حضرت صادق لاریجانی,
باز هم که غرور و تبختر برت داشته است . باز هم که لاف میزنی و گزاف میگویی . ولی باز مهلتت نخواهم داد که تو مدعی و شاکی باشی . باز این منم ( همان شهروند یک لاقبا ) که به حکم قانون تو را به محکمه فرامیخوانم . نه محکمه ای در خفا و غیر علنی ، بلکه محکمه ای علنی در پیشگاه همین مردم و شفاف تا سیه روی شود هر که در او غش باشد .
من نه نماینده هستم نه رئیس هیچ قوه ای و نه صاحب هیچ مسندی که بخواهی مرا مرعوب کنی . من صاحب این مملکتم ( هم با نام و نشان هم بی نام و نشان ) و تو چه بخواهی چه نخواهی عاقبت الامر دست نشانده ی من شهروند هستی و نه چیزی بیشتر . باز هم تهدید میکنی . این بیشه گمان مبر که خالی است ! مال مردم که سهل است تو با ریاستت بر آن بیعدالتخانه با جان مردمان بازی کرده ای . تهمت است ؟ پس بیا در محکمه . میگویی یعنی لغو سخنرانی یک نماینده مهمتر از آبروی رئیس قوه قضاییه است ؟ میگویم آری ، و نه سخنرانی یک نماینده بلکه دادخواهی یک شهروند یک لاقبا . و هر کس دم بزند پیشاپیش در آن بیعدالتخانه ی تو محکوم است که یا عضو اتاق فکر اجانب است یا تهیه کننده ی خوراک برای آن . از نظر من تو خودت اصل اجنبی هستی بی ذره ای علاقه به مردمان این کشور . تو هم ستم میکنی و هم تظلم ؟ هیهات ! میدانم که شهامت رویارویی با من ( شهروند یک لا قبا) را نداری . فقط در پنهان و خفا میتوانی به من آسیبی برسانی . اما افسوس بر تو ! من یک تن نیستم ، شهروندم ، هشتاد میلیون و از پا درنمیایم ( مثل آن اژدهای هفت سر افسانه ها . باور نمیکنی ؟ بزن سرم را تا ببینی ! این افسانه ها را برای عبرت امثال تو ساخته اند ) . باز هم این گوی و این میدان تا از این محکمه چه کسی سر بلند بیرون بیاید .
شهروند – خشایار دیهیمی