جبهه ملی ایران(سامان ششم): اردوغان و توهم امپراتوری بدنام و خونخوار عثمانی

گفتار بی ادبانه و زیاده خواهانه رجب طیب اردوغان در باکو و سکوت منفعلانه نظام جمهوری اسلامی، نوید بحران‌های جدیدی را برای ایران می‌دهد. راهبرد جمهوری اسلامی در روابط بین‌الملل تنها رجزخوانی و ایجاد تنش با کشورهای غربی بویژه امریکا بوده که در دهه‌های پس از انقلاب به دفعات از زبان رهبران جمهوری اسلامی شنیده شده که همه تهاجمی و طلبکارانه بوده است. آنان می‌دانند که کشورهای پیشرفته به این سادگی حمله نظامی نمی‌کنند زیرا برای سرمایه‌های مالی و انسانی خود ارزش قائل هستند.
در صورتی که جمهوری اسلامی در روابط خود با کشور‌های همسایه همیشه بدهکارانه عمل کرده و بودجه‌هایی را که باید هزینه رفاه مردم و پیشرفت کشور هزینه کند برای برخی همسایگان هزینه کرده و ملت خود را در فقر فزاینده و محرومیت از کمترین مواهب شهروندی رها کرده است. در مورد جنگ ارمنستان و باکو، جمهوری اسلامی با زبونی نظاره‌گر تجمع نیروهای مسلح ترکیه، باکو، روسیه و استقرار آنها در مرزهای ایران بود. مرز مشترک ایران و ارمنستان را که ضرورت راهبردی و حیاتی برای ایران داشت از دست داد و در برابر استقرار هزاران داعشی در سراسر مرز ایران سکوت کرد.
جنگ آرتساخ (قره باغ) بهترین زمان برای ایران بود که با اعلام انقضای دوره ۹۹ ساله پیمان ترکمن‌چای دخالت هوشمندانه کند و اجازه نزدیک شدن نیروهای خارجی را در مسافت بیست کیلومتری مرز ایران ندهد. ما هر بار حکومتی دیکتاتوری و خشن با ملت و نرم با بیگانگان داشته ایم، بخشی از خاک میهن را از دست داده ایم. واگذاری “موقت” آرارات کوچک به ترکیه که هرگز پس نگرفتیم؛ پروتکل ۱۹۱۳ اسلامبول که هرگز به تصویب مجلس نرسید و ما نمی‌باید مناطق نفت خیز پیرامون قصر شیرین را تحویل میدادیم؛ به جدایی بحرین بدون اجرای مصوبه سازمان ملل هرگز نمی‌باید رضایت میدادیم و آن فضاحت را در تحویل سهم خود از دریای کاسپین را به خرج نمی‌دادیم. حتی افغانستان ما را از سهم قانونی خود به آبهای هیرمند محروم کرده و نظام “مقدس” سکوت میکند. افتضاح واگذاری‌های ضد ملی به چین و روسیه هم بزودی فاش خواهد شد.
راهبردهای انفعالی ایران در برابر همسایگان متوهم و زیاده‌خواهی که مترصد کوچکترین انعطاف برای تهاجم و تجزیه ایران هستند مایه شرم ملی است. تنها راهبرد برونمرزی نظام حاکم بر ایران کمک به نظام استبدادی سوریه، دخالت در امور داخلی لبنان و عراق بوده که سرانجام پس از هزینه‌های گزاف مالی و جانی از هر سه کشور توسط همان قدرتهای «مرگ بر این و آن!» بیرون انداخته شد! رویکرد تهاجمی علیه اردوی غرب و به انزوا کشاندن ایران در روابط بین الملل از یک سو، و تداوم راهبرد انفعالی در برابر همسایگان از سوی دیگر، آنها را چنان گستاخ نموده که نه تنها ما را در جنوب محاصره کرده‌اند که در شمال هم صداهای ناهنجاری از زبان رئیس جمهور اخوان المسلمینی نوعثمانی گرای ترکیه و دولت نوکرمنش باکو، که بایستی دوستان ما می‌بودند به گوش میرسد.
باشد که رهبران کشوری و لشگری جمهوری اسلامی، بجای خط ونشان کشیدن و رجزخوانی برای کشورهایی که باید روابطی بی تنش و یاری دهنده با ایران داشته باشند، راهبردی تهاجمی و طلبکارانه نسبت به کشورهای منطقه، بویژه ترکیه داشته و پاسدار این سرزمین در برابر آسیب‌هایی که از شمال، جنوب، غرب و شرق در کمین کشور ایران است باشند. براستی شرم آور است که کشوری مانند ترکیه و شخصیتی متوهم مانند اردوغان به دنبال تجزیه ایران باشد و جمهوری اسلامی سکوت کند.
ما از ترکیه میخواهیم که آرارات کوچک را که وام گرفته بود بازپس دهد و جاسوسان خود را از استان‌های شمالی ایران فراخواند که شناسایی آنان کمترین کاریست که از سازمانهای عریض و طویل امنیتی جمهوری اسلامی، که تنها علیه مردم معترض و زنان “بدحجاب” اقتدار دارند، انتظار داریم. ملت ایران حالت انفعالی نظام حاکم بر ایران را در مورد تمامیت ارضی کشور نخواهند بخشید. همچنین از همه ایرانیان سراسر جهان میخواهیم که جلوی سفارتخانه‌های ترکیه و جمهوری اسلامی به تظاهرات اعتراضی بپردازند و خواهان پوزشخواهی اردوغان از تهدید علیه ایران باشند.
جبهه ملی ایران – سامان ششم
تهران – ۲۱ آذر ۱۳۹۹خ