اى قوم به حج رفته کجائید کجائید
معشوق همین جاست بیائید بیائید
گر صورت بى صورت معشوق ببینید
هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمائید
ده بار از آن راه بدان خانه برفتید
یک بار از این خانه بر این بام بر آیید
آن خانه لطیف است نشان هاش بگفتید
از خواجه آن خانه نشانى بنمائید
یک دسته گل کو ، اگر آن باغ بدیدید ؟
یک گوهر جان کو ، اگر از بحر خدائید؟
با این همه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما ، پرده شمائید
مولانا ( دیوان شمس)
من از دریاى بى کران دانش مولانا همواره توشه ها بر مى گیرم و بویژه در این نوشتار که او حال و هوا و حکومت شریعتمداران و ریا کارى آنها را در بهره کشى و فریب مردم عامى با ابزار دین در نزدیک به هزار سال پیش چنان فیلسوفانه و شفاف به نقد مى کشد و به سخره نیز مى گیرد که گوئى شرائط امروز مردم ایران را در دوره پست مدرنیسم بیان مى کند و گلایه دارد.
این روز ها تنور انتخابات نمایشى و فرمایشى ” این قوم به حج رفته ” در ایران بسیار گرم و شعله ور است و به نوعى مردم نیز به هیجان تازه همسو گردیده اند ، شوربختانه مردم ایران در گردابى گرفتار آمده اند که بسیار نفس گیر و طاقت فرساست و براى رها شدن از این گرداب آنها همواره به بى تدبیرى و بلاتکلیفى روى آورده و مى آورند، و این به جاى چاره اندیشى و رهائى از این گرداب و نیستى است !!! .
در هر دوره از انتخابات ، حاکمیت با فریب کارى از یکى از ابزارهاى کشورهاى دموکراتیک و متمدن یعنى ( انتخابات ) سود مى جوید ولى با فریبکارى کامل آنرا به یک خیمه شب بازى تبدیل مى کند و مردم را به پاى صندوق هاى رآى مى کشاند و هر بار و پس از هر انتخابات مردم از نتیجه کار غمگین و دل افسرده مى گردند و حتا خود را سرزنش مى کنند ولى ریا کارى حاکمان به اندازه اى گشاد و فراخ است که هر بار رژیم از همین شگرد هاى فریب کارانه براى پایدارى خود بهره مى گیرد و مردم نیز هر باره در دام فریب و ریا کارى گرفتار مى آیند و به پاى صندوق ها مى روند و رژیم نیز این زد و بند هاى پشت پرده را بزک مى کند و به جهانیان مى گوید این مردم هستند که نظام را نگهداشته اند و انتخاب خود مردم است و ما از ملت و در انتخابات کاملآ آزاد پشتیبانى مى شویم و دوباره و چند باره در بر همان پاشنه مى چرخد و کشور در بن بست دائم گرفتار مى آید ، لذا به باور من انتظار بهبودى در اینگونه شرائط یک انتظار بیهوده است و این اشتباه بزرگ مردم ایران مرا به یاد شعر مشهور سعدى شیرازى بنام ( مور و طاس لغزنده ) مى اندازد که درست شرح حال و روزگار مردم امروز ایران است .
داستان ” طاس لغزنده ” چنین است که موریا نه اى وجود دارد بنام لغزنده که یک حفره قیفى شکل در خاک بسیار نرم و یا ماسه مهندسى مى کند و خودش نیز در ته طاس قیفى شکل در کمین مى نشیند و مور بیچاره اى که از آن نزدیکى گذر مى کند لیز مى خورد و در ته طاس قیفى شکل مى افتد و مور هرچه تلاش مى کند تا از دام خود را رها کند بیشتر در ماسه فرو مى رود و خوراک موریا نه مى شود ، در حالیکه به گفته سعدى شیرازى :
چو در طاس لغزنده افتاد مور
رهاننده را چاره باید نه زور
و اشاره سعدى شیرازى به این نکته بسیار مهم است ، سعدى مى گوید زمانى که ما در گردابى گرفتار آمده ایم باید بجاى آنکه به هر ریسمانى براى رهائى خود از آن گرداب چنگ بزنیم ، ابتدا باید اندیشه کنیم و با خرد راه حل اساسى براى برون رفت از بحران را بیابیم و گرنه مرگ تدریجى و نیستى اجتناب نا پذیر خواهد بود . لذا نتیجه گیرى من از پند و اندرز سعدى در این مرحله از تاریخ حساس و پر تنش کشورمان این است که ما باید بدنبال راهکار خردگرایانه و اساسى باشیم و نه سر خود را به در و دیوار بکوبیم و یا چنان تسلیم قضا و قدر گردیم که رشته تدبیر از دست ما خارج گردد . و یکى دیگر از بیچارگى هاى مردم ایران آنست که تعدادى بعنوان روشنفکر چپ گرا ، ملى مذهبى و محافظه کارانى که بدنبال لفت و لیس هاى اقتصادى هستند مانند دکتر امیر احمدى و باند او با فوکول و کراوات و با گستاخى در تهران ظاهر و کاندید مى شوند و مردم را به حمایت از رژیم تشویق مى کنند و یا در لباس استانیلیست هاى دیروز و رفورمیست هاى امروز مانند آقاى فرخ نگهدار و یا روزنامه نگار رژیم شاهنشاهى و روزنامه نگار رژیم اسلامى ” آقاى مسعود بهنود ” در ایستگاه هاى سخن پراکنى BBC , رادیو فردا ، صداى آمریکا و دیگر رسانه هاى غربى میز گرد مى گذارند و به مردم پیشنهاد مى کنند که به اصلاح طلب ها رآى بدهید و اگر این کار را نکنید آدم هائى چون رئیسى و یا قالى بأف خواهند آمد و روزگار شما بسیار سخت تر از این خواهد شد.
به هر روى اختیار با خود مردم ایران است که در انتخابات شرکت کنند و یا نکنند و من بنام یک سکولار دموکرات مصدقى و طرفدار پرهیز از خشونت براى رسیدن به دموکراسى در ایران بر این باور هستم که راه کنار زدن حکومت اسلامى از قدرت تنها از راه صندوق رآى و انتخابات آزاد امکان دارد ولى نه در این نظام ولایتى و کاملآ بسته ،قبیله اى و غیر دموکراتیک و به باور من کنار زدن حکومت اسلامى و از راه دموکراسى مستقیم ( رفراندوم و یا همه پرسى) و زیر نظر سازمان ملل و نهاد هاى بین المللى امکان پذیر است و دیگر راه هاى انقلابى و یا درخواست از بیگانگان براى لشکر کشى به ایران و زیر هر نام حرکتى ضد ملى و خروجى آن یا از نوع حکومت هاى پینوشه در شیلى است و یا جنگ داخلى و تجزیه ایران که به باور من هیچ ایرانى میهن دوست و دموکرات خواهان آن نیست .
شرکت در رفراندوم براى کنار زدن حکومت اسلامى آرى ، ولى شرکت در انتخابات فرمایشى و انتخاب میان بد و بد تر هر گز.
اهورا مزدا سرزمین ایران را از دروغ ، جنگ و خشکسالى بپا
سنگ نوشته داریوش بزرگ در تخت جمشید
کاووس ارجمند ١١ ماى سال ٢٠١٧
سوئد