تحریم ایران برای ایالات متحده به عنوان تصمیمی به زعم آنها بازدارنده و البته اصولی است. به این معنی که آمریکایی‌ها که به خوبی می‌دانند گزینه نظامی برای‌شان محال است، سعی‌شان را به کار می‌گیرند تا از طریق تحریم و اعمال فشار بر مردم ایران به خواسته خود برسند.
همچنین با در نظر گرفتن اینکه بسیاری از کشورها به لحاظ‌های مختلف خود را وام‌‌‌دار آمریکایی‌ها می‌بینند، طبیعی است که سیاست تحریم برای آمریکا سیاستی توام با موفقیت است. چون در این شرایط، تنها راه برای ایران این است که با روش‌هایی تحریم را دور بزند که باید گفت، ارزان‌فروشی و خرید گران و همچنین همکاری با واسطه‌ها فاکتورهایی هستند که هر کدام به نوعی برای فضای اقتصادی ایران هزینه‌ساز هستند.
دقیقا در چنین شرایطی دونالد ترامپ که به طور کاملا آشکاری با اوباما تفاوت رفتاری دارد، در هر شرایطی خود را ملزم به تحدید ایران می‌بیند و بازهم به همین دلیل، در شرایطی که نمایش مذاکره با ایران را به نمایش عمومی می‌گذارد، خبر می‌رسد، آمریکا صنعت پتروشیمی ایران را تحریم کرده که اتفاقا به این هم بسنده نمی‌کنند و در جدیدترین اقدام خود، تصمیم به تحریم عالی‌ترین مقامات جمهوری اسلامی را عملی می‌کنند تا به ایران، هم‌پیمانان منطقه‌ای ایران و حتی به دنیا این پیام را بدهند که با وجود همه ادعاهای مبنی بر مذاکره، ایران‌ستیزی و تقابل با جمهوری‌اسلامی را به عنوان دکترین اصلی در دستور کار قرار دهند و قرار نیست، نظام بین‌الملل به زودی شاهد تغییر رویکردشان باشد.
این روند در شرایطی است که موعد انتخابات آمریکا یک سال و چند ماه دیگر می‌رسد، که کاخ سفید و تیم جنگجویش ناامید از اقدام نظامی، دنبال کوچک‌ترین بهانه هستند تا ایران را تحت تحدیدهای روزافزون قرار بدهند که بی‌شک، آنها هدفی غیر از این افزایش نارضایتی‌های مردم ایران و در نتیجه کاهش اعتماد عمومی را دنبال نمی‌کنند؛ آن‌هم در شرایطی که بر اساس مناسبات بین‌الملل، چنین رفتارهایی تناقضی آشکار با منشور حقوق بشر دارد.
با این حال آمریکایی‌های بی‌تفاوت به نوع قضاوت جهانی همچنان مصر به اعمال انواع و اقسام تحدیدها به ایران هستد تا این سوال مطرح شود که تکلیف ایران در مواجهه با تهدیدهای تمام‌نشدنی ایالات متحده آمریکا چیست؟
ایران در شرایطی تبعات خروج آمریکا از برجام را می‌پردازد که طبق گزارش‌های رسمی آژانس بین‌المللی نسبت به تعهدهایی که در توافق هسته‌ای متعهد شده، پایبند بود تا مشخص شود، آمریکایی‌ها در تحت هیچ شرایطی از اقدام تحریمی دست نخواهند کشید.
در چنین شرایطی، ایران باید تلاش مجدانه‌ای داشته باشد تا از طریق مناسبات مالی و تجاری با کشورهای هم‌پیمان و معدود کشورهایی که خود را ملزم به رعایت مطالبات آمریکا نمی‌دانند، از این بزنگاه به سلامت عبور کنند.
در نتیجه، باید منتظر چشم‌انداز آینده رابطه بین ایران و آمریکا ماند و دید آیا می‌توان پایانی برای مناقشه ۴۰ ساله دو کشور متصور شد یا اینکه تنازع و تقابل ایران و آمریکا همچنان به عنوان یکی از مساله‌های نظام بین‌الملل خودنمایی خواهد کرد؟
روزنامه همدلی شماره ۱۱۸۴ – چهارشنبه ۵ تیر ۱۳۹۸