در روزهای اخیر شاهد انتشار بیانیه‌ها، اعلامیه‌ها و اظهارنظرهای گوناگونی از سوی طیف وسیعی از روشنفکران، اهالی فرهنگ و پژوهشگران و محققان حوزه‌های گوناگون علوم انسانی در حمایت از دولت تدبیر و امید هستیم: نامه‌هایی با عنوان پژوهشگران علوم اجتماعی، اصحاب علوم تربیتی، محققان و اساتید فلسفه و… برخی از این محققان نیز به تنهایی متن‌هایی نوشته‌اند یا در اظهارنظرهای تصویری یا صوتی دلایل خود را برای رای دادن به حسن روحانی بیان کرده‌اند، در این فهرست‌های متنوع و متکثر به اسامی چهره‌هایی چون محمد مجتهد شبستری، مصطفی ملکیان، بابک احمدی، حسین معصومی همدانی، شاپور اعتماد، نصرالله پورجوادی، خشایار دیهیمی، نجفقلی حبیبی، پرویز ضیاء شهابی، بیژن عبدالکریمی و… برمی‌خوریم. در ادامه بخش‌هایی از پیام‌های سه تن از این چهره‌های برجسته که در آن دلیل حمایت خود را از روحانی بیان کرده‌اند، می‌خوانیم.
محمد مجتهد شبستری: با رای دادن به ادامه دولت روحانی نگذاریم کشور ما به گذشته برگردد
«گریختن از عقلانیت سیاسی، جامعه ایرانی را چنان با انواع بیماری‌های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی درگیر کرده که امروز همگان فریاد برآورده‌اند این بیماری‌های مهلک را هر چه سریع‌تر باید درمان کرد. درمان اساسی این بیماری‌های مهلک جز با اِعمال عقلانیت سیاسی و کنار گذاشتن شعارهای توخالی و گاهی خطرآفرین ممکن نیست. محورهای اساسی این درمان، حرمت‌گذاری به حقوق بشر، خروج از انزوای سیاسی و همکاری موفق با جامعه جهانی و فراهم ساختن عوامل رشد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی (توسعه پایدار انسانی) است. دولت حسن روحانی چهار سال است با روی آوردن به عقلانیت سیاسی و مدیریتی، در حدود امکانات و مقدورات خود، درمان این بیماری‌های مهلک را آغاز کرده است. اگر این درمان قطع و بار دیگر شعارهای فریبنده و گریز از عقلانیت بر قوه مجریه حاکم شود، در آینده نزدیک بیماری‌های موجود ما قطعا درمان‌ناپذیر خواهند شد و هم ما و هم نسل آینده ما در آتش آن خواهیم سوخت. هموطنان عزیز! مساله امروز ما انتخاب این فرد یا آن فرد نیست. مساله امروز ما این است که آیا به ادامه عقلانیت و ادامه درمان بیماری‌های مهلک که به آن مبتلا شده‌ایم رای دهیم یا با بی‌تفاوت بودن و رای ندادن میدان را به کسانی واگذار کنیم که شعار می‌دهند. فکر می‌کنم وظیفه اخلاقی ما امروز این است که با رای دادن به ادامه دولت روحانی نگذاریم کشور ما به گذشته برگردد.»
مصطفی ملکیان: شک ندارم به روحانی رای خواهم داد
چون روزهای انتخابات ریاست جمهور نزدیک است با اینکه همه دوستان باخبرند ذاتا از مسائل سیاسی گریزانم، ولی احساس تکلیف اخلاقی می‌کنم که در وضع کنونی، بدون شک و شبهه در انتخابات پیش رو شرکت خواهم کرد و همیشه هم گفته‌ام که هیچ راهی برای دموکراتیک شدن یک کشور وجود ندارد که هم مصلحت‌اندیشانه‌تر و هم اخلاقی‌تر از شرکت در انتخابات باشد. پنج راه بیشتر وجود ندارد و همه این راه‌ها از راه پنجم به لحاظ مصلحت‌اندیشانه و اخلاقی فرودست‌ترند. بالاخره یا باید انقلاب کرد، یا باید شورش‌ها و مرکزگریزی‌های داخلی یا مداخلات خارجی داشت یا در انتخابات شرکت کرد. در میان این پنج راه، تنها راهی که هم مصلحت‌اندیشانه و هم قویا اخلاقی‌تر است، یعنی انسان در حین انجام دادن آن نباید هیچ کار غیراخلاقی انجام دهد انتخابات است و حال اینکه هر کدام از راه‌های دیگر کم یا بیش کارهای غیراخلاقی در حین آن صورت می‌گیرد. بگذریم از اینکه مصلحت‌اندیشانه هم نیستند. بنابراین، من در انتخابات شرکت می‌کنم و باور به جد دارم که باید شرکت کرد زیرا یگانه راه در اختیار ما و البته مصلحت‌اندیشانه و اخلاقی است و راه‌های دیگر همگی منفور و مردودند. در اوضاع و احوال کنونی با وجود همه کمبودها و نارسایی‌ها که دولت آقای روحانی داشته، من شک ندارم که به آقای روحانی رای خواهم داد با اینکه از دولت آقای روحانی همه بسیار بیشتر از این انتظار داشتند.
بابک احمدی: به احترام منشور حقوق شهروندی به آقای روحانی رای می‌دهم
برای شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری و رای دادن به آقای روحانی دلایلی دارم. می‌بینم چرخهای اقتصاد کشور به گردش درآمده و به‌‌ویژه در یک سال گذشته
در حال خروج از وضعیت رکود هستیم. آغاز راه است، اما به راه افتادهایم. می‌بینم برای روحانی و دولت او روشن است که باید موانع را از سر راه سرمایه‌گذاری خارجی برداشت و با حضور فعال در عرصه اقتصاد بین‌المللی و بازار جهانی، توسعه مداوم اقتصادی را تضمین کرد که به معنای بهبود زندگی کارگران و زحمتکشان است. می‌بینم با تدبیر، خطر جنگ و مصیبت از سر مردم دور شده، بسیاری از تحریم‌ها حذف شده و حتی مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به ترامپ میفهماند که ایران به تعهدهای خود پایبند مانده است. می‌بینم برابری جنسیتی برای دولت روحانی فقط یک شعار نیست، بلکه یک باور است. می‌بینم دستکم در حوزه انتشار کتاب از شدت نظارت سلیقه‌ای و تنگنظریها کاسته شده، هرچند هنوز راه درازی تا برقراری آزادی بیان در گستره‌های دیگر (دانشگاه‌ها و هنرهای تئاتر، سینما، موسیقی و…) باقی مانده است. این‌همه دلایلی بسنده برای خواست تداوم کار دولت فعلی است، خاصه که رقیبان روحانی در این انتخابات با گفته‌های‌شان تصوری هراس‌‌آور از آینده ما ترسیم می‌کنند و ما هم خاطراتی هراس‌‌آور از گذشته داریم. جز اینها دلیل اصلی من برای رای‌دادن به روحانی، تدوین و انتشار منشور حقوق شهروندی از سوی دولت اوست. ممکن است که مواد این منشور در آینده نزدیک، مبنای تدوین قوانین نشوند یا ممکن است چنان‌که یک مخالف سرسخت روحانی به نگارنده گفته، با پایان کار دولت او، این منشور به دست فراموشی سپرده شود. اینها همه ممکن است، اما انتشار منشور از یک نظر رویدادی تاریخی است، زیرا نشان می‌دهد که در فاصله سال‌های ١٣٩٢ تا ١٣٩۶ دولتی در ایران بر سر کار بوده که چنین درک روشن و دموکراتیکی از رابطه دولت با جامعه مدنی داشته است. به احترام این منشور و با سربلندی، جمعه آینده، بیست‌ونهم اردیبهشت ٩۶ به آقای روحانی رای می‌دهم.
http://etemadnewspaper.ir/?News_Id=75363