گروهی از کنشگران سیاسی که بخشی از آنها دستشان هنوز گرم همکاری با حکومت اسلامی است، با عنوان جدید، اما همان چهره ها اعلام موجودیت کرده و اخیرن بیانیه ای “به‌مناسبت اول مهر روز بازگشایی مدارس” منتشر کرده اند که نمی توان ساده و بدون نقد از کنار آن گذشت.
عناصر اصلی این جریان که به حمایت از حکومت اسلامی و خیانت به مبارزات ازادیخواهانه ملت ایران معرف عام و خاص هستند، به نظر می رسد که در فاز جدید فعالیت شان، ثقل سیاست خیانتکارانه حمایت از حکومت اسلامی بی آینده را به سیاست قوم پرستی و نابودی همبستگی ملی جامعه ایرانی منتقل کرده اند.
موردی از نشانه های انتقال ثقل سیاست های ویرانگرانه شبکه “فدائیان خلق” از حمایت حکومت اسلامی به محافل قومپرست را می توان در تحریف مصوبات “حقوق اشخاص متعلق به اقلیت های ملی یا قومی” مشاهده کرد. در بیانیه حزب “چپ” آمده است:
“حق آموزش به زبان مادری یک حق انسانی و حقوق بشری است که در اسناد و معاهدات حقوق بشری از جمله اعلامیه جهانی حقوق زبانی، منشور زبان مادری، اعلامیه حقوق اشخاص متعلق به اقلیتهای ملی، زبانی، مذهبی، کنوانسیون حقوق کودکان، منشور بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و … به آن تأکید شده است. این حق طبیعی و انسانی در جمهوری اسلامی ایران نادیده گرفته می شود.” منبع تارنمای عصر نو
در نقل قول بالا در مورد آموزش زبان مادری با “آموزش به زبان مادری” تحریف آشکار انجام گرفته است. با مراجعه به اسناد بین المللی و نیز شرایط مشخص ایران نشان داده میشود که چگونه مدافعان حذف زبان سراسری و ملی ایرانیان پشت شعار “آموزش به زبان مادری” و حذف زبان سراسری ملت ایران سنگر گرفته اند.
اگر حکومت اسلامی با حذف فرهنگ، تاریخ و هویت جامعه ایرانی متلاشی ساختن و مستحیل کردن ایران تاریخی را در اسلام سیاسی دنبال می کرد، اینها نیز عناصر همبستگی و پیوند تاریخی، فرهنگی و زبانی ایرانیان را هدف گرفته اند.
این نظریه آنقدر متناقض و دور از خرد در جوامع پلورالیستی زبانی می باشد که اندکی تعمق در ارتباط با پیامدهایش، غیر عملی بودن آن عیان می گردد. تصور کنید در کشور بیش از ۸۰ میلیونی آلمان (که نویسندگان بیانیه با آن آشنا هستند)، ترک ها، عرب ها، روس ها و .. بخواهند تز “حق آموزش به زبان مادری” را به اجراء درآورند.
بدون تردید راه حلی جز دعوت برای آموزش زبان مادری در برابر مدافعان این تز گذاشته نخواهد شد.
ما می گوییم:
در نظام سوسیال و لائیک دمکراتیک فردای ایران (جمهوری خودمدیریت ایران)، مهستان های محیط زیست، شهر و استان در ارتباط با آموزش زبان های بومی در کنار زبان سراسری و ملی، تصمیم خواهند گرفت. در واقع زبان سراسری ایرانیان فارسی، زبانهای دوم (زبان بومی) و سوم (زبان بین المللی) از دوران ابتدائی آموزش داده می شود. آموزش زبان های بومی (مادری) در نظام های دمکراتیک خودمدیریت میسر بوده و نهادهای مدنی ضامن حسن اجرای آموزش، حفظ و ارتقاء زبان های اقلیت ها در کشورهای دارای تنوع قومی – فرهنگی و زبانی هستند.
در کشورهایی که اقلیتهای قومی و مذهبی و یا اشخاص بومی زندگی می‌کنند، کودکی که متعلق به این اقلیت‌ها است باید به همراه سایر اعضای گروهش از حق برخورداری از فرهنگ خود و تعلیم و اعمال مذهب خود و یا زبان خود برخوردار باشد. (کنوانسیون حقوق کودک)
همانطور که مشاهده می کنید سخن از حذف زبان سراسری نبوده بلکه “حق برخورداری از فرهنگ خود و تعلیم و اعمال مذهب خود” می باشد. در اینجا بشکل آشکار شبکه شناخته شده “فدائیان”، مصوبه “کنوانسیون حقوق کودکان” را تحریف کرده است.
مصوبات درخشان دیگر، همه در راستای موظف ساختن حکومت به رعایت حقوق بشر و حقوق اقلیت ها در کشور می باشند که با تعمیق دمکراسی در کشور، نهادینه خواهند شد.
برای مثال:
کشورها باید از بقا و هویت ملی یا قومی، فرهنگی،
دینی و زبانی اقلیت ها در سرزمین های مربوطه
خود حمایت و ایجاد شرایط برای ترویج این هویت را
تشویق کنند.
**********
اشخاص متعلق به اقلیت ها حق دارند به گونه ای
موثر در تصمیم گیری های مربوط به اقلیتی که به آن
تعلق دارند یا مناطقی که در آنها زندگی می کنند،
در سطح ملی، درصورت لزوم، منطقه ای، و به شیوه
ای که مغایر قوانین ملی نباشد، شرکت کنند.
**********
کشورها باید قوانین مناسب و
تدابیر دیگر برای رسیدن به این
هدف ها را تصویب کنند.
در ایران ما بیش از بیست‌وپنج زبان و صدها گویش وجود دارد. تصور کنید در کشوری که شهروندان آن از برابر حقوقی برخوردار هستند، فرزندانش با ۲۵ زبان مادری تمام درس ها را در مدارس و دانشگاه ها بیاموزند و خود را آماده زندگی و کار در جامعه ۸۰ میلیونی کنند. این سیاست چه آسیبی به نسل جوان و کشور خواهد رساند؟
آیا ایران بدون زبان مشترک سراسری و ملی (حلقه پیوند ایرانیان) می تواند خلاقیت و توانائی لازم برای رشد و شکوفایی جامعه را کسب کند؟
در بیانیه “هیات سیاسی اجرائی حزب چپ ایران ( فدائیان خلق )” یکشنبه اول مهر ۱٣۹۷ برابر با ۲۳ سپتامبر آمده است:
“حق آموزش به زبان مادری برای همه مردم ایران به رسمیت شناخته شود.”
معلوم نیست چگونه جریانات میهن دوست با این محفل مدافع سیاست حذف زبان سراسری و ملی بیانیه امضاء کرده و با آن همسو شده اند؟!
تردیدی نیست که تنوع زبانی، فرهنگی و آئینی سرمایه ملی جامعه ایرانی می باشد و حفظ و ارتقاء زبان و فرهنگ برای بالندگی شخصیتی و اجتماعی شهروندان و جامعه، یک ضرورت است. اما هنگامی راه حفظ فرهنگ و زبان بر ریل ویرانگرانه قوم پرستانه نفی آموزش به زبان سراسری و ملی استوار گردد، فاجعه ای نچندان کمتر از اسلامیزاسیون اسلامگرایان، پیامد آن خواهد داشت.
از اینرو باید اذعان کرد که از کوزه همان تراود که در اوست و محفل اکثریتی “فدائیان خلق” همان سیاست های گذشته را روی ریل تازه ادامه می دهند.
باید در مورد سیاست های ویرانگرانه جریانات فرصت طلب روشنگری کرد تا نتوانند بار دیگر از پشت به ملت ایران خنجر بزنند.