ورود جنگنده‌های سوخو ـ ۳۵ به ایران و پیوستنش به نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران یک نقطه عطفی در روابط ایران و روسیه است و با در نظر گرفتن این موضوع می‌توانیم شاهد همکاریهای گسترده تر بین ایران و روسیه شویم. خرید سوخو ۳۵ روسی از مسکو، به عنوان یکی از مهم‌ترین خریدها در حوزه تسلیحات در دهه‌های اخیر از سوی تهران شناخته می‌شود. سوخو ۳۵ یک جنگنده پیشرفته است که خرید آن از مسکو می‌تواند به معنای اعتماد دو جانبه و گسترش همکاریهای تسلیحاتی باشد. حضور سوخو ۳۵ در نیروی هوایی ایران می‌تواند وضعیت دفاعی ایران را دچار تغییر کند. برخی از کارشناسان می‌گویند تهران با داشتن این جنگنده دست بالا را در منطقه به دست خواهد آورد. اما این ادعا تا چه اندازه صحیح است؟ جنگنده‌های سوخو ۳۵ جزو جنگنده‌های مدرن در جهان به حساب می‌آید. چون هم از نظر سقف پروازی بالاتر از همه جنگنده‌های قبلی ایران است و هم سرعتش در بین هزار و ۵۰۰ تا دو هزار و ۵۰۰ کیلومتر است. توان راداری این موشک ۳۰ هدف را رهگیری کرده و به هشت هدف شلیک می‌کند. این هواپیماهای مدرن در مقابل با هواپیماهای آمریکایی ساخته شده است. ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی خیلی تلاش کرده که در عرصه موشک و هم جنگنده ها به خصوص بعد از جنگ تحمیلی، پیشرفت کند و به خودکفایی برسد. در عرصه موشک پیشرفتهای خیلی عالی داشته و در سطح جنگنده هم تولیداتی داشته است اما به تولید انبوه هنوز نرسیده است. در هیچ زمانی ایران از نظر تجهیزاتی به مدرنی سوخو ـ ۳۵ نرسیده است. در هر صورت ورود این هواپیما به هواپیمایی ارتش جمهوری اسلامی توان رزمی ایران را به شکل قابل توجهی بالا می‌برد و می‌تواند به این کمک کند که ایران در برابر تهاجمات دشمن دست پر را داشته باشد. روسیه در سال های اخیر تعامل خود را با ایران افزایش داده و مسکو در این راستا در مسیر حرکتی کرده تا یک سیاست جدید را نسبت به گذشته در قبال تهران اتخاذ کند. از سال قبل که روسیه دچار تحریم‌ها غرب شد توجه به ایران در کنار توجه به کشورهایی مانند هند و چین و برزیل بیشتر شد تا بتواند با تحریم ها مقابله کند. به نظر می‌رسد موافقت با فروش سوخو ـ ۳۵ هم در راستای این است که همکاری های تهران و مسکو در زمینه
دفاعی ارتقا پیدا کند. قبلا هم البته روسیه جنگنده میگ ۲۹ را در اختیار ایران قرار داده بود که در همان زمان خودش جنگنده خیلی پیشرفتهای به حساب نمی‌آمد. این جنگنده سال ۷۱ یا ۷۲ تحویل شد و به ایران کمک کرد. چون ایران با تحریم غرب رو به رو بود و کشورها حاضر نبودند که به ایران جنگنده بدهند. همچنین سوخو ۲۲ هم به ایران داده بود. اما در دوره جدید هم در زمینه موشک‌های پدافندی عمل کرد که البته برد محدود ۱۲۰ کیلومتری داشت و همچنین موشک‌های پدافندی اس ۳۰۰ وجود داشت که در نوع خودشان پیشرفته به حساب می‌آمدند و می‌توانستند چند هدف را رد گیری کنند. ورود جنگنده‌های سوخو ـ ۳۵ به ایران و پیوستنش به نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران یک نقطه عطفی در روابط ایران و روسیه است و با در نظر گرفتن این موضوع می‌توانیم شاهد همکاریهای گسترده تر بین ایران و روسیه شویم. قبلا روابط یک طرفه بود و ایران فقط تسهیلات میخرید. اما در سه چهار سال اخیر ایران هم اقلامی داشته که آن را در اختیار روسیه قرار داده است. اخیرا اعلام شد که هواپیماهای ایرباس روسی هم ممکن است که به ایران بیایند و اورهال شوند. یعنی کلیه قطعاتشان بازبینی و تعمیر می‌شوند. من فکر میکنم همکاری ها رو به پیشرفت است و به نفع ایران و روسیه به حساب می‌آید. این تحلیلی غیرواقع‌بینانه است. سوخو ـ ۳۵ جنگنده بسیار خوبی است و در نسل چهارم جنگنده‌های پیشرفته در دنیا محسوب می‌شود. اما اینکه با دریافت چند عدد جنگنده بخواهد موازنه قوا در منطقه بهم بخورد یا تخت تاثیر قرار بگیرد، چنین اتفاقی نخواهد افتاد. بیش از ۳۰۰ میلیارد دلار سلاح مختلف آمریکا و انگلیس و فرانسه و روسیه در اختیار کشورهای عربی منطقه از جمله عربستان و امارات و کویت و قطر قرار داده‌اند. چطور می‌شود که آنها وقتی این سلاح‌های پیشرفته را در اختیار این کشورها گذاشتند موازنه تحت تاثیر قرار نگرفت؛ اما با این سوخوها تحت تاثیر قرار می‌گیرد؟ با یک جنگنده نمی‌شود موازنه نظامی در سطح منطقه ایجاد شود یا بهم بخورد. موازنه موجود بر اساس قدرت نظامی در ابعاد مختلفش است و نه فقط قدرت جنگنده ها. موشک ها در این زمینه تعیین کننده هستند و نیروی دریایی و هوایی و زمینی و تجهیزاتی که به کار می‌برند تاثیرگذار است.