همراه با شادباش های گرم نوروزی به هم میهنان مان، و بویژه به دلاوران سیاهچال های رژیم خون و خرافات و رزمندگان درون مرز، از یاران انتظار داریم که دید و بازدیدهای نوروزی را به ابزاری برای سازماندهی بهتر جنبش مردمی مبدل کنند. مبارزات ماه های پایانی سال گذشته، و از آن میان اعتصاب های کارگران و اعتراض های سراسری آموزگاران که می توانند با جنبش دانشجویان و زنان و محیط زیست تقویت شوند، نشان می دهند که علیرغم همه ی تنش آفرینی ها و تفرقه افکنی ها و اسیدپاشی ها، زمینه برای هماهنگی و سازماندهی جنبش بیش از پیش فراهم است. همزمان با زد و بندهای اقتصادی ای که در پشت رایزنی های اتمی پنهانند و با سرنوشت دراز مدت مردم مان در ارتباط هستند، شمار بیشتری از نهادهای مردمی و پیکارگران آزادی خواه و دادجوی به جنبش می پیوندند
یاران و رزمندگان
هدف اصلی بند و بست های سران رژِیم که به گزارش دنیای اقتصاد در روزهای نوروزی نیز جریان خواهد داشت، پپگیری اقتصادی است تک محصولی-نفتی که به مال اندوزان درون و برون مرز خدمت می کند و به تنگدستی کارگران و مزدبگیران می انجامد. در آستانه ی سال نو، نشریه ی اکونومیست از درگیری جدی میان شرکت های امریکایی و اروپایی بر سر «سهم» خود در کشورمان خبر می دهد. بنا بر این داده ها، غول های نفتی می توانند «یک شبه» شماری از «بهترین پروژه های» نفتی و گازی را – هم چون لیبی – به چنگ آورند، و شرکت های صادرکننده ی کالا و خدمات بخش بزرگتری از بازار مصرفی را به خود اختصاص دهند. در این راستا، «قراردادهای اولیه ای هم اکنون تهیه شده» است. ابعاد این سیاست های ضدملی ها را، علیرغم همه ی ادعاهای «دولت تدبیر و امید» پیش از آغاز سال نو، اعتراف معاون وزیر راه و شهرسازی روشن تر می کند. به گفته ی وی در کشور «یک ریال صادرات غیرنفتی واقعی» و جود ندارد و در صدور کالا از صنایع پتروشیمی (که گویا می بایست با کمک «سرمایه های خارجی» به «موتور محرک توسعه پایدار و اشتغال» تبدیل شود) و فولاد (که می بایست با یاری «بزرگان فولاد» جهان «نامزد ارزآوری به جای نفت» شود) و دیگر رشته ها، تنها رانت های نفتی اند که سود بازرگانان و کارفرمایان را از جیب سرمایه های مردم مان تامین می کند. اعتراف یکی از سرکردگان نظام پیرامون آنکه در چند دهه ی گذشته جز در رشته های نفتی-معدنی عملا سرمایه گذاری دیگری صورت نگرفته، ابعاد فاجعه ی اقتصادی-اجتماعی و «قفل شدن» نظام را اشکارتر می کند. «قفلی» که با دستان رنج دیده اما توانای کارگران و کارمندان و آموزگاران و دانشجویان و فرهیختگان کشورمان، بی گمان گشودنی است
دست در دست، از شمال تا جنوب از خاور تا باختر، پیش به سوی تدارک اعتصاب همزمان و سراسری. آری، پس از بیش از یکصد سال مبارزه ی بسیار دشوار و خونبار، گاه آن است که این بار «پایینی ها» خانه ی مشترک و تاریخی، اما تاریک مان را، آفتابی و بهاری و نوروزی کنند. ما «نود و نه درصدی ها» این بار بر خلاف گذشته ها، نه تنها در مرحله ی سرنگونی «دیوها»، بلکه در برش پس از آن نیز، پرچمدار خستگی ناپذیر پیکار خواهیم ماند و جنبش را نیرومندانه و دلاورانه و هشیارانه به پیش خواهیم راند. به گفته ی یکی از کنشگران جنبش کارگری ایران؛ باید کاری کنیم کارستان
با درودهای گرم به کارگران و پیکارگران درون مرز که
علیرغم شرایط بسیار سخت امنیتی – نظامی
علیرغم سرکوب ها و کشتارهای پی در پی
علیرغم جو وحشت و مرگ
بی گسست حماسه می آفرینند
کمپین هنرمندان و نویسندگان و کنشگران حقوق بشر
پیام سی و چهارم به یاران و رزمندگان درون مرز، اسفند ماه نود و سه