روز جهانی کارگر در حالی برگزار می شود که کارگران و زحمتکشان ایران از حداقل معیشت و حق زندگی طبیعی محروم شده اند. بحران روز افزون اقتصادی و سیاسی حاصل از سیاستهای ضد کارگری حکومت جمهوری اسلامی بیشترین آسیبهای جدی را بر پیکر این طبقه اجتماعی وارد کرده است، بگونه‌ای که زندگی روزمره آنان را با خطر معیشتی روبرو ساخته است. بیکاری مزمن که از ویژه گیهای ساختاری این نظام دینی فرتوت است، هر روز بر لشگر بیکاران در بخشهای تولیدی و خدماتی افزوده و هرروز بخشهای گسترده‌ای از طبقه کارگر و جامعه محنت زده ما را به اقشار فقیر جامعه تبدیل میکند.
بحرانهایی که کارگران ایران با آن روبرو شده اند بطور مشخص شامل:، طرح قوانین ضد کارگری بنفع کارفرمایان، عدم ایجاد اشتغال در بخش تولید و حاکم نمودن رکود در بخش تولید کارخانه‌ها و بیکاری روز افزون، ایجاد قراردادهای کوتاه مدت بدون تامین بودجه بیمه ها، عدم پرداخت حداقل دستمزد متناسب با زندگی طبیعی، عدم تضمین تداوم کار و پرداخت مکفی به کارگزان متخصص در کارخانه ها، عدم تامین بیمه‌های حوادث، درمانی و خدماتی کارگران و خانواده‌های آنان، عدم وجود قراردادهای قانونی و تضمین اشتغال کارگران و سرپیچی کارفرمایان از حداقل قوانین کار که منجر به اخراج دسته جمعی کارگران از بسیاری از کارخانه‌های تولیدی شده است. حقوق نابرابر زنان با مردان کارگرکه بر اساس بینش دینی حکومت نسبت به حقوق زن بوجود آمده است، پدیده کودکان کار، معضلی که بر اساس سیاستهای ضد کارگری جمهوری اسلامی در ایران رشد کرده است.
بر اساس محاسبات اخیر کارگران، با افزایش نرخ تورم و افزایش سرسام آور قیمتهای کالاهای اساسی، حداقل دستمزد یک کارگر ساده برای تامین معاش خود و خانواده، نه چهارصد هزار تومان که دو میلیون تومان ارزیابی شده است. این مبلغ باید بعنوان پایه دستمزد و حقوق کارگزان و کارمندان کشور مورد محاسبه قرار گیرد.
وجود چنین شرایط بحرانی در امور کار و زندگی این طبقه محروم، زمینه‌های نارضایتی گسترده‌ای را برای اعتراضات آنان فراهم کرده است که در سالهای گذشته نیز شاهد آن بوده ایم. بدیهی است که چنین فشار روز افزون بر زندگی کارگران و عدم پاسخگویی کارفرمایان و وزارت کار حکومت جمهوری اسلامی، آنان را وارد میدان مبارزات رو در رو با حکومت کرده است. جنبش طبقه کارگر علی رغم دست اندازیهای حکومت، صف مستقل خود را داراست، این جنبش مشتمل بر مجموعه مبارزاتی است که سالها در کارخانه‌ها بصورت اعتصابات و اعتراضات بر علیه سیستم حاکم بر کشور آغاز شده است. جنبشی که در کنار جنبش دانشجویان، جنبش زنان، جنبش معلمان، جنبشهای قومی- اتنیک و اقلیتهای دینی، پتانسیل عظیمی از نیروی اجتماعی را شکل داده است که میتواند برای دستیابی به آینده‌ای روشنتر به مبارزه بر میخیزد.
جمهوری اسلامی همواره تلاش کرده است صفهای بهم فشرده کارگران ایران را که منشاء و پتانسیل حرکتهای عظیم اعتراضی در مقابل سیاستهای ضد کارگری است مهار نموده و با استفاده از ترفندهای فریبکارانه، انگیزه اتحاد کارگران در دستیابی به حقوق خود را از مسیر واقعی دور نماید. جمهوری اسلامی با برپا نمودن دستگاههای حکومتی نظیر “خانه کارگر” و منحرف نمودن اهداف اقتصادی- اجتماعی کارگران درسندیکاهها و اتحادیه‌های کارگری تلاش نموده است بر خواسته‌ها و مطالبات کارگران و سایر اقشار ضعیف جامعه مسلط شود و با درد دست گرفتن ابتکار عمل این نهادهای کارگری، از رسیدگی به حقوق کارگران جلوگیری نماید. لذا اتحادیه‌ها و سندیکاههای کشورباید مستقل از نهادهای حکومتی و ارتباط گیری با دیگر اقشار محروم و معترض جامعه صف متحد خود را دردفاع از حقوق خود مستحکمتر نمایند. ضرورت چنین امری بدلیل ضدیت حکومت جمهوری اسلامی با حقوق کارگران و همه بخشهای جامعه اجتناب ناپذیر شده است.
در این زمینه آقای منصور اسانلو زندانی سیاسی سابق و مدافع حقوق کارگران و اقشار محروم جامعه فراخوانی برای کارگران کشور اعلام نموده و تاکید نموده است که کارگران با لزوم حفظ استقلال نهادهای کارگری از نهادهای حکومتی، حضور اعتراضی خود را ساعت ۱۰ صبح ۱۱ اردیبهشت (اول ماه مه) در مقابل وزارت کار در تهران و در شهرستانها در مقابل استانداری‌ها و فرمانداری‌های حکومت ساماندهی نمایند.
جبهه دموکراتیک ایران از فراخوان آقای منصور اسانلو پشتیبانی و حمایت نموده و ایرانیان و نهادهای خارج کشور را نیز دعوت به همایش و حمایت از کارگران، زحمتکشان و معلمان ایران مینماید.
زنده باد آزادی
گسسته باد زنجیر استبداد
برقرار باد دموکراسی در ایران
جبهه دموکراتیک ایران برون مرز