ایران خسارت پرداخت کند که نه تنها کسی به دنبال آن نیست بلکه ملیونها دلار از پول ایرانیان صرف ساختن بیمارستان و در های مطلای حرمین در نجف و کربلا میشود.
آن عده در حکومت جمهوری اسلامی که عربده عراق “دمکراتیک” که در برگیرنده حقوق کردها باشد را میزنند بخوبی میدانند که ظهور یک دیکتاتور دیگر و تکرار تاریخ بسیار محتمل تر است تا یک عراق دمکراتیک.
سوال مهم اینجاست که چرا ما باید سنگ کسانی را که در طول تاریخ کوتاه و دراز , سعی در تکه و پاره کردن مردم, آیین و فرهنگ ما را داشتند بزنیم ولی از حقوق حقه هم تیرگان خود با هزاران سال پیوندهای ملی و عاطفی ,دفاع نکنیم؟
تشکیل یک کشور کردستان میتواند به ما در منطقه یاری کرده و ما را از محاصره کشور های عربی خارج کند و با اتخاذ سیاست های مدبرانه میتوان از نفود سوداگران و آتش فروزان مانند عربستان و اسراییل جلوگیری کرد و نقشی بهتر از ترکیه در این کشور ایفا کرد.ترک ها هم اکنون صاحب ۱۲۰۰ شرکت بازرگانی از ۲۰۰۰ شرکت خارجی فعال در کردستان عراق هستند و با ساختن دانشگاه و بیمارستان و زیرساخت ها نقش مهمی در اقتصاد و فرهنگ آن خطه دارند.حجم مبادلات آنان با کردستان به ۸ میلیارد دلار میرسد.
با استقلال کردستان , عراق به ۲ قسمت شیعه و سنی تقسیم میشود .اگر یک حکومت ملی در ایران حاکم بود میتوانست با کنترل ناحیه شیعه نشین بخشی از خسارت ۱۰۰۰ میلیاردی جنگ ۸ ساله و سرمایه های ایرانیان را در اماکن مقدس باز یابد و برای اولین بار پس از نادر شاه دست به کشور گشایی زند و نیروهای شیطانی داعش را به محاصره خود و کردها در آورد تا از نفودعربستان که تا کنون سایه منحوسش را بر بحرین ,سوریه ,عراق و افغانستان افکنده است جلوگیری کند.امری که از حاکمان کنونی ضد ایرانی انتظار نمیرود.