▪️یاد آور می شود راه چهارم سنتزیست زائیده تقابل میان یک تز با نام «دولت رفاه»(«اداره امور عمومی)، در برابر آنتی تزی با نام «دولت ژاندارم»(تحت نام های مدیریت دولتی نوین و سپس دولت کار آفرین)، که با برافراشتن پرچم «سیاست های تعدیل»، به کاهش نقش دولت به اعمال حاکمیت و امنیت بسنده نموده، از رسالت تأمین منافع ملت، فاصله می گیرد.
▪️در واقع مهمترین ابر خط مشی سی سال گذشته حاکم بر راهبرد های اقتصادی و اجتماعی ایران، سیاست های تعدیل است، که به پیروی از رویکردی آمریکایی-انگلیسی و با ده سال تأخیر نسبت به اروپا، در ایران پیاده شد، اما بطور کاملن ناقص! این ابر خط مشی که در آغاز و در نظام های دموکراسی لیبرال، «مقررات زدایی»(Deregulation)نام گرفت، و هدفش کاهش کمی مقررات و قوانین دیوان‌سالاری بود، گام به گام به «ظرفی» تبدیل شد، شامل چند مظروف همچون: -خصوصی سازی و برونسپاری،
– اخراج و کاهش،
نیرو های انسانی،
– ادغام سازمانهای موازی،
-کاهش کمی و کیفی مقررات و قوانین،
-کاهش کنترل دولت بر بازار های مختلف،
– رایگان زدایی از خدمات عمومی…
▪️نقطه اشتراک و هدف غایی تمامی این سیاست ها عبارت بود از: «کاهش وزن، بار بوروکراتیک و کسری بودجه دولت…». یعنی کوچک سازی دولت.
بایسته تأکید است که «سیاست های تعدیل»، تبلور گونه ای از اداره کشور است اندیشمندان غربی نام آنرا«مدیریت دولتی نوین» نهادند. این شیوه از مدیریت دولتی علیرغم داشتن جنبه های مثبت، دارای کاستی هائیست که با کوچک سازی دولت، در واقع کلیهٔ مأموریت های معطوف به منافع عمومی و خدمت به ملت و کشور را از آن می ستاند.۱۳۹۹/۱۰/۱۲