داوود هرمیداس باوند در گفت‌وگو با جامعه ایرانی درباره انتظار افکار عمومی از شرکت حسن روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل گفت: در مجمع عمومی هرسال روسای کشورها یا وزرا خارجه شرکت می‌کنند و درباره موضع کشورشان که به مسائل روز مربوط می‌شود، وارد بحث می‌شوند و یا موضوعاتی که جدیداً در دستور کار قرار می‌گیرد را موردتوجه قرار می‌دهند و با این کار مواضع دولت خود را توجیه می‌سازند که این مسئله متداولی است و فوق‌العاده به‌حساب نمی‌آید.
وی درباره شرکت در شورای امنیت نیز تصریح کرد: مسئله شورای امنیت جدا از مجمع عمومی سازمان ملل است. درصورتی‌که موضوعی در دستور کار مرتبط با منافع آن کشور باشد نمایندگانش می‌توانند ضمن شرکت خود در نشست مربوطه در رابطه با بحث مطرح‌شده هم اظهارنظر داشته باشند. برفرض در صورتی که آقای ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهور آمریکا ازآنجاکه ریاست دوره‌ای شورا در دست دارد درباره ایران اظهارنظر کند، نماینده ایران هم مجاز است که ضمن شرکت در آن مواضع خود را بیان کند و نفی اظهارات طرف مقابل را بر زبان آورد.
این کارشناس مسائل بین‌الملل درباره محقق شدن دیدار روحانی و ترامپ افزود: درصورتی‌که دولت تصمیم گرفته باشد با رئیس‌جمهور آمریکا دیدار کند ازآنجاکه ترامپ هم اعلام کرده آمادگی انجام آن را دارد، محقق می‌شود، اما انجام این کار در شرایطی ممکن است که آقای روحانی از آزادی عمل برخوردار باشد و برای مصالح مملکت به این تشخیص برسد که دیدار با ترامپ می‌تواند به حل مشکلات کمک کند.
هرمیداس باوند درباره اثر این دیدار بیان کرد: مذاکرات یکی از مطالبی است که می‌تواند برای حل مسالمت‌آمیز مشکلات به کمک آید و درصورتی‌که دولت‌ها به‌جایی رسیدند که حل مشکلات آن کشور نیاز به مذاکره دارد باید این موضوع به‌گونه‌ای موردبررسی قرار گیرد که درنهایت به سازشی منتهی شود.
وی در رابطه با تکرار نشدن دیدار ترامپ و رهبر کره شمالی درباره ایران توضیح داد: آقای ترامپ با انتخابات میان‌دوره‌ای روبرو است، بنابراین تمایل دارد که به یک تفاهم دست پیدا کند که از آن به‌عنوان دستاورد بزرگ خود نام ببرد تا هم در انتخابات به نفع حزبش سودآوری داشته باشد و هم برای مسئولیت و مدیریت خود مفید واقع شود.
این کارشناس مسائل بین‌الملل درباره روی دادن تعامل در دیدار احتمالی ترامپ و روحانی ابراز کرد: برای مذاکره جهت دستیابی به یک توافق و سازش نسبی باید تعامل رخ دهد؛ زیرا دیدار به‌تنهایی اهمیت چندانی ندارد ولی به‌طورکلی زمانی که هر دو کشور در شرایطی قرار گرفتند که مصلحت خود را در حل مشکلات دیدند باید از مذاکرات استفاده بهینه ببرند.