در سال ۱۳۸۴ کمیته نجات پاسارگاد که توسط ایرانیان برونمرز ( بانو شکوه میرزادگی) و درونمرز، برای جلوگیری از تخریب میراث باستانی کشور و بویژه جلوگیری از ساخت سد سیوند که احتمال میرفت با آبگیری آن به آثار باستانی فراوان منطقه پاسارگاد و آرامگاه کورش بزرگ آسیب های جبران ناپذیر برساند، تشکیل شده بود، زنگ خطر را درباره سد سیوند به صدا درآورد. کمیته با دکتر پرویز ورجاوند، سرپرست وزارت فرهنگ در کابینه مهندس بازرگان، و عضو هیئت رهبری و سخنگوی جبهه ملی ایران، کارشناس بنام تاریخ و میراث فرهنگی ایران، برای افشاگری آسیبها، و با دکتر محمد علی دادخواه، حقوقدان و وکیل دادگستری، برای اقدام قانونی در راستای جلوگیری از ساخت سد تماس گرفت. دکتر ورجاوند پروژه بررسی مسائل مهندسی و آسیب های احتمالی را به مهندس کورش زعیم، عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران و مسئول روابط عمومی جبهه، که از سال ۱۳۵۸ با هم همکاری نزدیک داشتند واگذار کرد.
زعیم بررسی گسترده ای را در زمینه های مکان یابی سد، وضعیت زمین شناسی، ساختمان سد، دریاچه احتمالی پشت سد، آسیب به رودخانه پلوار و اکوسیستم، حق آبه های کشاورزان پیرامون رودخانه و آسیب به کشاورزان و کشاورزی منطقه، خشکی رودخانه و در نتیجه خشکی و نمکی شدن دریاچه های گروه بختگان، و در نتیجه توفان نمک به زمین های کشاورزی پیرامون دریاچه ها، عدم توانایی رودخانه فصلی پلوار به پر کردن دریاچه پشت سد تا بیش از ده تا پانزده متر ارتفاع، تبخیر حدود ۳۰٪ آب دریاچه سد، فرار آب از زیر سد و از دیوارهای پیرامون دریاچه سد، غرق شدن تنگه بلاغی و آثار فراوان تاریخی و فرهنگی تنگه (دوران هخامنشی، تمدن هفت هزار ساله و غار هفتاد هزار ساله با نگاره های مردم آن زمان)، همچنین نشت آب به دشت پاسارگاد و رطوبت زمین و هوای پیرامون آرامگاه کورش و ریزش سنگهای آهکی آرامگاه، تشکیل گلسنگ ها و غیره و غیره، را انجام داد.
بررسی های جغرافیایی، زمین شناسی و توان آبدهی رودخانه پلوار و زاید بودن دو سوم بلندای سد، و وضعیت قراردادی مهندس مشاور سد و پیمانکار توسط مهندس محمد اسدی، کارشناس ارشد زمین شناسی و بازنشسته وزارت نیرو انجام شد. شرکت مهندس مشاور اولیه یک شرکت امریکایی بوده و ساخت سد در آن منطقه را مردود اعلام کرده بوده، و مهندس مشاور ایران جانشین آنها هم ساخت سد را غیر ضروری و زیانبار اعلام کرده بوِد؛ لذا کارفرما که وابسته به یک نهاد نظامی بود، سرانجام کار مهندسی را به یک مهندس مشاور خودی و فرمانبردار داده بود.
در پایان بررسی ها، مهندس زعیم در طی چند مقاله و سخنرانی و مصاحبه در این باره شرایط و سرانجام آین کار را شرح داد. دکتر محمدعلی دادخواه هم نشست هایی در زمینه ابعاد حقوقی این اشتباه بزرگ ترتیب داد که زعیم در همه آنها شرکت میکرد. سرانجام سد ساخته شد، ولی با کاهش ارتفاع به حدود ۲۷ متر به جای ۵۴ متر، و هزینه آن که در آغاز سه میلیارد تومان برآورد شده بود، بیش از ۹۰ میلیارد گزارش شد. کورش زعیم در سال بعد، ۱۳۸۵، برای ۴۷ روز بازداشت و در انفرادی بند ۲۰۹ اوین زندانی شد.
در سال ۱۳۸۶، دکتر ورجاوند که قرار بود در روز هفتم آبان، روز اعلام بیانیه حقوق بشر کورش بزرگ در بابل، در پاسارگاد سخنرانی کند، این کار را به زعیم واگذار کرد.
کورش زعیم در هفتم آبان ۸۶، سخنرانی هیجان انگیزی را با عنوان “کورش، تو هرگز نخفته ای که روح تو در وجود ما بیدار است،” در پای آرامگاه کورش انجام داد که بازتاب بسیار بسیار زیادی داشت و نسل جوان و دانشجو را به هیجان آورد و توجه آنان را به کورش و آرامگاه او به عنوان میراث و فرهنگ غرورآمیز گذشته جلب نمود. در این سخنرانی مهندس زعیم پیشنهاد کرد که این روز به نام “روز ملی ایران” ثبت شود. در این سال، دکتر پرویز ورجاوند به ناگهان بیمار شد و در راه بیمارستان به گونه ای غیرعادی درگذشت.
در هفتم آبان ۱۳۸۷، زعیم باز برای سخنرانی در برابر آرامگاه کورش برای انبوه جوانانی که آهنگ پاسارگاد را کرده بودند، به پاسارگاد رفت، ولی رییس اداره کل اطلاعات استان فارس، برای جلوگیری از سخنرانی، متن سخنرانی را از او گرفت، مردم را از محوطه پاسارگاد بیرون کردند، و مهندس زعیم را به دست رییس پاسگاه پلیس راه سپرد که به تهران باز گرداند. متن سخنرانی، با عنوان “روز ملی ایران، در هر حال منتشر شد.
در تابستان ۱۳۸۸، زعیم را بار دیگر بازداشت و برای سه ماه در انفرادی اوین زندانی کردند.
در هفتم آبان ۱۳۸۸، پس از آزادی پس از ۳ه ماه بازداشت، با وجود اخطارهای شدید وزارت اطلاعات، مهندس زعیم همراه با دوستان خود و برنامه حضور شمار زیادی اتوبوس از جوانان و دانشجویان عازم پاسارگاد، برای سخنرانی به پاسارگاد رفت؛ ولی هنگام پیاده شدن از اتوبوس در برابر جاده پاسارگاد، شمار زیادی ماموران امنیتی و نیروی انتظامی اتوبوس را محاصره کردند و بی درنگ پس از توقیف نسخه های متن سخنرانی، کورش زعیم را وادار کردند که یا فوری با نخستین اتوبوس به تهران بازگردد یا به زندان در شیراز برده خواهد شد. متن سخنرانی آن سال زعیم با عنوان “کورش، تو به ما آموختی چگونه ایرانی باشیم،” در تهران منتشر شد.
در هفتم آبان ۱۳۸۹، زعیم پیشاپیش زیر فشار امنیتی قرار گرفت که اگر به پاسارگاد برود، بی درنگ زندانی خواهد شد. با سفارش دوستان، آن سال مراسم روز هفتم آبان در خانه مهندس زعیم با حضور شمار زیادی از دوستان برگزار و سخنرانی او با عنوان “روز ملی ایران” خوانده و منتشر شد.
در زمستان ۸۹، مهندس زعیم بار دیگر بازداشت و برای ۲۷ روز در انفرادی اوین زندانی شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۰، بار دیگر مراسم روز هفتم آبان، روز ملی ایران، در خانه مهندس زعیم برگزار و سخنرانی او با عنوان، “کورش، تو چرا نیستی، وقتی ملت به تو نیاز دارد؟” خوانده و منتشر شد.
در اسفند ۹۰، مهندس زعیم به دادگاه خوانده شد و به سه سال زندان محکوم شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۱، مراسم روز کورش، روز ملی ایران، در منزل مهندس زعیم برگزار شد، و سخنرانی او با عنوان، “کورش فقط گریست!” خوانده و منتشر شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۲، مراسم روز کورش، روز ملی ایران، در منزل مهندس زعیم برگزار شد، و سخنرانی او با عنوان، “روز جهانی کورش، روز ملی ایران” خوانده و منتشر شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۳، مراسم روز کورش، روز ملی ایران، در منزل مهندس زعیم برگزار شد، و سخنرانی او تحت عنوان، “سرزمین کورش، سرزمین من” خوانده و منتشر شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۴، مراسم روز کورش، روز ملی ایران، در منزل مهندس زعیم برگزار شد، و سخنرانی او با عنوان، “روز جهانی کورش، روز ملی ایران” خوانده و منتشر شد.
در اسفند ۹۴، مهندس زعیم در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به یک سال دیگر حبس تعزیری محکوم شد.
در ۲۶ تیر ۱۳۹۵، کورش زعیم در خانه دستگیر و به جرم اقدام علیه امنیت ملی از طریق عضویت و فعالیت در جبهه ملی ایران برای تحمل چهار سال زندان دستگیر و در اوین زندانی شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۵، کورش زعیم مراسم روز جهانی کورش و روز ملی ایران را در محوطه زندان اوین با حضور شماری از زندانیان سیاسی برگزار و سخنرانی او با عنوان “روز ملی ایران” منتشر شد.
در هفتم آبان ۱۳۹۶، کورش زعیم بار دیگر روز جهانی کورش و روز ملی ایران را در محوطه زندان اوین با حضور شماری از زندانیان سیاسی و حقوق بشری برگزار کرد، که خبر آن منتشر شد.